البلاغة العربية (میدانی): تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۵ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۲۴: | خط ۲۴: | ||
| پیش از = | | پیش از = | ||
}} | }} | ||
'''البلاغة العربیه'''، نوشته عبدالرحمن حسن حبنکه میدانی(1425ق-1345ق) است که در بارۀ اساس، علوم و فنون | '''البلاغة العربیه'''، نوشته [[میدانی، عبدالرحمن حسن حبنکه|عبدالرحمن حسن حبنکه میدانی]](1425ق-1345ق) است که در بارۀ اساس، علوم و فنون دانش بلاغت در گونه‌های تطبیقی با شکل تازه‌ای بحث می‌کند. | ||
وی مجموعۀ این مباحث را در دو مجلد تنظیم کرده و بر آن است که اعجاز بیانی قرآن در هر عصری ظهور می‌یابد به گونه‌ای که ادیبان گذشته آن‌ها را کشف و استخراج نکرده‌اند و مدعی است که وی و دیگرانی همچون سید قطب برخی از مظاهر تازۀ اعجاز بیانی قرآن را دریافته‌اند؛ تصویر فنی نزد سید قطب و بحث‌هایی در بارۀ قصه‌های قرآنی نزد برخی از معاصران در شمار همین کشفیات تازه است. | علوم بلاغی، زیباشناسی سخن یا دانش شیوا سخنی از جملهٔ فنون ادبی است و شاخه‌های سه‌گانهٔ معانی، بیان و بدیع را دربرمی‌گیرد. این دانش در فرهنگ اسلامی از علوم قرآنی معرفی شده است و برای اثبات اعجاز قرآن می‌رود. مصنف همچنین آن را در خدمت دو رسالت دعوت به دین خدا و امر به معروف فرض می‌گیرد.<ref>ر.ک: متن کتاب، ج 2 ص 569</ref> | ||
وی مجموعۀ این مباحث را در دو مجلد تنظیم کرده و بر آن است که اعجاز بیانی قرآن در هر عصری ظهور می‌یابد به گونه‌ای که ادیبان گذشته آن‌ها را کشف و استخراج نکرده‌اند و مدعی است که وی و دیگرانی همچون [[سید قطب]] برخی از مظاهر تازۀ اعجاز بیانی قرآن را دریافته‌اند؛ تصویر فنی نزد [[سید قطب]] و بحث‌هایی در بارۀ قصه‌های قرآنی نزد برخی از معاصران در شمار همین کشفیات تازه است. | |||
او سخن گذشتگان علم بلاغت را در کتابش آورده در حالی که از درج مباحث تفصیلی که ذوق‌آفرینی ندارد و یا مباحثی که متأثر از قضایای منطقی و ریاضی عقلی خشک است و یا مباحث و تحلیل‌های نادر و آنچه که زیبایی متنی ندارد، پرهیز کرده است.<ref>ر.ک: مقدمه کتاب، ص 6</ref> | او سخن گذشتگان علم بلاغت را در کتابش آورده در حالی که از درج مباحث تفصیلی که ذوق‌آفرینی ندارد و یا مباحثی که متأثر از قضایای منطقی و ریاضی عقلی خشک است و یا مباحث و تحلیل‌های نادر و آنچه که زیبایی متنی ندارد، پرهیز کرده است.<ref>ر.ک: مقدمه کتاب، ص 6</ref> | ||
فهرست محتوا در پایان هر جلد درج شده است. | |||
==پانویس == | ==پانویس == | ||
| خط ۳۹: | خط ۴۳: | ||
{{وابسته‌ها}} | {{وابسته‌ها}} | ||
[[رده:کتاب‌شناسی]] | [[رده:کتاب‌شناسی]] | ||
[[رده:زبان‌شناسی، علم زبان]] | |||
[[رده:زبان و ادبیات شرقی (آسیایی)]] | |||
[[رده:زبان و ادبیات عربی]] | |||
[[رده:مقالات مرداد 01 حسینی هاشمی]] | [[رده:مقالات مرداد 01 حسینی هاشمی]] | ||
[[رده:مقالات بازبینی | [[رده:مقالات بازبینی شده1]] | ||
[[رده:مقالات بازبینی | [[رده:مقالات بازبینی شده2 دی 1401]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۳۰ دسامبر ۲۰۲۲، ساعت ۰۸:۲۵
| البلاغة العربية(میدانی، عبدالرحمن حسن حبنکه) | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | میدانی، عبدالرحمن حسن حبنکه (نويسنده) |
| عنوان‌های دیگر | اسسها، و علومها، و فنونها و صور من تطبیقاتها، بهیکل جدید من طریف و تلید |
| ناشر | دار الشامیة ** دار القلم |
| مکان نشر | سوریه - دمشق ** لبنان - بیروت |
| سال نشر | 1428ق - 2007م |
| چاپ | 2 |
| شابک | - |
| زبان | عربی |
| تعداد جلد | 2 |
| کد کنگره | /م9ب8 2028 PJA |
| نورلایب | مطالعه و دانلود pdf |
البلاغة العربیه، نوشته عبدالرحمن حسن حبنکه میدانی(1425ق-1345ق) است که در بارۀ اساس، علوم و فنون دانش بلاغت در گونه‌های تطبیقی با شکل تازه‌ای بحث می‌کند.
علوم بلاغی، زیباشناسی سخن یا دانش شیوا سخنی از جملهٔ فنون ادبی است و شاخه‌های سه‌گانهٔ معانی، بیان و بدیع را دربرمی‌گیرد. این دانش در فرهنگ اسلامی از علوم قرآنی معرفی شده است و برای اثبات اعجاز قرآن می‌رود. مصنف همچنین آن را در خدمت دو رسالت دعوت به دین خدا و امر به معروف فرض می‌گیرد.[۱]
وی مجموعۀ این مباحث را در دو مجلد تنظیم کرده و بر آن است که اعجاز بیانی قرآن در هر عصری ظهور می‌یابد به گونه‌ای که ادیبان گذشته آن‌ها را کشف و استخراج نکرده‌اند و مدعی است که وی و دیگرانی همچون سید قطب برخی از مظاهر تازۀ اعجاز بیانی قرآن را دریافته‌اند؛ تصویر فنی نزد سید قطب و بحث‌هایی در بارۀ قصه‌های قرآنی نزد برخی از معاصران در شمار همین کشفیات تازه است.
او سخن گذشتگان علم بلاغت را در کتابش آورده در حالی که از درج مباحث تفصیلی که ذوق‌آفرینی ندارد و یا مباحثی که متأثر از قضایای منطقی و ریاضی عقلی خشک است و یا مباحث و تحلیل‌های نادر و آنچه که زیبایی متنی ندارد، پرهیز کرده است.[۲]
فهرست محتوا در پایان هر جلد درج شده است.
پانویس
منابع مقاله
- مقدمه کتاب
- متن کتاب.