رساله در عرفان: تفاوت میان نسخهها
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - ' ]]' به ']]') برچسبها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه |
||
(یک نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
خط ۶: | خط ۶: | ||
| پدیدآوران = | | پدیدآوران = | ||
[[مجذوبعلی شاه، محمد جعفر بن صفر]] (نويسنده) | [[مجذوبعلی شاه، محمد جعفر بن صفر]] (نويسنده) | ||
[[قنبریان، علی ]] (مصحح) | [[قنبریان، علی]] (مصحح) | ||
[[دهقان بنادکی، محسن]] ( مصحح) | [[دهقان بنادکی، محسن]] (مصحح) | ||
|زبان | |زبان | ||
| زبان = فارسی | | زبان = فارسی |
نسخهٔ کنونی تا ۶ مارس ۲۰۲۳، ساعت ۲۰:۱۸
رساله در عرفان | |
---|---|
پدیدآوران | مجذوبعلی شاه، محمد جعفر بن صفر (نويسنده)
قنبریان، علی (مصحح) دهقان بنادکی، محسن (مصحح) |
ناشر | صبا |
مکان نشر | ایران - تهران |
سال نشر | 1394ش |
چاپ | 1 |
شابک | 978-964-6448-58-2 |
زبان | فارسی |
تعداد جلد | 1 |
کد کنگره | /م3ر5 289/6 BP |
نورلایب | مطالعه و دانلود pdf |
رساله در عرفان، تصحیح رسالهای است در سیر و سلوک و عرفان، اثر محمدجعفر کبودرآهنگی قرهگوزلو، ملقب به مجذوبعلیشاه همدانی (1175-1238ق) که با تصحیح علی قنبریان و محسن دهقان بنادکی منتشر شده است.
رساله دارای دو بخش است: در بخش نخست، زندگینامه مؤلف، نسخهشناسی و کیفیت تصحیح نسخه بیان شده و بخش دوم، به تصحیح متن رساله، اختصاص یافته است که در آن، برخی از مباحث مهم عرفان عملی، همچون راه و روش و طریق سیر و سلوک، انواع ذکر و اثرات آن و... بیان گردیده است. سعی مصحح آن بوده که به مقصود اصلی مؤلف دست یافته و آن را تقدیم خوانندگان کند؛ گرچه با توجه به اینکه تنها تکنسخهای متعلق به کتابخانه مجلس شورای اسلامی از آن موجود است، این امر مشکل و متعسر بوده است[۱].
تاریخ کتابت رساله حاضر، قرن 13 بوده و در نسخ موجود از آن، نام مؤلف و پدیدآور، ذکر نگردیده و فقط در آخرین فصل که در ارتباط با سلسلههای صوفیه است، مؤلف با عبارت: «چون مقام مناسب بود، لهذا ذکر شجره خود را نقل نموده. این حقیر محمدجعفر الملقب به مجذوبعلی از جمله مریدان حضرت حسینعلیشاه اصفهانی...»، نام خود و سلسله درویشی خود را ذکر کرده است[۲].
وی علاوه بر طریقت و حقیقت، حافظ شریعت نیز بوده است و در موارد بسیاری از رساله، از لزوم حفظ شریعت و پایبندی به آن، صحبت به میان آورده است[۳].
هرکجا از متن کتاب، ناخوانا بوده و بعد از سعی و تلاش مصحح، مطلب حل نگردیده و روشن نشده، بهجای مطلب ناخوانا، از کروشه [] استفاده شده است. در ترجمه آیات، از ترجمه «الميزان» استفاده شده و هرجا که اضافه کردن کلمه و یا عبارتی به متن اصلی، ضروری به نظر میرسیده، جهت حفظ امانت، در داخل گیومه قرار داده شده است و در متن مصحح، شیوه رسمالخط امروزین رعایت گردیده است[۴].
پانویس
منابع مقاله