فرامرزنامه: تفاوت میان نسخه‌ها
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۴۹: | خط ۴۹: | ||
[[رده:کتاب‌شناسی]] | [[رده:کتاب‌شناسی]] | ||
[[رده:زبان‌شناسی، علم زبان]] | |||
[[رده:زبان و ادبیات شرقی (آسیایی)]] | |||
[[رده:زبان و ادبیات فارسی]] | |||
[[رده:مقالات بازبینی | [[رده:مقالات بازبینی شده2 بهمن 1402]] | ||
[[رده:مقاله نوشته شده در تاریخ دی 1402 توسط عباس مکرمی]] | [[رده:مقاله نوشته شده در تاریخ دی 1402 توسط عباس مکرمی]] | ||
[[رده:مقاله بازبینی شده در تاریخ دی 1402 توسط محسن عزیزی]] | [[رده:مقاله بازبینی شده در تاریخ دی 1402 توسط محسن عزیزی]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۲ فوریهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۲۱:۴۴
| فرامرز نامه | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | مؤلف ناشناخته (نويسنده) سرمدی، مجید (گردآورنده) |
| ناشر | انجمن آثار و مفاخر فرهنگی |
| مکان نشر | ایران - تهران |
| سال نشر | 1382ش |
| چاپ | 1 |
| شابک | 964-787-31-6 |
| زبان | فارسی |
| تعداد جلد | 1 |
| کد کنگره | /ف4 4538 PIR |
| نورلایب | مطالعه و دانلود pdf |
فرامرزنامه، اثر مؤلفی ناشناس، یکی از سروده‌های پهلوانی در ادبیات ایرانی است که به یکی از جریانات زندگی فرامرز، فرزند رستم، در هندوستان پرداخته و به اهتمام مجید سرمدی، منتشر شده است.
این منظومه که 1595 بیت دارد، به حرکت فرامرز به هندوستان و یاری رساندن او به پادشاه هند، اشاره کرده و تمام جزئیات این سفر مانند ماجرای گرگ گویا، کناس دیو، مار جوشا و... را به تصویر کشیده است و در نهایت، با شکست خوردن برهمن هند در یک مجادله علمی توسط فرامرز، به پایان رسیده است[۱].
فرامرزنامه، علاوه بر زیبایی کلام و نفوذ زبانش، توانسته یکتاپرستی و خصلت‌های پهلوانی و عرفانی و دینی فرامرز را به‌خوبی نشان دهد؛ خصلت‌هایی که در شاهنامه در ماجرای فرامرز خبری از آن نیست؛ اما با همه این موارد، بلاغت و رسایی کلام و زبان فردوسی در سرودن داستان فرامرز، زیباتر و پرمغزتر از منظومه فرامرزنامه می‌باشد[۲].
سراینده فرامرزنامه، سعی بر این داشته که خود را پیرو فردوسی نشان دهد و حتی خود را غلام فردوسی دانسته، ولی نتوانسته به اندازه فردوسی و شاهنامه تأثیرگذار باشد[۳].
جریان داستان فرامرز در فرامرزنامه، یک جریان ملی نیست؛ یعنی آن کاری که فردوسی در شاهنامه انجام داده، نیست. در فرامرزنامه، طوری وقایع پشت سر هم ریخته می‌شود که گویی داستان، از بیرون ذهن نویسنده قالب‌بندی شده و سراینده، آن‌ها را بر کاغذ ریخته است[۴].
فردوسی در بیان داستان‌های شاهنامه یک سیر منطقی و علمی را ادامه می‌دهد و شاعر فرامرزنامه نیز توانسته تقریبا این سیر را انجام دهد و اجزای ساختار داستان را برای خواننده به‌صورت منطقی جلوه‌گر سازد[۵].
یکی از ویژگی‌های همه حماسه‌ها، خرق عادت است و این خصیصه در فرامرزنامه نیز به چشم می‌خورد. همان طور که در شاهنامه، انواع و اقسام خرق عادت‌ها از پهلوانان دیده می‌شود، در این منظومه نیز از پهلوانان و شخصیت اصلی داستان، کارهایی می‌بینیم که از قدرت و توانایی دیگران بیرون است و به این معنی که حوادث، انسان‌ها و موجودات، با منطق عینی و تجربه‌های علمی، هم‌سازی ندارند، نظیر سیمرغ، دیو سپید و...[۶].