الأربعین في شیوخ الصوفیة: تفاوت میان نسخهها
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۴۶: | خط ۴۶: | ||
[[رده:کتابشناسی]] | [[رده:کتابشناسی]] | ||
[[رده:اسلام، عرفان، غیره]] | |||
[[رده:مقالات بازبینی | [[رده: تصوف و عرفان]] | ||
[[رده:طرائق صوفیه]] | |||
[[رده:مقالات بازبینی شده2 مهر 1403]] | |||
[[رده:مقاله نوشته شده در تاریخ مهر 1403 توسط عباس مکرمی]] | [[رده:مقاله نوشته شده در تاریخ مهر 1403 توسط عباس مکرمی]] | ||
[[رده:مقاله بازبینی شده در تاریخ مهر 1403 توسط محسن عزیزی]] | [[رده:مقاله بازبینی شده در تاریخ مهر 1403 توسط محسن عزیزی]] |
نسخهٔ کنونی تا ۳ اکتبر ۲۰۲۴، ساعت ۰۸:۲۵
الأربعین في شیوخ الصوفیة | |
---|---|
پدیدآوران | مالینی، احمد بن محمد (نويسنده) صبری، عامر حسن (مقدمه نويس) |
ناشر | دار البشائر الإسلامیة |
مکان نشر | لبنان - بیروت |
سال نشر | 1417ق - 1997م |
چاپ | 1 |
زبان | عربی |
تعداد جلد | 1 |
کد کنگره | /م2الف4 288 BP |
نورلایب | مطالعه و دانلود pdf |
كتاب الأربعين في شيوخ الصوفية، اثر ابوسعید احمد بن محمد بن احمد مالینی (متوفی 412ق)، کتابی است دربردارنده چهل حدیث روایتشده از طریق شیوخ تصوف، بههمراه ذکر برخی از حکم و اخبار ایشان که با تحقیق عامر حسن صبری، منتشر شده است.
نام کتاب، در تمام نسخ خطی آن، تحت عنوان «كتاب الأربعين في شيوخ الصوفية» آمده و در تمامی کتب تراجم، با همین نام، از آن یاد شده است، اما صدرالدین بکری، در کتاب خویش، از آن با عنوان «كتاب الأربعين من أحاديث شيوخ الزهاد و كبارهم» یاد کرده، ولی کسی هم با او، در این امر، همراهی ننموده است[۱].
نویسنده در این کتاب، به گردآوری چهل حدیث که از طریق برخی از ائمه تصوف، روایت شده پرداخته و بههمراه آن، برخی از حکمتها و اخبار ایشان را نیز ذکر نموده است[۲].
متأسفانه نویسنده مقدمهای در توضیح انگیزه نگارش کتاب و یا روش تألیف آن، ذکر نکرده است. وی مطالب را با ذکر شرح حال و ترجمه افراد، بدون رعایت ترتیب خاصی، از جمله ترتیب در حروف الفبا و یا تاریخ وفات، از معروف کرخی و سپس، سری سقطی، جنید و... آغاز نموده و پس از ایراد ترجمه، به ذکر روایات ایشان پرداخته است و سپس، به برخی از اقوال و گفتار آنان، اشاره نموده و توضیح داده است که هریک از این سخنان، تحت کدامیک از ابواب مختلف مباحث مربوط به تصوف، اعم از زهد، اعراض از دنیا، التجا به خداوند در طلب علم و دانش و انس با او، توکل بر خدا، تخلیه و رها کردن قلب از هموم و غصه دنیا، تلاش انسان در جلب رضایت و خشنودی خداوند، تکیه بر جدل و غفلت در کار که بدترین چیزی است که به انسان میرسد، مداومت بر عبادت و... قرار خواهد گرفت[۳].
نویسنده در ذکر احادیث و روایات و نیز نقل اقوال، از طریقت و روش اهل حدیث، پیروی نموده و مشهور است که اهل حدیث، در ذکر سند و اقوال معروف، چنانکه خطیب بغدادی نیز به آن اشاره نموده است، تساهل نمودهاند[۴].
پانویس
منابع مقاله
مقدمه کتاب.