ابن فورک، محمد بن حسن: تفاوت میان نسخه‌ها
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - '(د ' به '(متوفای ') برچسب‌ها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - ' ' به ' ') برچسب‌ها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه |
||
| (یک نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۳۶: | خط ۳۶: | ||
|} | |} | ||
</div> | </div> | ||
'''ابن فورَك، ابوبكر محمد بن حسن بن فورك انصارى اصفهانى''' (متوفای | '''ابن فورَك، ابوبكر محمد بن حسن بن فورك انصارى اصفهانى''' (متوفای 406ق / 1015م)، متكلم، فقيه، مفسر، اديب و واعظ اشعرى شافعى بوده است. [[سمعانی، عبدالکریم بن محمد |سمعانى]] در «[[الأنساب]]» فورك را به ضم «فاء» و فتح «راء» ضبط كرده و گفته است كه فورك نام جد جماعتى است كه به او منسوب هستند و «فوركى» خوانده مى‌شوند. [[مرتضی زبیدی، محمد|صاحب «تاج العروس»]] این نام را بر وزن «فَوفَل» ضبط كرده است. | ||
==مذهب== | ==مذهب== | ||
| خط ۴۴: | خط ۴۴: | ||
ابن فورك تحصيلات خود را در اصفهان آغاز كرده است. از خود او نقل شده است كه در اصفهان نزد فقيهى درس مى‌خوانده است، روزى معنى حديث «الحجر يمین اللّه في الأرض» را از آن فقيه پرسيد، وى نتوانست پاسخ درستى بدهد و ابن فورك ناچار از یکى از علماى كلام معنى این حديث را پرسيد و جواب قانع‌كننده‌اى دريافت داشت و ازآن‌پس، تصمیم به ياد گرفتن علم كلام گرفت. ابن فورك سال‌ها پس از این واقعه کتابى با عنوان «مشكل الحديث» نوشت و حديث مذكور را در آن تفسير كرد. | ابن فورك تحصيلات خود را در اصفهان آغاز كرده است. از خود او نقل شده است كه در اصفهان نزد فقيهى درس مى‌خوانده است، روزى معنى حديث «الحجر يمین اللّه في الأرض» را از آن فقيه پرسيد، وى نتوانست پاسخ درستى بدهد و ابن فورك ناچار از یکى از علماى كلام معنى این حديث را پرسيد و جواب قانع‌كننده‌اى دريافت داشت و ازآن‌پس، تصمیم به ياد گرفتن علم كلام گرفت. ابن فورك سال‌ها پس از این واقعه کتابى با عنوان «مشكل الحديث» نوشت و حديث مذكور را در آن تفسير كرد. | ||
«سبک ى» مى‌گوید: ابن فورك كلام اشعرى را در عراق از ابوالحسن باهِلى فراگرفته است. ابن فورك با باقلانى و ابواسحاق اسفراينى (متوفای | «سبک ى» مى‌گوید: ابن فورك كلام اشعرى را در عراق از ابوالحسن باهِلى فراگرفته است. ابن فورك با باقلانى و ابواسحاق اسفراينى (متوفای 418ق) به درس ابوالحسن باهلى حاضر مى‌شده‌اند و این هفته‌اى یک بار در روزهاى جمعه بوده است. | ||
==اساتید== | ==اساتید== | ||
ابن فورك همچنين مذهب اشعرى را همراه باقلانى و ديگران از ابوعبدالله محمد بن احمد بن طائى (متوفای | ابن فورك همچنين مذهب اشعرى را همراه باقلانى و ديگران از ابوعبدالله محمد بن احمد بن طائى (متوفای 370ق)، شاگرد مستقيم اشعرى در بغداد ياد گرفته بود. [[حاکم نیشابوری، محمد بن عبدالله|حاكم نيشابورى]] (متوفای 405) گفته است كه ابن فورك در بصره و بغداد سماع حديث كرده است. او مسند طيالسى را از ابومحمد عبدالله بن جعفر بن احمد بن فارس اصبهانى (متوفای 346ق) استماع كرده و نيز از قاضى ابوبكر احمد بن محمود بن زكريا بن خُرّزاذ اهوازى (متوفای 356ق) حديث ياد گرفت. | ||
