تنهای قمی، میرزا محمدسعید: تفاوت میان نسخه‌ها
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - '¬' به '') |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) |
||
| (۲ نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۸۵: | خط ۸۵: | ||
}} | }} | ||
'''میرزا محمدسعید تنهای قمی''' معروف به تنهای قمی متخلص به تنها، شاعر سدۀ 11ق/17م و از پزشکان خاص شاه عباس دوم صفوی. | |||
==زندگی‌نامه== | ==زندگی‌نامه== | ||
وی فرزند حکیم محمدباقر قمی و پسر عموی میرزا جلال اسیر اصفهانی بود. گذشته از طبابت، در علوم نظری و شاعری نیز دست داشت. | وی فرزند حکیم [[محمدباقر قمی]] و پسر عموی میرزا جلال اسیر اصفهانی بود. گذشته از طبابت، در علوم نظری و شاعری نیز دست داشت. | ||
از جمله سوانح زندگی شاعر، می‌توان از زندانی شدنش در قلعۀ الموت، در زمان شاه سلیمان(1077-1106ق) به سبب حسد حاسدان نسبت به وی و سخن‌چینی‌های آنان یاد کرد؛ اما شاه سلیمان او را بخشید و شاعر تا آخر عمر در زادگاه خود، شهر قم به عبادت و اطاعت الٰهی مشغول بود. | از جمله سوانح زندگی شاعر، می‌توان از زندانی شدنش در قلعۀ الموت، در زمان شاه سلیمان(1077-1106ق) به سبب حسد حاسدان نسبت به وی و سخن‌چینی‌های آنان یاد کرد؛ اما شاه سلیمان او را بخشید و شاعر تا آخر عمر در زادگاه خود، شهر قم به عبادت و اطاعت الٰهی مشغول بود. | ||
| خط ۹۵: | خط ۹۵: | ||
==تخلص== | ==تخلص== | ||
او نخست «تنها» و سپس «سعید» و «حکیم» تخلص می‌کرد و ظاهراً به سبب تخلص «حکیم» برخی از تذکره‌نویسان او را با قاضی سعید قمی، ملقب به حکیم کوچک یکی دانسته‌اند. | او نخست «تنها» و سپس «سعید» و «حکیم» تخلص می‌کرد و ظاهراً به سبب تخلص «حکیم» برخی از تذکره‌نویسان او را با [[قاضی سعید قمی، محمدسعید بن محمدمفید|قاضی سعید قمی]]، ملقب به [[قاضی سعید قمی، محمدسعید بن محمدمفید|حکیم کوچک]] یکی دانسته‌اند. | ||
==شعر== | ==شعر== | ||
| خط ۱۰۷: | خط ۱۰۷: | ||
==وفات== | ==وفات== | ||
تاریخ وفات وی همانند تاریخ ولادتش معلوم نیست، اما به گفتۀ صاحب تذکرۀ آتشکده تا 1083ق/1672م در قید حیات بوده، و در قم می‌زیسته است<ref> فائزه زهرامیرزا، ج 16، ص258-259</ref> | تاریخ وفات وی همانند تاریخ ولادتش معلوم نیست، اما به گفتۀ [[آذربیگدلی، لطفعلی بن آقاخان|صاحب تذکرۀ آتشکده]] تا 1083ق/1672م در قید حیات بوده، و در قم می‌زیسته است<ref> فائزه زهرامیرزا، ج 16، ص258-259</ref> | ||
| خط ۱۱۹: | خط ۱۱۹: | ||
==منابع مقاله== | ==منابع مقاله== | ||
زهرامیرزا، فائزه، | زهرامیرزا، فائزه، دائرةالمعارف بزرگ اسلامی، زیر نظر کاظم موسوی بجنوردی، تهران مرکز دائرةالمعارف بزرگ اسلامی، چاپ اول، سال چاپ 1378 | ||
| خط ۱۳۰: | خط ۱۳۰: | ||
[[رده:زندگی‌نامه]] | [[رده:زندگی‌نامه]] | ||
[[رده:مقالات جدید(بهمن) باقی زاده]] | |||
[[رده:مقالات بازبینی شده2 بهمن 1402]] | |||
[[رده:فاقد کد پدیدآور]] | [[رده:فاقد کد پدیدآور]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۹ فوریهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۷:۰۴
| تنهای قمی، میرزا محمدسعید | |
|---|---|
 | |
| نام کامل | میرزا محمدسعید تنهای قمی |
| تخلص | تنها، سعید، حکیم |
| نسب | قمی |
| نام پدر | محمدباقر قمی |
| محل تولد | قم، ایران |
| محل زندگی | قم، قلعه الموت قزوین |
| رحلت | زنده تا 1083ق |
| مدفن | قم |
| خویشاوندان | میرزا جلال اسیر اصفهانی |
| دین | اسلام |
| مذهب | شیعه |
| پیشه | پزشک |
| اطلاعات علمی | |
| برخی آثار | دیوان، مثنوی خورشید و مه‌پاره، گل رعنا |
میرزا محمدسعید تنهای قمی معروف به تنهای قمی متخلص به تنها، شاعر سدۀ 11ق/17م و از پزشکان خاص شاه عباس دوم صفوی.
زندگی‌نامه
وی فرزند حکیم محمدباقر قمی و پسر عموی میرزا جلال اسیر اصفهانی بود. گذشته از طبابت، در علوم نظری و شاعری نیز دست داشت.
از جمله سوانح زندگی شاعر، می‌توان از زندانی شدنش در قلعۀ الموت، در زمان شاه سلیمان(1077-1106ق) به سبب حسد حاسدان نسبت به وی و سخن‌چینی‌های آنان یاد کرد؛ اما شاه سلیمان او را بخشید و شاعر تا آخر عمر در زادگاه خود، شهر قم به عبادت و اطاعت الٰهی مشغول بود.
تخلص
او نخست «تنها» و سپس «سعید» و «حکیم» تخلص می‌کرد و ظاهراً به سبب تخلص «حکیم» برخی از تذکره‌نویسان او را با قاضی سعید قمی، ملقب به حکیم کوچک یکی دانسته‌اند.
شعر
از جلوه‌های شاعری تنهای قمی، مثنوی بزمی و عرفانی «خورشید و مه پاره» یا «گل رعنا» است که به شاه عباس دوم صفوی(سل 1052-1077ق) تقدیم شده است.
آثار
دیوان وی را مشتمل بر 10 هزار بیت دانسته‌اند.
وفات
تاریخ وفات وی همانند تاریخ ولادتش معلوم نیست، اما به گفتۀ صاحب تذکرۀ آتشکده تا 1083ق/1672م در قید حیات بوده، و در قم می‌زیسته است[۱]
پانویس
- ↑ فائزه زهرامیرزا، ج 16، ص258-259
منابع مقاله
زهرامیرزا، فائزه، دائرةالمعارف بزرگ اسلامی، زیر نظر کاظم موسوی بجنوردی، تهران مرکز دائرةالمعارف بزرگ اسلامی، چاپ اول، سال چاپ 1378