آداب الصوفية: تفاوت میان نسخه‌ها
A-esmaeili (بحث | مشارکتها) (صفحه‌ای تازه حاوی «{{جعبه اطلاعات کتاب | تصویر =NUR149280J1.jpg | عنوان = آداب الصوفية | عنوان‌های دیگر = | پدیدآورندگان | پدیدآوران = قشیری، عبدالکریم بن هوازن (نويسنده) حمادی، نزار (محقق) |زبان | زبان = عربی | کد کنگره = 4آ5ق 288 BP | موضوع =تصوف - متون قدیمی تا قرن 14 - آ...» ایجاد کرد) |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) |
||
| (یک نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۲۵: | خط ۲۵: | ||
| پیش از = | | پیش از = | ||
}} | }} | ||
'''آداب الصوفية'''، تألیف ابوالقاسم عبدالکریم قشیری (376-465ق)، از جمله منابع مهم در معرفی صوفیه و آداب و اخلاقیات این طایفه در برخورد با اطرافیان است. کتاب به اهتمام نزار حمادی منتشر شده است. | '''آداب الصوفية'''، تألیف [[قشیری، عبدالکریم بن هوازن|ابوالقاسم عبدالکریم قشیری]] (376-465ق)، از جمله منابع مهم در معرفی صوفیه و آداب و اخلاقیات این طایفه در برخورد با اطرافیان است. کتاب به اهتمام [[حمادی، نزار|نزار حمادی]] منتشر شده است. | ||
کتاب | کتاب «[[جوامع آداب الصوفية]]» [[سلمی، محمد بن حسین|ابوعبدالرحمن سلمی]] (متوفی 412ق)، اثری است که در آن عیون سخنان بزرگان زهد و تعبد و ورع درباره آداب نقل شده است. پس از او شاگردش [[قشیری، عبدالکریم بن هوازن|ابوالقاسم قشیری]] راه او را پی گرفت و رساله مستقلی در این موضوع تألیف کرد و نامش را «آداب الصوفية» گذارد. او در این رساله کلام گذشتگان را نقل نکرد و تلاش کرد مجموعه بزرگی از تفاصیل آداب و اخلاق که فقیر، یعنی مرید در سلوک طریق اهل تصوف، باید به آن آراسته شود، ارائه کند. مناقب و فضائل رجال رساله‌اش را نیز به‌اختصار ذکر کرد<ref>ر.ک: مقدمه، ص13-14</ref>. | ||
افرادی چون ذهبی در | افرادی چون [[ذهبی، محمد بن احمد|ذهبی]] در «[[تاريخ الإسلام و وفيات المشاهير و الأعلام|تاريخ الإسلام]]» و [[سبکی، عبدالوهاب بن علی|تاج‌الدین سبکی]] در «[[طبقات الشافعیة الکبری|طبقات الشافعية الكبری]]» و [[صفدی، خلیل بن ایبک|صفدی]] در «[[الوافي بالوفيات]]»، [[یاقوت حموی، یاقوت بن عبدالله|یاقوت حموی]] در «[[معجم الأدباء (یاقوت حموی)|معجم الأدباء]]» و دیگران کتاب «آداب الصوفية» را از آن [[قشیری، عبدالکریم بن هوازن|امام قشیری]] دانسته‌اند<ref>ر.ک: همان، ص23</ref>. | ||
قشیری در ابتدای کتاب، سبب نگارش آن را درخواست یکی از دوستانش دانسته که از او خواسته رساله مختصری در آداب تصوف و اخلاق ایشان و افعال آنها با مردم و احوال آنها با حق تألیف کند<ref>ر.ک: دیباچه، ص33</ref>. | [[قشیری، عبدالکریم بن هوازن|قشیری]] در ابتدای کتاب، سبب نگارش آن را درخواست یکی از دوستانش دانسته که از او خواسته رساله مختصری در آداب تصوف و اخلاق ایشان و افعال آنها با مردم و احوال آنها با حق تألیف کند<ref>ر.ک: دیباچه، ص33</ref>. | ||
اولین مبحث کتاب، ذکر آداب فقیر و مرید با مشایخ است. بر فقیر واجب است که در مصاحبت با مشایخ در ظاهر ترک مخالفت کند و در باطن هم اعتراض بر ایشان را ترک کند. همچنین از جمله آداب فقیر آن است که در برابر مشایخ جز در حال ضرورت سخن نگوید و در برابر ایشان چیزی از فضائل خود را اظهار نکند و اگر بر عیبی از ایشان وقوف یافت، آن را پنهان کند و اتهام را به خود برگرداند<ref>ر.ک: متن کتاب، ص35</ref>. | اولین مبحث کتاب، ذکر آداب فقیر و مرید با مشایخ است. بر فقیر واجب است که در مصاحبت با مشایخ در ظاهر ترک مخالفت کند و در باطن هم اعتراض بر ایشان را ترک کند. همچنین از جمله آداب فقیر آن است که در برابر مشایخ جز در حال ضرورت سخن نگوید و در برابر ایشان چیزی از فضائل خود را اظهار نکند و اگر بر عیبی از ایشان وقوف یافت، آن را پنهان کند و اتهام را به خود برگرداند<ref>ر.ک: متن کتاب، ص35</ref>. | ||
| خط ۳۷: | خط ۳۷: | ||