[[حاکم نیشابوری، محمد بن عبدالله|حاكم نيشابورى]] در [[تاریخ نیشابور]] از جمله شيوخ او «دَيبُلى» را نام برده و گفته است كه ابن فورك در مكه از او سماع حديث كرده است. ابوجعفر محمد بن ابراهیم بن عبدالله ديبلى ساكن مكّه بود و در 322ق، وفات يافته است؛ بنابراین بعيد مى‌نمايد كه ابن فورك از او حديث شنيده باشد. | [[حاکم نیشابوری، محمد بن عبدالله|حاكم نيشابورى]] در [[تاریخ نیشابور]] از جمله شيوخ او «دَيبُلى» را نام برده و گفته است كه ابن فورك در مكه از او سماع حديث كرده است. ابوجعفر محمد بن ابراهیم بن عبدالله ديبلى ساكن مكّه بود و در 322ق، وفات يافته است؛ بنابراین بعيد مى‌نمايد كه ابن فورك از او حديث شنيده باشد. | ||
| خط ۵۷: | خط ۵۷: | ||
==شاگردان== | ==شاگردان== | ||
1. ابوالقاسم عبدالكريم بن هوازن بن عبدالملك بن طلحه قُشيرى (متوفای | 1. ابوالقاسم عبدالكريم بن هوازن بن عبدالملك بن طلحه قُشيرى (متوفای 465ق)، صاحب تأليفات مشهور و از جمله «الرسالة»؛ | ||
2. احمد بن حسین بن على بن عبدالله نيشابورى خسروجِردى، معروف به [[بیهقی، احمد بن حسین|ابوبكر بيهقى]] (متوفای | 2. احمد بن حسین بن على بن عبدالله نيشابورى خسروجِردى، معروف به [[بیهقی، احمد بن حسین|ابوبكر بيهقى]] (متوفای 458ق)، صاحب تصانيف مهم و معتبر در حديث؛ | ||
3. طاهر بن حسین بن محمد روقى طوسى، داماد ابن فورك؛ | 3. طاهر بن حسین بن محمد روقى طوسى، داماد ابن فورك؛ | ||
4. ابومنصور محمد بن حسن (يا حسین) بن ابى‌ايوب ايوبى نيشابورى (متوفای | 4. ابومنصور محمد بن حسن (يا حسین) بن ابى‌ايوب ايوبى نيشابورى (متوفای 421ق)، داماد ابن فورك؛ | ||
5. ابوبكر احمد بن على بن عبدالله بن خلف شيرازى؛ | 5. ابوبكر احمد بن على بن عبدالله بن خلف شيرازى؛ | ||
| خط ۹۸: | خط ۹۸: | ||
[[تفسیر ابن فورک]] | [[تفسیر ابن فورک]] | ||
[[مشكل الحديث و بيانه]] | |||
[[شرح العالم و المتعلم]] | [[شرح العالم و المتعلم]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۷ ژوئن ۲۰۲۳، ساعت ۰۸:۵۴
| نام | ابن فورک، محمد بن حسن |
|---|---|
| نام‌های دیگر | ابن فورک، اب‍وب‍ک‍ر محمد بن حسن
ابن فورک، محمد بن حسن |
| نام پدر | حسن |
| متولد | |
| محل تولد | اصفهان |
| رحلت | 406 ق |
| اساتید | ابومحمد عبدالله بن جعفر بن احمد بن فارس اصبهانى
قاضى ابوبكر احمد بن محمود بن زكريا بن خُرّزاذ اهوازى |
| برخی آثار | شرح العالم و المتعلم |
| کد مؤلف | AUTHORCODE07387AUTHORCODE |
ابن فورَك، ابوبكر محمد بن حسن بن فورك انصارى اصفهانى (متوفای 406ق / 1015م)، متكلم، فقيه، مفسر، اديب و واعظ اشعرى شافعى بوده است. سمعانى در «الأنساب» فورك را به ضم «فاء» و فتح «راء» ضبط كرده و گفته است كه فورك نام جد جماعتى است كه به او منسوب هستند و «فوركى» خوانده مى‌شوند. صاحب «تاج العروس» این نام را بر وزن «فَوفَل» ضبط كرده است.
مذهب
ابن فورك در فقه پيرو مذهب شافعى بود و به همین جهت، «سبکی» شرح حال او را در «طبقات الشافعية» آورده است، اما ابن قُطْلوبُغا در «تاريخ التراجم في طبقات الحنفية» (ص 62) او را از فقهاى حنفيه شمرده است. شايد ذكر نام ابن فورك در طبقات حنفيان به سبب کتابى باشد كه وى در شرح کتاب «العالم و المتعلّم» ابوحنيفه نوشته است.
تحصیلات
ابن فورك تحصيلات خود را در اصفهان آغاز كرده است. از خود او نقل شده است كه در اصفهان نزد فقيهى درس مى‌خوانده است، روزى معنى حديث «الحجر يمین اللّه في الأرض» را از آن فقيه پرسيد، وى نتوانست پاسخ درستى بدهد و ابن فورك ناچار از یکى از علماى كلام معنى این حديث را پرسيد و جواب قانع‌كننده‌اى دريافت داشت و ازآن‌پس، تصمیم به ياد گرفتن علم كلام گرفت. ابن فورك سال‌ها پس از این واقعه کتابى با عنوان «مشكل الحديث» نوشت و حديث مذكور را در آن تفسير كرد.
