حديث هشام بن عمار: تفاوت میان نسخه‌ها
A-esmaeili (بحث | مشارکتها) (صفحه‌ای تازه حاوی «{{جعبه اطلاعات کتاب | تصویر =NUR70934J1.jpg | عنوان = حديث هشام بن عمار | عنوان‌های دیگر = | پدیدآورندگان | پدیدآوران = شیخ، عبدالله بن وکیل (نويسنده) |زبان | زبان = عربی | کد کنگره = س8ح4 127 BP | موضوع = |ناشر | ناشر = دار إشبیلیا | مکان نشر = عربستان - ری...» ایجاد کرد) |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (یک نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۲۴: | خط ۲۴: | ||
| پیش از = | | پیش از = | ||
}} | }} | ||
'''حديث هشام بن عمار'''، نوشته هشام بن عمار بن نُصیر بن میسرة بن ابان سلمی (ظفری)، ابوالولید دمشقی (245-153ق)، شیخ اهل دمشق است، که مجموعه کوچکی از احادیث نبوی و کلام برخی از صحابه را در آن جای داده است. عبدالله بن وکیل پژوهش کتاب را انجام داده است. | '''حديث هشام بن عمار'''، نوشته هشام بن عمار بن نُصیر بن میسرة بن ابان سلمی (ظفری)، [[ابوالولید دمشقی]] (245-153ق)، شیخ اهل دمشق است، که مجموعه کوچکی از احادیث نبوی و کلام برخی از صحابه را در آن جای داده است. [[شیخ، عبدالله بن وکیل|عبدالله بن وکیل]] پژوهش کتاب را انجام داده است. | ||
محقق، در آغاز، شرح حالی از هشام نوشته است و در آن به شاگردان او (مانند بخاری، ابوداود، نسایی و ابن ماجه) اشاره می‌کند<ref>ر.ک: مقدمه محقق، ص6-5</ref>. او دیدگاه کسانی را که به توثیق و تضعیف هشام پرداخته‌اند، آورده است، سپس نظر خود را گفته است؛ وی هشام را از رجال حدیث حسَن برمی‌شمرد<ref>ر.ک: همان، ص10-7</ref>. ابن وکیل نکته‌هایی را در اهمیت این کتاب چنین آورده است: | محقق، در آغاز، شرح حالی از هشام نوشته است و در آن به شاگردان او (مانند [[بخاری، محمد بن اسماعیل|بخاری]]، [[ابوداود، سلیمان بن اشعث|ابوداود]]، [[نسائی، احمد بن علی|نسایی]] و [[ابن ماجه، محمد بن یزید|ابن ماجه]]) اشاره می‌کند<ref>ر.ک: مقدمه محقق، ص6-5</ref>. او دیدگاه کسانی را که به توثیق و تضعیف هشام پرداخته‌اند، آورده است، سپس نظر خود را گفته است؛ وی هشام را از رجال حدیث حسَن برمی‌شمرد<ref>ر.ک: همان، ص10-7</ref>. ابن وکیل نکته‌هایی را در اهمیت این کتاب چنین آورده است: | ||
# حدیث هشام از آثار علمی کمیاب او است؛ | # حدیث هشام از آثار علمی کمیاب او است؛ | ||
# این کتاب، حدیث‌ها و آثاری را در بر دارد که از کسی جز هشام روایت نشده است. بیشتر این مرویات از «شعبی» است و دو اثر نیز از شریح و مجاهد و همچنین، دو موقوفه و دو مرفوعه در آن دیده می‌شود؛ | # این کتاب، حدیث‌ها و آثاری را در بر دارد که از کسی جز هشام روایت نشده است. بیشتر این مرویات از «شعبی» است و دو اثر نیز از شریح و مجاهد و همچنین، دو موقوفه و دو مرفوعه در آن دیده می‌شود؛ | ||
# تعدادی روایتِ بااهمیت از نوع «موقوف» و «مقطوع»، که اِشکالی هم در آن‌ها نیست، در حدیث هشام بن عمار آمده است و در جای خود به فهم و استنباط خواننده یاری می‌رساند<ref>ر.ک: همان، ص11-12</ref>. | # تعدادی روایتِ بااهمیت از نوع «موقوف» و «مقطوع»، که اِشکالی هم در آن‌ها نیست، در حدیث هشام بن عمار آمده است و در جای خود به فهم و استنباط خواننده یاری می‌رساند<ref>ر.ک: همان، ص11-12</ref>. | ||
ابن وکیل در فراهم آوردن کتاب از دو نسخه بهره برده است؛ یکی، اصل تصویرهایی است که در «کتابخانه ظاهریه» دمشق است. این نسخه به روایت «بهاء» از ابن صابر در سال 571ق و سماع کسان بسیاری از او است؛ دومی، که از نسخه بهاء کهنه‌تر است، به روایت ابن صصری از خضر بن شبل به سال 551ق، است. محقق بیشتر به این نسخه تکیه نموده است<ref>ر.ک: همان، ص12، 13، 16 و 17</ref>. | [[شیخ، عبدالله بن وکیل|ابن وکیل]] در فراهم آوردن کتاب از دو نسخه بهره برده است؛ یکی، اصل تصویرهایی است که در «کتابخانه ظاهریه» دمشق است. این نسخه به روایت «بهاء» از ابن صابر در سال 571ق و سماع کسان بسیاری از او است؛ دومی، که از نسخه بهاء کهنه‌تر است، به روایت ابن صصری از خضر بن شبل به سال 551ق، است. محقق بیشتر به این نسخه تکیه نموده است<ref>ر.ک: همان، ص12، 13، 16 و 17</ref>. | ||
