رسائل العشاق و وسائل المشتاق: تفاوت میان نسخه‌ها
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - ' می آید' به ' می‌آید') |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - ' ]]' به ']]') برچسب‌ها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه |
||
| (۴ نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۵: | خط ۵: | ||
|پدیدآورندگان | |پدیدآورندگان | ||
| پدیدآوران = | | پدیدآوران = | ||
[[سیفی نیشابوری، علی بن احمد ]] (نویسنده) | [[سیفی نیشابوری، علی بن احمد]] (نویسنده) | ||
|زبان | |زبان | ||
| زبان = | | زبان = | ||
| کد کنگره = | | کد کنگره =PIR۴۷۸۰/ر۵س۹ ۱۳۹۹ | ||
| موضوع = | | موضوع =شعر فارسی,Persian poetry,عشق,Love,عشق در ادبیات,Love in literature,-- شعر, -- Poetry, -- قرن ۶ق., -- 12th century | ||
|ناشر | |ناشر | ||
| ناشر = انتشارات دکتر محمود افشار | | ناشر = انتشارات دکتر محمود افشار | ||
| خط ۲۵: | خط ۲۵: | ||
| پیش از = | | پیش از = | ||
}} | }} | ||
'''رسائل العشاق و وسائل المشتاق''' تألیف علی بن احمد سیفی | '''رسائل العشاق و وسائل المشتاق''' تألیف [[سیفی نیشابوری، علی بن احمد|علی بن احمد سیفی نیشابوری]]؛ این اثر کهن‌ترین نگارش برجای مانده در موضوع نامه نگاری عاشقانه به زبان فارسی است. چون نویسنده‌ی آن از ادبا و سرایندگان اواخر عهد سلجوقی و عهد خوارزمشاهیان است. او در این کتاب - که حاوی یکصدنامه در بیان احوال عاشق و معشوق و وقایع میان ایشان است - از سروده‌های بسیاری بهره برده تا به نوشته‌ی خویش عمق و تأثیر بیشتری بخشد. از این رو کتاب حاضر، گنجینه‌ای از اشعار کهن فارسی نیز به حساب می‌آید که می‌توان از آن در مطالعات شعرشناسی استفاده کرد. | ||
==گزارش کتاب== | ==گزارش کتاب== | ||
کتاب پیش رو که نویسنده آن را در عهد سلاطین خوارزمشاهی پدید آورده، نتیجه‌ی | کتاب پیش رو که نویسنده آن را در عهد سلاطین خوارزمشاهی پدید آورده، نتیجه‌ی بررسی‌هایی است که از اوایل دهه‌ی نود خورشیدی آغاز شد. این کتاب علاوه بر ارزش‌های متعدد و متنوع آن، گنجینه‌ای از اشعار و سروده‌های کهن فارسی است که دلیل اصلی توجه نگارنده به آن، در واقع همین وجه بوده است. امید است در آینده بتوان در مطالعات شعرشناسی به این مأخذ کهن و کم نظیر - که آینه‌ای از وضعیت شعر فارسی در خراسان بزرگ پیش از هجمه‌ی مغولان به این خطه است - توجه بیشتری نشان داد و آن را از منظرهای گوناگون، از جمله مطالعه در وضعیت ادب منظوم در ادواری چون سامانی، غزنوی اول، سلجوقی، غزنوی دوم و خورزمشاهی، و همچنین مطالعات رباعی شناسی و جز آن، به دقت بررسی نمود. این اثر به عنوان کهن‌ترین اثر بر جای مانده در موضوع نامه نگاری عاشقانه به زبان فارسی؛ حاوی یکصد نامه در بیان احوال عاشق و معشوق و وقایع میان ایشان است که در قالب یک آئین نامه یا «ترسل نامه» در کنار هم عرضه شده است. بهره گیری نویسنده از سروده‌های بسیار، به منظور تأثیرگذاری بیشتر و عمق بخشی بر نوشته‌ی خویش است.<ref> [https://historylib.com/books/2649 ر.ک: کتابخانه تخصصی تاریخ اسلام و ایران] </ref> | ||
