عرفا چگونه می‌بینند؟

عرفا چگونه می‌بینند؟ نوشتار حاضر كه متن پياده شده يكى از سخنرانى‌هاى استاد حسين انصاريان است، توصيفى است از مقام عارفان و اولياى واقعى خداوند و چشم باطن بين آنان. سعى دارد به بحث درباره مقام عبوديت عرفا و اولياى الهى پرداخته و علت و كيفيت ديدن واقعيت امور توسط‍‌ ايشان را مورد تجزيه و تحليل قرآنى و روايى قرار دهد.

عرفا چگونه می‌بینند؟
پدیدآوران	انصاریان، حسین (نويسنده)
ناشر	دار العرفان
مکان نشر	ایران - قم
سال نشر	1388ش
چاپ	1
شابک	‎978-964-2939-40-4
زبان	فارسی
تعداد جلد	1
کد کنگره	/الف8ع4 289 BP
نورلایب	مطالعه و دانلود pdf

نويسنده، با استفاده از برخى آيات و روايات اين نظريه را مطرح مى‌كند كه انسان‌ها نبايد ظاهربين باشند و در مورد همه وقايع و پديده‌هاى اطراف خويش ديدى عميق و باطن بين داشته باشند همانند زينب كبرى(س) كه حقايق و حوادث به ظاهر تلخ كربلا را زيبا توصيف مى‌كند و فرمود: ما در كربلا چيزى جز زيبائى نديده ايم.

در بخش بعدى كتاب نگارنده، سخنى از اميرالمؤمنين على(ع) را مبنى بر نوع بينش اولياى الهى و عرفا مطرح كرده و مؤمنان و اولياى الهى را انسان هايى توصيف مى‌كند كه به باطن دنيا نظر دارند نه به ظاهر آن و از همين روست كه آنان چشم باطن بين پيدا مى‌كنند.

در بخش ديگرى، به لزوم امتحان هاى سخت الهى براى پيامبراكرم(ص) و اوليا و عرفا پرداخته شده و برخى از امتحان هاى سخت الهى كه در مورد پيامبر(ص) و ائمه(ع) به ويژه امام حسين(ع) به وقوع پيوسته است بيان می‌گردد. تفسير كلمه و واژه «عبد» كه در آن عبوديت نوعى معرفت يافتن نسبت به معبود، نيكوكارى نسبت به بندگان خدا و در نهايت قرب به خداوند معنى شده است،

از مباحث بعدى كتاب است. در پايان كتاب، به حالات امام حسين(ع) در آخرين لحظات و ساعات زندگى خويش در كربلا اشاره كرده و اشتياق وصف ناپذير آن حضرت به مرگ را اوج عرفان و عبوديت آن حضرت توصيف مى‌كند.

منابع مقاله

حبیبی، سلمان، کتابشناسی آثار انصاریان، قم-ایران، بی، نا، بی، تا