ابن مفلح حنبلی، ابراهيم بن محمد: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
جز (جایگزینی متن - '| کد مؤلف = AUTHORCODE' به '| کد مؤلف =AUTHORCODE') برچسب‌ها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه |
||
| (۱۱ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱۷: | خط ۱۷: | ||
| شهادت = | | شهادت = | ||
| مدفن = دمشق، مقبره ابن قدامه در کوه قاسیون؛ | | مدفن = دمشق، مقبره ابن قدامه در کوه قاسیون؛ | ||
| طول عمر = 68؛ | | طول عمر = 68؛ | ||
| نام همسر = | | نام همسر = | ||
| خط ۴۱: | خط ۴۰: | ||
| وبگاه = | | وبگاه = | ||
| امضا = | | امضا = | ||
| کد مؤلف = AUTHORCODE14182AUTHORCODE | | کد مؤلف =AUTHORCODE14182AUTHORCODE | ||
}} | }} | ||
'''برهان‌الدين ابواسحاق ابراهيم بن محمد بن عبدالله بن محمد ابن مفلح''' (816 -884ق/1413-1479م). | |||
برهان‌الدين ابواسحاق ابراهيم بن محمد بن عبدالله بن محمد ابن مفلح (816 -884ق/1413-1479م). | |||
==خاندان== | ==خاندان== | ||
ابن مُفْلِح، نام افراد خاندانى از فقیهان حنبلى دمشق که در سده‌های 8 -11ق/14-17م دارای مقامات علمى و اجتماعى بوده‌اند. | ابن مُفْلِح، نام افراد خاندانى از فقیهان حنبلى دمشق که در سده‌های 8 -11ق/14-17م دارای مقامات علمى و اجتماعى بوده‌اند. | ||
از نسبت رامینى و قانونى برای افراد این خاندان چنین برمى‌آید که اصل خاندان به فلسطین باز مى‌گردد. یکی از مشهورترین آنان برهان‌الدين ابواسحاق ابراهيم بن محمد است. | از نسبت رامینى و قانونى برای افراد این خاندان چنین برمى‌آید که اصل خاندان به فلسطین باز مى‌گردد. یکی از مشهورترین آنان برهان‌الدين ابواسحاق ابراهيم بن محمد است. | ||
==مشایخ== | ==مشایخ== | ||
او از ابن ناصرالدين، ابن محب اعرج و علاءالدين بخاری حديث شنيد و از بخاری فقه آموخت. | او از ابن ناصرالدين، ابن محب اعرج و علاءالدين بخاری حديث شنيد و از بخاری فقه آموخت. | ||
از ديگر مشايخ او ابن حجر عسقلانى و ابن قاضى شهبه شايان ذکرند. | از ديگر مشايخ او [[ابن حجر عسقلانی، احمد بن علی|ابن حجر عسقلانى]] و ابن قاضى شهبه شايان ذکرند. | ||
==مناصب== | ==مناصب== | ||
| خط ۶۶: | خط ۵۸: | ||
آنگاه که درگذشت، قاضى دمشق بود و فرزندش نجم‌الدين عمر جانشين او شد. | آنگاه که درگذشت، قاضى دمشق بود و فرزندش نجم‌الدين عمر جانشين او شد. | ||
==شاگردان== | ==شاگردان== | ||
نعيمى از ابواسحاق حديث شنيده و از وی اجازه دريافت کرده است و به گفته همو تقى‌الدين جراعى نيز از شاگردان او بوده است. | نعيمى از ابواسحاق حديث شنيده و از وی اجازه دريافت کرده است و به گفته همو تقى‌الدين جراعى نيز از شاگردان او بوده است. | ||
==آثار== | ==آثار== | ||
| خط ۷۷: | خط ۶۶: | ||
آثار چاپى: | آثار چاپى: | ||
1. الاستعاذه بالله من الشيطان الرجيم و بيان وسوسته و خدعه و کشف اموره، | 1.الاستعاذه بالله من الشيطان الرجيم و بيان وسوسته و خدعه و کشف اموره، | ||
که در 1311ق/1893م در مصر به چاپ رسيده است؛ | که در 1311ق/1893م در مصر به چاپ رسيده است؛ | ||
2. المبدع، | 2.المبدع، | ||
که شرحى است بر المقنع ابن قدامه. جزءِ اول آن در 1968م و به صورت کامل در 1980م به کوشش محمد زهير شاويش در بيروت چاپ شده است. | که شرحى است بر المقنع ابن قدامه. جزءِ اول آن در 1968م و به صورت کامل در 1980م به کوشش محمد زهير شاويش در بيروت چاپ شده است. | ||
| خط ۸۷: | خط ۷۶: | ||
آثار خطى: | آثار خطى: | ||
1. | 1.المقصدالارشد فى ترجمه اصحاب‌الامام احمد (چاپ شده است)، | ||
<ref>مؤذن جامى، محمدهادی، ج4، ص655</ref>. | نعيمى و ابن طولون در مواضع مکرر از اين کتاب با عنوان طبقات ابن مفلح نقل قول کرده‌اند، نسخه‌هايى از اين اثر در مصر و نيز مکه موجود است.<ref>مؤذن جامى، محمدهادی، ج4، ص655</ref>. | ||
