اوستا «ستایش‌نامه راستی و پاکی»: تفاوت میان نسخه‌ها

    از ویکی‌نور
    جز (جایگزینی متن - ' '''' به ''''')
    جز (جایگزینی متن - 'رده:مقالات تیر موسوی' به '')
    برچسب‌ها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه
     
    خط ۴۵: خط ۴۵:
    [[رده:زبان و ادبیات فارسی]]
    [[رده:زبان و ادبیات فارسی]]
    [[رده:مقالات بازبینی شده2 مرداد 1402]]
    [[رده:مقالات بازبینی شده2 مرداد 1402]]
    [[رده:مقالات تیر موسوی]]

    نسخهٔ کنونی تا ‏۲۴ ژوئیهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۰۹:۳۶

    اوستا: ستایش‌نامه راستی و پاکی
    اوستا «ستایش‌نامه راستی و پاکی»
    پدیدآورانراش‍د م‍ح‍ص‍ل‌، م‍ح‍م‍دت‍ق‍ی‌ (نويسنده)
    ناشردفتر پژوهشهای فرهنگی
    مکان نشرایران - تهران
    سال نشر1382ش
    چاپ1
    موضوعاوستا - نقد و تفسیر
    زبانفارسی
    تعداد جلد1
    کد کنگره
    PIR 149/ر۲
    نورلایبمطالعه و دانلود pdf

    اوستا: ستایش‌نامه راستی و پاکی، به‌وسیله ایران‌شناس معاصر محمدتقی راشد محصل نوشته شده و در آن زبان و محتوای مهم‌ترین منبع آگاهی ما از دین ایران باستان، یعنی اوستا بررسی گردیده است.

    نویسنده با روش توصیفی - تحلیلی و با استفاده و استناد به منابع مهم و آثار محققان این مهم را به انجام رسانده است. کتاب در پنج فصل تنظیم گشته و در فصل‌های اول و دوم آن درباره ویژگی‌های زبان‌های ایرانی و زبان اوستایی سخن گفته شده و خاستگاه زبان اوستایی و چگونگی تدوین اوستا و تقسیم‌بندی‌های آن بر بنیاد گزارش دینکرد هشتم بیان گردیده است. فصل سوم، به تاریخچه اوستاپژوهی اختصاص دارد و در آن، سرگذشت اوستا، خط اوستایی، چاپ‌ها و دست‌نویس‌ها و پیشینه پژوهش درباره زبان اوستایی از نظر ویژگی‌های ساختاری، تقسیم‌بندی واج‌های اوستایی، اسم و صفت و فعل در اوستا و واژه‌سازی و معناشناسی در این متن کهن مورد مداقه قرار گرفته است.

    سرانجام در فصل پنجم درون‌مایه و محتوای اوستا مشتمل بر برخی آموزه‌ای اعتقادی از جمله جایگاه زرتشت در اوستا، امشاسپندان، پرستش در گاهان، باور در گاهان و اوستای جدید و داوری پایانی و برخی آگاهی‌های جغرافیایی و طبقات و تقسیمات اجتماعی مطرح می‌گردد.[۱]

    پانویس

    1. شرفایی، محسن؛ اکبری چناری، علی، ص160-161

    منابع مقاله

    شرفایی، محسن؛ اکبری چناری، علی، کتاب‌شناسی توصیفی ادیان (دفتر چهارم: ادیان ایران باستان)، مشهد، بنیاد پژوهش‌های اسلامی، چاپ اول، 1396.

    وابسته‌ها