نسخة وكيع عن الأعمش: تفاوت میان نسخه‌ها
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (یک نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۲۵: | خط ۲۵: | ||
| پیش از = | | پیش از = | ||
}} | }} | ||
'''نسخة وكيع عن الأعمش'''، جزیی حدیثی مشتمل بر روایات [[وکیع بن جراح]] (129-197ق) از اعمش است. مقدمه و تحقیق کتاب به قلم عبدالرحمن عبدالجبار فریوایی است. | '''نسخة وكيع عن الأعمش'''، جزیی حدیثی مشتمل بر روایات [[وکیع بن جراح]] (129-197ق) از اعمش است. مقدمه و تحقیق کتاب به قلم [[فریوائی، عبدالرحمن بن عبدالجبار|عبدالرحمن عبدالجبار فریوایی]] است. | ||
این جزء حدیثی از قدیمی‌ترین تألیفات حدیثی است که در اواخر قرن دوم هجری نوشته شده است. محقق اثر در اثنای جستجوی تألیفات امام [[وکیع بن جراح]] و تحقیق از کتاب زهد او از این جزء حدیثی اطلاع یافته است<ref>ر.ک: مقدمه محقق، ص5</ref>. | این جزء حدیثی از قدیمی‌ترین تألیفات حدیثی است که در اواخر قرن دوم هجری نوشته شده است. محقق اثر در اثنای جستجوی تألیفات امام [[وکیع بن جراح]] و تحقیق از کتاب زهد او از این جزء حدیثی اطلاع یافته است<ref>ر.ک: مقدمه محقق، ص5</ref>. | ||
| خط ۳۱: | خط ۳۱: | ||
این جزء به نام «نسخة وكيع عن الأعمش» مشهور است، ولذا محقق کتاب، این عنوان را برای کتابش برگزیده است<ref>ر.ک: همان، ص6</ref>. در نسخه أ «جزء وكيع» و در نسخه ب «منتقی حديث وكيع» نامیده شده است<ref>ر.ک: همان، ص12</ref>. | این جزء به نام «نسخة وكيع عن الأعمش» مشهور است، ولذا محقق کتاب، این عنوان را برای کتابش برگزیده است<ref>ر.ک: همان، ص6</ref>. در نسخه أ «جزء وكيع» و در نسخه ب «منتقی حديث وكيع» نامیده شده است<ref>ر.ک: همان، ص12</ref>. | ||
این جزء بنا بر آنچه در دو نسخه آن آمده، مشتمل بر 41 حدیث است. حدیث آخر این جزء از کتاب «جامع العلوم و الحكم» ابن رجب یافت شده است. ابن حجر نیز به اختلاف عدد نصوص در روایات اشاره کرده است. به اعتقاد فریوایی بیشترین روایات وکیع از اعمش بوده و این نسخه تنها نمونه‌هایی از مرویات وکیع از اعمش را در بر دارد. در نسخه «ب» هم، چنین آمده که این جزء اول از احادیث وکیع از اعمش است و محقق اثر آن‌گونه که خود گفته به اجزای دیگر آن دست نیافته است<ref>ر.ک: همان، ص6</ref>. | این جزء بنا بر آنچه در دو نسخه آن آمده، مشتمل بر 41 حدیث است. حدیث آخر این جزء از کتاب «جامع العلوم و الحكم» ابن رجب یافت شده است. ابن حجر نیز به اختلاف عدد نصوص در روایات اشاره کرده است. به اعتقاد فریوایی بیشترین روایات [[وکیع بن جراح|وکیع از اعمش]] بوده و این نسخه تنها نمونه‌هایی از مرویات [[وکیع بن جراح|وکیع]] از اعمش را در بر دارد. در نسخه «ب» هم، چنین آمده که این جزء اول از احادیث [[وکیع بن جراح|وکیع]] از اعمش است و محقق اثر آن‌گونه که خود گفته به اجزای دیگر آن دست نیافته است<ref>ر.ک: همان، ص6</ref>. | ||
فریوایی دو نسخه کتاب را مقابله کرده و تفاوت‌های آنها را در پاورقی نوشته است. اسانید موجود در ابتدای هر نص را تا وکیع حذف کرده است؛ چراکه تمام نسخه مشتمل بر احادیث وکیع از اعمش است و تکرار سند فایده‌ای ندارد<ref>ر.ک: همان، ص7</ref>. | [[فریوائی، عبدالرحمن بن عبدالجبار|فریوایی]] دو نسخه کتاب را مقابله کرده و تفاوت‌های آنها را در پاورقی نوشته است. اسانید موجود در ابتدای هر نص را تا وکیع حذف کرده است؛ چراکه تمام نسخه مشتمل بر احادیث [[وکیع بن جراح|وکیع]] از اعمش است و تکرار سند فایده‌ای ندارد<ref>ر.ک: همان، ص7</ref>. | ||