بیشتر حدیث‌های کتاب، احادیث نبوی است و نقل کلام دیگران (مانند عمر) نیز در میان مرویات دیده می‌شود<ref>ر.ک: متن کتاب، ص155 و 72</ref>. متن کتاب هیچ‌گونه دسته‌بندی و عنوان‌بندی (به‌جز شماره‌گذاری احادیث) ندارد. ابن وکیل تخریج حدیث‌ها را در پاورقی‌ها انجام داده و فهرست‌های گوناگونی را نیز به پایان کتاب افزوده است. | بیشتر حدیث‌های کتاب، احادیث نبوی است و نقل کلام دیگران (مانند عمر) نیز در میان مرویات دیده می‌شود<ref>ر.ک: متن کتاب، ص155 و 72</ref>. متن کتاب هیچ‌گونه دسته‌بندی و عنوان‌بندی (به‌جز شماره‌گذاری احادیث) ندارد. ابن وکیل تخریج حدیث‌ها را در پاورقی‌ها انجام داده و فهرست‌های گوناگونی را نیز به پایان کتاب افزوده است. | ||
| خط ۴۷: | خط ۴۷: | ||
[[رده:کتاب‌شناسی]] | [[رده:کتاب‌شناسی]] | ||
[[رده:اسلام، عرفان، غیره]] | |||
[[رده:حدیث]] | |||
[[رده:متون احادیث]] | |||
[[رده:احادیث اهل سنت]] | |||
[[رده:جوامع. مجامیع (قرن 14)]] | |||
[[رده:مقالات بازبینی | [[رده:مقالات بازبینی شده2 فروردین 1403]] | ||
[[رده:مقاله نوشته شده در تاریخ اسفند 1402 توسط سید حمید رضا حسینی هاشمی]] | [[رده:مقاله نوشته شده در تاریخ اسفند 1402 توسط سید حمید رضا حسینی هاشمی]] | ||
[[رده:مقاله بازبینی شده در تاریخ اسفند 1402 توسط محسن عزیزی]] | [[رده:مقاله بازبینی شده در تاریخ اسفند 1402 توسط محسن عزیزی]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۳ مارس ۲۰۲۴، ساعت ۱۵:۳۰
| حديث هشام بن عمار | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | شیخ، عبدالله بن وکیل (نويسنده) |
| ناشر | دار إشبیلیا |
| مکان نشر | عربستان - ریاض |
| سال نشر | 1419ق - 1999م |
| چاپ | 1 |
| شابک | 9960-727-45-9 |
| زبان | عربی |
| تعداد جلد | 1 |
| کد کنگره | س8ح4 127 BP |
| نورلایب | مطالعه و دانلود pdf |
حديث هشام بن عمار، نوشته هشام بن عمار بن نُصیر بن میسرة بن ابان سلمی (ظفری)، ابوالولید دمشقی (245-153ق)، شیخ اهل دمشق است، که مجموعه کوچکی از احادیث نبوی و کلام برخی از صحابه را در آن جای داده است. عبدالله بن وکیل پژوهش کتاب را انجام داده است.
محقق، در آغاز، شرح حالی از هشام نوشته است و در آن به شاگردان او (مانند بخاری، ابوداود، نسایی و ابن ماجه) اشاره می‌کند[۱]. او دیدگاه کسانی را که به توثیق و تضعیف هشام پرداخته‌اند، آورده است، سپس نظر خود را گفته است؛ وی هشام را از رجال حدیث حسَن برمی‌شمرد[۲]. ابن وکیل نکته‌هایی را در اهمیت این کتاب چنین آورده است:
- حدیث هشام از آثار علمی کمیاب او است؛
- این کتاب، حدیث‌ها و آثاری را در بر دارد که از کسی جز هشام روایت نشده است. بیشتر این مرویات از «شعبی» است و دو اثر نیز از شریح و مجاهد و همچنین، دو موقوفه و دو مرفوعه در آن دیده می‌شود؛
- تعدادی روایتِ بااهمیت از نوع «موقوف» و «مقطوع»، که اِشکالی هم در آن‌ها نیست، در حدیث هشام بن عمار آمده است و در جای خود به فهم و استنباط خواننده یاری می‌رساند[۳].
ابن وکیل در فراهم آوردن کتاب از دو نسخه بهره برده است؛ یکی، اصل تصویرهایی است که در «کتابخانه ظاهریه» دمشق است. این نسخه به روایت «بهاء» از ابن صابر در سال 571ق و سماع کسان بسیاری از او است؛ دومی، که از نسخه بهاء کهنه‌تر است، به روایت ابن صصری از خضر بن شبل به سال 551ق، است. محقق بیشتر به این نسخه تکیه نموده است[۴].
بیشتر حدیث‌های کتاب، احادیث نبوی است و نقل کلام دیگران (مانند عمر) نیز در میان مرویات دیده می‌شود[۵]. متن کتاب هیچ‌گونه دسته‌بندی و عنوان‌بندی (به‌جز شماره‌گذاری احادیث) ندارد. ابن وکیل تخریج حدیث‌ها را در پاورقی‌ها انجام داده و فهرست‌های گوناگونی را نیز به پایان کتاب افزوده است.
پانویس
منابع مقاله
مقدمه محقق و متن کتاب.