==پانويس == | ==پانويس == | ||
| خط ۴۱: | خط ۴۱: | ||
[[رده:کتاب‌شناسی]] | [[رده:کتاب‌شناسی]] | ||
[[رده:زبان‌شناسی، زبان و ادبیات]] | |||
[[رده:زبان و ادبیات شرقی (آسیایی)]] | |||
[[رده:زبان و ادبیات فارسی]] | |||
[[رده:مقالات جدید(اسفند) باقی زاده]] | [[رده:مقالات جدید(اسفند) باقی زاده]] | ||
[[رده:مقالات بازبینی | [[رده:مقالات بازبینی شده2 اسفند 1402]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۸ ژوئیهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۵:۳۸
| رسائل العشاق و وسائل المشتاق | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | سیفی نیشابوری، علی بن احمد (نویسنده) |
| ناشر | انتشارات دکتر محمود افشار |
| مکان نشر | تهران |
| سال نشر | ۱۳۹۹ |
| موضوع | شعر فارسی,Persian poetry,عشق,Love,عشق در ادبیات,Love in literature,-- شعر, -- Poetry, -- قرن ۶ق., -- 12th century |
| کد کنگره | PIR۴۷۸۰/ر۵س۹ ۱۳۹۹ |
رسائل العشاق و وسائل المشتاق تألیف علی بن احمد سیفی نیشابوری؛ این اثر کهن‌ترین نگارش برجای مانده در موضوع نامه نگاری عاشقانه به زبان فارسی است. چون نویسنده‌ی آن از ادبا و سرایندگان اواخر عهد سلجوقی و عهد خوارزمشاهیان است. او در این کتاب - که حاوی یکصدنامه در بیان احوال عاشق و معشوق و وقایع میان ایشان است - از سروده‌های بسیاری بهره برده تا به نوشته‌ی خویش عمق و تأثیر بیشتری بخشد. از این رو کتاب حاضر، گنجینه‌ای از اشعار کهن فارسی نیز به حساب می‌آید که می‌توان از آن در مطالعات شعرشناسی استفاده کرد.
گزارش کتاب
کتاب پیش رو که نویسنده آن را در عهد سلاطین خوارزمشاهی پدید آورده، نتیجه‌ی بررسی‌هایی است که از اوایل دهه‌ی نود خورشیدی آغاز شد. این کتاب علاوه بر ارزش‌های متعدد و متنوع آن، گنجینه‌ای از اشعار و سروده‌های کهن فارسی است که دلیل اصلی توجه نگارنده به آن، در واقع همین وجه بوده است. امید است در آینده بتوان در مطالعات شعرشناسی به این مأخذ کهن و کم نظیر - که آینه‌ای از وضعیت شعر فارسی در خراسان بزرگ پیش از هجمه‌ی مغولان به این خطه است - توجه بیشتری نشان داد و آن را از منظرهای گوناگون، از جمله مطالعه در وضعیت ادب منظوم در ادواری چون سامانی، غزنوی اول، سلجوقی، غزنوی دوم و خورزمشاهی، و همچنین مطالعات رباعی شناسی و جز آن، به دقت بررسی نمود. این اثر به عنوان کهن‌ترین اثر بر جای مانده در موضوع نامه نگاری عاشقانه به زبان فارسی؛ حاوی یکصد نامه در بیان احوال عاشق و معشوق و وقایع میان ایشان است که در قالب یک آئین نامه یا «ترسل نامه» در کنار هم عرضه شده است. بهره گیری نویسنده از سروده‌های بسیار، به منظور تأثیرگذاری بیشتر و عمق بخشی بر نوشته‌ی خویش است.[۱]
پانويس
منابع مقاله
کتابخانه تخصصی تاریخ اسلام و ایران