شرح حال [[وکیع بن جراح]] پس از مقدمه محقق ذکر شده است. سال ولادت وکیع به‌اشتباه احتمالاً چاپی، 229ق ذکر شده است<ref>ر.ک: همان، ص 9 و 11</ref>، که ظاهراً صحیح آن 129ق است. صحت انتساب کتاب به [[وکیع بن جراح]] نیز از دیگر مباحث محقق کتاب در مقدمه‌اش بر کتاب است. استفاده بیهقی (متوفی 458ق)، خطیب بغدادی (متوفی 463ق) و ابن رجب در آثار خود حکایت از صحت این انتساب دارد<ref>ر.ک: همان، ص14-15</ref>. | شرح حال [[وکیع بن جراح]] پس از مقدمه محقق ذکر شده است. سال ولادت [[وکیع بن جراح|وکیع]] به‌اشتباه احتمالاً چاپی، 229ق ذکر شده است<ref>ر.ک: همان، ص 9 و 11</ref>، که ظاهراً صحیح آن 129ق است. صحت انتساب کتاب به [[وکیع بن جراح]] نیز از دیگر مباحث محقق کتاب در مقدمه‌اش بر کتاب است. استفاده [[بیهقی، احمد بن حسین|بیهقی]] (متوفی 458ق)، [[خطیب بغدادی، احمد بن علی|خطیب بغدادی]] (متوفی 463ق) و [[ابن رجب، عبدالرحمن بن احمد|ابن رجب]] در آثار خود حکایت از صحت این انتساب دارد<ref>ر.ک: همان، ص14-15</ref>. | ||
==پانویس== | ==پانویس== | ||
| خط ۵۰: | خط ۵۰: | ||
[[رده:کتاب‌شناسی]] | [[رده:کتاب‌شناسی]] | ||
[[رده:مقالات بازبینی | [[رده:مقالات بازبینی شده2 اسفند 1402]] | ||
[[رده:مقاله نوشته شده در تاریخ اسفند 1402 توسط سید محمد رضا موسوی]] | [[رده:مقاله نوشته شده در تاریخ اسفند 1402 توسط سید محمد رضا موسوی]] | ||
[[رده:مقاله بازبینی شده در تاریخ اسفند 1402 توسط محسن عزیزی]] | [[رده:مقاله بازبینی شده در تاریخ اسفند 1402 توسط محسن عزیزی]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۸ مارس ۲۰۲۴، ساعت ۱۰:۲۹
| نسخة وكيع عن الأعمش | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | وکیع بن جراح (نويسنده) فریوائی، عبدالرحمن بن عبدالجبار (محقق) |
| ناشر | الدار السلفیة |
| مکان نشر | کویت |
| سال نشر | 1406ق - 1986م |
| چاپ | 2 |
| زبان | عربی |
| تعداد جلد | 1 |
| نورلایب | مطالعه و دانلود pdf |
نسخة وكيع عن الأعمش، جزیی حدیثی مشتمل بر روایات وکیع بن جراح (129-197ق) از اعمش است. مقدمه و تحقیق کتاب به قلم عبدالرحمن عبدالجبار فریوایی است.
این جزء حدیثی از قدیمی‌ترین تألیفات حدیثی است که در اواخر قرن دوم هجری نوشته شده است. محقق اثر در اثنای جستجوی تألیفات امام وکیع بن جراح و تحقیق از کتاب زهد او از این جزء حدیثی اطلاع یافته است[۱].
این جزء به نام «نسخة وكيع عن الأعمش» مشهور است، ولذا محقق کتاب، این عنوان را برای کتابش برگزیده است[۲]. در نسخه أ «جزء وكيع» و در نسخه ب «منتقی حديث وكيع» نامیده شده است[۳].
این جزء بنا بر آنچه در دو نسخه آن آمده، مشتمل بر 41 حدیث است. حدیث آخر این جزء از کتاب «جامع العلوم و الحكم» ابن رجب یافت شده است. ابن حجر نیز به اختلاف عدد نصوص در روایات اشاره کرده است. به اعتقاد فریوایی بیشترین روایات وکیع از اعمش بوده و این نسخه تنها نمونه‌هایی از مرویات وکیع از اعمش را در بر دارد. در نسخه «ب» هم، چنین آمده که این جزء اول از احادیث وکیع از اعمش است و محقق اثر آن‌گونه که خود گفته به اجزای دیگر آن دست نیافته است[۴].
فریوایی دو نسخه کتاب را مقابله کرده و تفاوت‌های آنها را در پاورقی نوشته است. اسانید موجود در ابتدای هر نص را تا وکیع حذف کرده است؛ چراکه تمام نسخه مشتمل بر احادیث وکیع از اعمش است و تکرار سند فایده‌ای ندارد[۵].
شرح حال وکیع بن جراح پس از مقدمه محقق ذکر شده است. سال ولادت وکیع به‌اشتباه احتمالاً چاپی، 229ق ذکر شده است[۶]، که ظاهراً صحیح آن 129ق است. صحت انتساب کتاب به وکیع بن جراح نیز از دیگر مباحث محقق کتاب در مقدمه‌اش بر کتاب است. استفاده بیهقی (متوفی 458ق)، خطیب بغدادی (متوفی 463ق) و ابن رجب در آثار خود حکایت از صحت این انتساب دارد[۷].
پانویس
منابع مقاله
مقدمه محقق.