آنچه بر شیخ در تأدیب مریدش واجب است، آداب فقیر با برادران، آداب برخورد با اجانب و اغنیا و فقرا، آداب مجاهده، توکل، تواضع و اخلاص، آداب سؤال کردن، آداب خوردن، آداب رفتار با خانواده و فرزند و آداب سفر، از جمله عناوین مباحث کتاب است. | آنچه بر شیخ در تأدیب مریدش واجب است، آداب فقیر با برادران، آداب برخورد با اجانب و اغنیا و فقرا، آداب مجاهده، توکل، تواضع و اخلاص، آداب سؤال کردن، آداب خوردن، آداب رفتار با خانواده و فرزند و آداب سفر، از جمله عناوین مباحث کتاب است. | ||
قابل توجه آنکه قشیری در صفحه 59 کتاب، تعریفی از تصوف و صوفی ارائه می‌کند؛ درحالی‌که به نظر می‌رسد که جایگاه این بحث در ابتدای کتاب باشد. | قابل توجه آنکه [[قشیری، عبدالکریم بن هوازن|قشیری]] در صفحه 59 کتاب، تعریفی از تصوف و صوفی ارائه می‌کند؛ درحالی‌که به نظر می‌رسد که جایگاه این بحث در ابتدای کتاب باشد. | ||
==پانویس== | ==پانویس== | ||
| خط ۵۴: | خط ۵۴: | ||
[[رده:تصوف. سلوک (تعریف تصوف. وجه تسمیه آن، آداب و اعمال)]] | [[رده:تصوف. سلوک (تعریف تصوف. وجه تسمیه آن، آداب و اعمال)]] | ||
[[رده:مقالات بازبینی | [[رده:مقالات بازبینی شده2 مهر 1403]] | ||
[[رده:مقاله نوشته شده در تاریخ مهر 1403 توسط سید محمد رضا موسوی]] | [[رده:مقاله نوشته شده در تاریخ مهر 1403 توسط سید محمد رضا موسوی]] | ||
[[رده:مقاله بازبینی شده در تاریخ مهر 1403 توسط محسن عزیزی]] | [[رده:مقاله بازبینی شده در تاریخ مهر 1403 توسط محسن عزیزی]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۳۰ سپتامبر ۲۰۲۴، ساعت ۰۹:۵۸
| آداب الصوفية | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | قشیری، عبدالکریم بن هوازن (نويسنده) حمادی، نزار (محقق) |
| ناشر | دار التقوی ** محمد مردانی (مولف) |
| مکان نشر | تونس - تونس ** سوریه - دمشق |
| سال نشر | 1401ش - 1443ق - 2022م |
| چاپ | 1 |
| شابک | 978-9933-640-32-6 |
| موضوع | تصوف - متون قدیمی تا قرن 14 - آداب طریقت - متون قدیمی تا قرن 14 |
| زبان | عربی |
| تعداد جلد | 1 |
| کد کنگره | 4آ5ق 288 BP |
| نورلایب | مطالعه و دانلود pdf |
آداب الصوفية، تألیف ابوالقاسم عبدالکریم قشیری (376-465ق)، از جمله منابع مهم در معرفی صوفیه و آداب و اخلاقیات این طایفه در برخورد با اطرافیان است. کتاب به اهتمام نزار حمادی منتشر شده است.
کتاب «جوامع آداب الصوفية» ابوعبدالرحمن سلمی (متوفی 412ق)، اثری است که در آن عیون سخنان بزرگان زهد و تعبد و ورع درباره آداب نقل شده است. پس از او شاگردش ابوالقاسم قشیری راه او را پی گرفت و رساله مستقلی در این موضوع تألیف کرد و نامش را «آداب الصوفية» گذارد. او در این رساله کلام گذشتگان را نقل نکرد و تلاش کرد مجموعه بزرگی از تفاصیل آداب و اخلاق که فقیر، یعنی مرید در سلوک طریق اهل تصوف، باید به آن آراسته شود، ارائه کند. مناقب و فضائل رجال رساله‌اش را نیز به‌اختصار ذکر کرد[۱].
افرادی چون ذهبی در «تاريخ الإسلام» و تاج‌الدین سبکی در «طبقات الشافعية الكبری» و صفدی در «الوافي بالوفيات»، یاقوت حموی در «معجم الأدباء» و دیگران کتاب «آداب الصوفية» را از آن امام قشیری دانسته‌اند[۲].
قشیری در ابتدای کتاب، سبب نگارش آن را درخواست یکی از دوستانش دانسته که از او خواسته رساله مختصری در آداب تصوف و اخلاق ایشان و افعال آنها با مردم و احوال آنها با حق تألیف کند[۳].
اولین مبحث کتاب، ذکر آداب فقیر و مرید با مشایخ است. بر فقیر واجب است که در مصاحبت با مشایخ در ظاهر ترک مخالفت کند و در باطن هم اعتراض بر ایشان را ترک کند. همچنین از جمله آداب فقیر آن است که در برابر مشایخ جز در حال ضرورت سخن نگوید و در برابر ایشان چیزی از فضائل خود را اظهار نکند و اگر بر عیبی از ایشان وقوف یافت، آن را پنهان کند و اتهام را به خود برگرداند[۴].
آنچه بر شیخ در تأدیب مریدش واجب است، آداب فقیر با برادران، آداب برخورد با اجانب و اغنیا و فقرا، آداب مجاهده، توکل، تواضع و اخلاص، آداب سؤال کردن، آداب خوردن، آداب رفتار با خانواده و فرزند و آداب سفر، از جمله عناوین مباحث کتاب است.
قابل توجه آنکه قشیری در صفحه 59 کتاب، تعریفی از تصوف و صوفی ارائه می‌کند؛ درحالی‌که به نظر می‌رسد که جایگاه این بحث در ابتدای کتاب باشد.
پانویس
منابع مقاله
مقدمه، دیباچه و متن کتاب.