پرش به محتوا

ریاحی، محمدامین: تفاوت میان نسخه‌ها

بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
 
خط ۵۱: خط ۵۱:
طى دوره تحصیل در دانشکده ادبیات، از درس‌هاى نسل اول اساتید برجسته این دانشگاه، از جمله [[فروزانفر، بدیع‌الزمان|بدیع‌الزمان فروزانفر]]، [[اقبال آشتیانی، عباس|عباس اقبال آشتیانى]]، [[بهار، محمدتقی|ملک‌الشعراى بهار]]، [[بهمنیار، احمد|احمد بهمنیار]]، [[عبدالعظيم قريب|عبدالعظیم قریب]] و [[ابراهيم پورداود|ابراهیم پورداود]] بهره گرفت. پس از آنکه در سال 1327، دوره لیسانس زبان و ادبیات فارسى را به پایان رساند، تحصیل در دوره دکترى را آغاز کرد.
طى دوره تحصیل در دانشکده ادبیات، از درس‌هاى نسل اول اساتید برجسته این دانشگاه، از جمله [[فروزانفر، بدیع‌الزمان|بدیع‌الزمان فروزانفر]]، [[اقبال آشتیانی، عباس|عباس اقبال آشتیانى]]، [[بهار، محمدتقی|ملک‌الشعراى بهار]]، [[بهمنیار، احمد|احمد بهمنیار]]، [[عبدالعظيم قريب|عبدالعظیم قریب]] و [[ابراهيم پورداود|ابراهیم پورداود]] بهره گرفت. پس از آنکه در سال 1327، دوره لیسانس زبان و ادبیات فارسى را به پایان رساند، تحصیل در دوره دکترى را آغاز کرد.


در سال 1337، پس از دفاع از رساله دکترى خود با موضوع «تحقیق و تصحیح مرصاد العباد [[نجم رازی، عبدالله بن محمد|نجم‌الدین رازى]]»، به راهنمایى فروزانفر، درجه دکترى در زبان و ادبیات فارسى گرفت. به نوشته محمدعلى اسلامى ندوشن، وى، «یکى از آخرین کسان از نسل ادباى معتبر بود... که طى شصت سال در صحنه فرهنگ ایران حضور داشت و هرچه نوشت دقیق و قابل اعتماد بود.».
در سال 1337، پس از دفاع از رساله دکترى خود با موضوع «تحقیق و تصحیح مرصاد العباد [[نجم رازی، عبدالله بن محمد|نجم‌الدین رازى]]»، به راهنمایى فروزانفر، درجه دکترى در زبان و ادبیات فارسى گرفت. به نوشته [[اسلامی ندوشن، محمدعلی|محمدعلى اسلامى ندوشن]]، وى، «یکى از آخرین کسان از نسل ادباى معتبر بود... که طى شصت سال در صحنه فرهنگ ایران حضور داشت و هرچه نوشت دقیق و قابل اعتماد بود.».


محمدامین ریاحى، از سال 1327 که آغاز کار او در فرهنگ بود، دبیر و رئیس دبیرستان‌هایى در قم، گرگان، قزوین و تهران، رئیس دانشسراى گرگان (از 1330) و استاد دانشگاه تهران (تا 1357) بوده است. او از 1335، به مدت پنج سال عضو هیئت‌مؤلفان لغت‌نامه دهخدا بود. از سال 1327، عضو هیئت‌مدیره جامعه لیسانسیه‌هاى دانشسراى عالى بود.
محمدامین ریاحى، از سال 1327 که آغاز کار او در فرهنگ بود، دبیر و رئیس دبیرستان‌هایى در قم، گرگان، قزوین و تهران، رئیس دانشسراى گرگان (از 1330) و استاد دانشگاه تهران (تا 1357) بوده است. او از 1335، به مدت پنج سال عضو هیئت‌مؤلفان لغت‌نامه دهخدا بود. از سال 1327، عضو هیئت‌مدیره جامعه لیسانسیه‌هاى دانشسراى عالى بود.