شهری‌باف، جعفر: تفاوت میان نسخه‌ها
(←وفات) |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - 'شهری (ابهام زدایی)' به 'شهری (ابهام‌زدایی)') |
||
| خط ۳۰: | خط ۳۰: | ||
|} | |} | ||
</div> | </div> | ||
{{کاربردهای دیگر|شهری ( | {{کاربردهای دیگر|شهری (ابهام‌زدایی)}} | ||
'''جعفر شهرى''' (1293-1378ش)، مورخ تجربه‌گرا، پژوهشگر تاریخ تهران، که خود را شَعر باف، شَعری باف و شهری باف نیز نامیده است. | '''جعفر شهرى''' (1293-1378ش)، مورخ تجربه‌گرا، پژوهشگر تاریخ تهران، که خود را شَعر باف، شَعری باف و شهری باف نیز نامیده است. | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۸ نوامبر ۲۰۲۴، ساعت ۰۰:۰۳
| نام | شهری‌باف، جعفر |
|---|---|
| نامهای دیگر | شهری، جعفر |
| نام پدر | میرزا |
| متولد | 1293ش |
| محل تولد | محله عودلاجان تهران |
| رحلت | 1378 ش |
| اساتید | |
| برخی آثار | طهران قدیم |
| کد مؤلف | AUTHORCODE03700AUTHORCODE |
جعفر شهرى (1293-1378ش)، مورخ تجربه‌گرا، پژوهشگر تاریخ تهران، که خود را شَعر باف، شَعری باف و شهری باف نیز نامیده است.
ولادت
در آستانه جنگ جهانی اول (1914م) در محله عودلاجان تهران و در خانواده‌ای تنگدست به دنیا آمد.
تحصیلات
او پدری نامهربان به نام میرزا داشت و مادری بسیار فداکار به نام کبرا و در نهایت فقر و فاقه زندگی می‌کرد و به همین دلیل، بیشتر از 2،3 کلاس به مدرسه نرفت. او در دوره کودکی به شدت، مورد تحقیر جامعه قرار گرفت. اما همه این‌ها بعدها منجر به شکوفایی او شد.
شهری در مجموعه سه جلدی گزنه، شکر تلخ و قلم سرنوشت، زندگی خودش را از طفولیت تا دوران پیری می‌نویسد.شاید به خاطر زندگی سختی که داشته در پیشانی نوشت کتاب «گزنه» نوشته؛ تقدیم به آنان که به من بد کردند و ستم روا داشتند. روزی از او علت این پیشانی نوشت را پرسیدم، گفت: اگر به من بد نمی‌کردند که من، جعفر شهری نمی‌شدم.
وى به دليل فقر مالى، از تحصيل محروم بود ولى به مدد حافظه شگفت خود و عشقى كه به تحصيل داشت، كم كم از اين و آن خواندن و نوشتن فراگرفته و به قول خودش با خواندن و خواندن و خواندن، نویسنده‌اى بى‌مدعا ولى توانا شد.
وى همه وقايع آن روزگاران را به خوبى در قالب كتاب‌هايش گنجانده است. او نویسنده‌اى بود كه بسيار خوب پيرامون خود را مى‌ديد و با مسائل و مشكلات جامعه آشنا بود؛ چون خود تمام اين مشكلات را درك كرده بود.
وفات
در سحرگاه 7 آذر ماه 1378ش در بیمارستان فرهنگیان ديده از جهان فروبست و با رفتنش، گنجينه‌اى از ديده‌ها و دانستنى‌هاى ناگفته‌اش را نيز با خود برد.
آثار
- شكر تلخ؛
- گزنه؛
- انسيه خانم؛
- حاجى در فرنگ؛
- حاجى دوباره؛
- على(ع)؛
- تهران قديم؛
- تاريخ اجتماعى تهران در قرن سيزدهم؛
- قند ونمك؛
- قلم سرنوشت.