== پانویس== | == پانویس== | ||
| خط ۱۰۰: | خط ۸۵: | ||
==منابع مقاله== | ==منابع مقاله== | ||
مؤذن جامى، محمدهادی، | مؤذن جامى، محمدهادی، دائر‌ةالمعارف بزرگ اسلامی زیر نظر کاظم موسوی بجنوردی، تهران، مرکز دائر‌ةالمعارف بزرگ اسلامی، چاپ دوم، 1377. | ||
==وابسته‌ها== | ==وابسته‌ها== | ||
{{وابسته‌ها}} | |||
[[المبدع في شرح المقنع]] | |||
[[المقصد الأرشد في ذکر أصحاب الإمام أحمد]] | |||
[[رده:زندگی‌نامه]] | [[رده:زندگی‌نامه]] | ||
[[رده:مقالات بازبینی | [[رده:مقالات بازبینی شده2 آبان 1402]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲ ژوئیهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۰۸:۴۳
| ابن مفلح، برهان‌الدين ابواسحاق ابراهيم بن محمد بن عبدالله بن محمد بن مفلح | |
|---|---|
 | |
| نام کامل | ابراهيم بن محمد بن عبدالله بن محمد؛ |
| نام‌های دیگر | ابن مفلح، برهان‌الدين ابواسحاق ابراهيم بن محمد بن عبدالله بن محمد بن مفلح؛ |
| لقب | برهان‌الدین، |
| تخلص | ابن مفلح؛ |
| نسب | نابلسی، مقدسی؛ |
| نام پدر | محمد بن عبدالله بن محمد بن مفلح بن محمد بن مفرج؛ |
| ولادت | 816ق؛ |
| محل تولد | بیت‌المقدس؛، فلسطین؛ |
| محل زندگی | فلسطین، سوریه، مصر؛ |
| رحلت | 884ق؛ |
| مدفن | دمشق، مقبره ابن قدامه در کوه قاسیون؛ |
| طول عمر | 68؛ |
| فرزندان | نجم‌الدین عمر؛ |
| خویشاوندان | |
| دین | اسلام؛ |
| مذهب | حنبلی؛ |
| پیشه | فقیه؛ |
| منصب | قاضی؛ |
| اطلاعات علمی | |
| اجازه اجتهاد از | |
| درجه علمی | فقیه؛ |
| مشایخ | ناصرالدين، ابن محب اعرج، علاءالدين بخاری، ابن حجر عسقلانى، ابن قاضى شهبه؛ |
| معاصرین | علاءالدين على ابن ملفح؛ |
| شاگردان | نعيمى، تقى‌الدين جراعى؛ |
| برخی آثار | 1- المقصدالارشد فى ترجمه اصحاب‌الامام احمد؛ |
برهان‌الدين ابواسحاق ابراهيم بن محمد بن عبدالله بن محمد ابن مفلح (816 -884ق/1413-1479م).
خاندان
ابن مُفْلِح، نام افراد خاندانى از فقیهان حنبلى دمشق که در سده‌های 8 -11ق/14-17م دارای مقامات علمى و اجتماعى بوده‌اند. از نسبت رامینى و قانونى برای افراد این خاندان چنین برمى‌آید که اصل خاندان به فلسطین باز مى‌گردد. یکی از مشهورترین آنان برهان‌الدين ابواسحاق ابراهيم بن محمد است.
مشایخ
او از ابن ناصرالدين، ابن محب اعرج و علاءالدين بخاری حديث شنيد و از بخاری فقه آموخت.
از ديگر مشايخ او ابن حجر عسقلانى و ابن قاضى شهبه شايان ذکرند.
مناصب
او در 851ق به قضای دمشق گمارده شد و از آن پس بارها مسند قضا بين او و علاءالدين على بن ملفح دست به دست گرديد.
آنگاه که درگذشت، قاضى دمشق بود و فرزندش نجم‌الدين عمر جانشين او شد.
شاگردان
نعيمى از ابواسحاق حديث شنيده و از وی اجازه دريافت کرده است و به گفته همو تقى‌الدين جراعى نيز از شاگردان او بوده است.
آثار
آثار چاپى:
1.الاستعاذه بالله من الشيطان الرجيم و بيان وسوسته و خدعه و کشف اموره،
که در 1311ق/1893م در مصر به چاپ رسيده است؛
2.المبدع،
که شرحى است بر المقنع ابن قدامه. جزءِ اول آن در 1968م و به صورت کامل در 1980م به کوشش محمد زهير شاويش در بيروت چاپ شده است.
آثار خطى:
1.المقصدالارشد فى ترجمه اصحاب‌الامام احمد (چاپ شده است)،
نعيمى و ابن طولون در مواضع مکرر از اين کتاب با عنوان طبقات ابن مفلح نقل قول کرده‌اند، نسخه‌هايى از اين اثر در مصر و نيز مکه موجود است.[۱].
پانویس
- ↑ مؤذن جامى، محمدهادی، ج4، ص655
منابع مقاله
مؤذن جامى، محمدهادی، دائر‌ةالمعارف بزرگ اسلامی زیر نظر کاظم موسوی بجنوردی، تهران، مرکز دائر‌ةالمعارف بزرگ اسلامی، چاپ دوم، 1377.