«سبک ى» مى‌گوید: ابن فورك كلام اشعرى را در عراق از ابوالحسن باهِلى فراگرفته است. ابن فورك با باقلانى و ابواسحاق اسفراينى (متوفای 418ق) به درس ابوالحسن باهلى حاضر مى‌شده‌اند و این هفته‌اى یک بار در روزهاى جمعه بوده است.
اساتید
ابن فورك همچنين مذهب اشعرى را همراه باقلانى و ديگران از ابوعبدالله محمد بن احمد بن طائى (متوفای 370ق)، شاگرد مستقيم اشعرى در بغداد ياد گرفته بود. حاكم نيشابورى (متوفای 405) گفته است كه ابن فورك در بصره و بغداد سماع حديث كرده است. او مسند طيالسى را از ابومحمد عبدالله بن جعفر بن احمد بن فارس اصبهانى (متوفای 346ق) استماع كرده و نيز از قاضى ابوبكر احمد بن محمود بن زكريا بن خُرّزاذ اهوازى (متوفای 356ق) حديث ياد گرفت.
حاكم نيشابورى در تاریخ نیشابور از جمله شيوخ او «دَيبُلى» را نام برده و گفته است كه ابن فورك در مكه از او سماع حديث كرده است. ابوجعفر محمد بن ابراهیم بن عبدالله ديبلى ساكن مكّه بود و در 322ق، وفات يافته است؛ بنابراین بعيد مى‌نمايد كه ابن فورك از او حديث شنيده باشد.
محمد ابوالفضل ابراهیم از تلخيص ابن مكتوم نقل مى‌كند كه ابن فورك پيش از 360ق، در اصفهان از مختصان صاحب بن عباد وزير آل بویه بوده و برای او چند کتاب تأليف كرده است، پس از آن به شيراز رفت و به عضدالدوله پيوست و برای او نيز چند کتاب نوشت.
صاحب بن عباد در اصفهان از 347ق به بعد كاتب مؤيدالدوله ديلمى بود و در 360ق، به وزارت او رسيد؛ بنابراین، ابن فورك در زمانى كه صاحب بن عباد كاتب رسايل مؤيدالدوله بود، در خدمت او بوده است. صاحب بن عبّاد قدر ابن فورك را نیکو مى‌شناخته است و از او روايت شده كه چون ذكر امام باقلانى و ابن فورك و ابواسحاق اسفراينى مى‌رفته، مى‌گفته است: «ابن الباقلاني بحر مغرق و ابن فورك صلّ مُطرِق و الإسفرايني نارٌ مُحْرِق»؛ «ابن باقلانى دريايى فروبرنده و ابن فورك مارى تيزنگر و اسفراينى آتشى سوزان است».
شاگردان
1. ابوالقاسم عبدالكريم بن هوازن بن عبدالملك بن طلحه قُشيرى (متوفای 465ق)، صاحب تأليفات مشهور و از جمله «الرسالة»؛
2. احمد بن حسین بن على بن عبدالله نيشابورى خسروجِردى، معروف به ابوبكر بيهقى (متوفای 458ق)، صاحب تصانيف مهم و معتبر در حديث؛
3. طاهر بن حسین بن محمد روقى طوسى، داماد ابن فورك؛
4. ابومنصور محمد بن حسن (يا حسین) بن ابى‌ايوب ايوبى نيشابورى (متوفای 421ق)، داماد ابن فورك؛
5. ابوبكر احمد بن على بن عبدالله بن خلف شيرازى؛
و...
وفات
ابن فورك به‌خاطر اختلاف عقيدتى كه بين او و سلطان محمود غزنوى رخ داد مسموم شد و از دنيا رفت. جنازه ابن فورك پس از مرگ به نيشابور حمل شد و در گورستان حيره از محلات شهر نيشابور به خاک سپرده شد.
آثار
ابن فورك نزدیک به 100 تأليف داشته است، ولى از اين‌همه شمار اندكى در دست است و نسبت بعضى از آنها به وى محل ترديد است. از جمله آثار او اينها را مى‌توان نام برد:
- مشكل الحديث (در تأویل و تفسير احاديثى كه ظاهر آنها دال بر تشبيه و تجسيم است)؛
- مقالات الشيخ أبي‌الحسن الأشعري؛
- کتابى در تفسير قرآن؛
- انتقاء (منسوب به اوست)؛
- أسماء الرجال (منسوب به اوست)؛
- شرح کتاب «العالم و المتعلم» ابوحنيفه (منسوب به اوست)؛
- رسالة في علم التوحيد (منسوب به اوست)؛
- کتاب الحدود في الأصول؛
- النظامی في أصول‌الدين؛
و..[۱]