ألفیة إبن مالک في النحو و التصریف: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - 'دائرة المعارف' به 'دائرةالمعارف') |
||
| (۱۳ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۵: | خط ۵: | ||
| پدیدآورندگان | | پدیدآورندگان | ||
| پدیدآوران = | | پدیدآوران = | ||
[[ | [[ابن مالک، محمد بن عبدالله]] (نويسنده) | ||
[[عیونی، سلیمان بن عبدالعزیز]] (محقق) | [[عیونی، سلیمان بن عبدالعزیز]] (محقق) | ||
|زبان | |زبان | ||
| زبان = عربی | | زبان = عربی | ||
| کد کنگره = | | کد کنگره = | ||
| موضوع = | | موضوع = | ||
|ناشر | |ناشر | ||
| ناشر = سازمان چاپ و انتشارات اطلاعات | | ناشر = سازمان چاپ و انتشارات اطلاعات | ||
| مکان نشر = عربستان - ریاض | | مکان نشر = عربستان - ریاض | ||
| سال نشر = | | سال نشر = سده13 | ||
| کد اتوماسیون =AUTOMATIONCODE81476AUTOMATIONCODE | | کد اتوماسیون =AUTOMATIONCODE81476AUTOMATIONCODE | ||
| چاپ = 1 | | چاپ = 1 | ||
| خط ۲۵: | خط ۲۵: | ||
| پیش از = | | پیش از = | ||
}} | }} | ||
'''ألفية ابن مالك في النحو و التصريف المسماة الخلاصة في النحو'''، | '''ألفية ابن مالك في النحو و التصريف المسماة الخلاصة في النحو'''، اثر [[ابن مالک، محمد بن عبدالله|ابن مالک، ابوعبدالله جمال‌الدین محمد بن عبدالله بن مالک طایى جیانى]] (600-672ق)، خلاصه‌ای است در 1002 بیت از کتاب منظوم وی «الكافية الشافية» در علم نحو و صرف عربی. | ||
در اهمیت این کتاب همین بس که ابن مالک شهرت خود را مدیون آن است<ref>ر.ک: فاتحی‌نژاد، عنایت‌الله، ج4، ص569</ref>. | در اهمیت این کتاب همین بس که [[ابن مالک، محمد بن عبدالله|ابن مالک]] شهرت خود را مدیون آن است<ref>ر.ک: فاتحی‌نژاد، عنایت‌الله، ج4، ص569</ref>. | ||
ابن مالک این کتاب را در ۷۱ باب و بر اساس الفیه ابن معطی در حماه تألیف کرده و به فرزندش تقی‌الدین محمد معروف به اسد و به روایتی به شیخ شرف‌الدین بارزی حموی تقدیم داشته است. کتاب با «باب الکلام و مایتألف منه» آغاز می‌شود و با باب «الادغام» پایان می‌یابد<ref>همان</ref>. | [[ابن مالک، محمد بن عبدالله|ابن مالک]] این کتاب را در ۷۱ باب و بر اساس الفیه ابن معطی در حماه تألیف کرده و به فرزندش تقی‌الدین محمد معروف به اسد و به روایتی به شیخ [[ابن بارزی، هبةالله بن عبدالرحیم|شرف‌الدین بارزی حموی]] تقدیم داشته است. کتاب با «باب الکلام و مایتألف منه» آغاز می‌شود و با باب «الادغام» پایان می‌یابد<ref>همان</ref>. | ||
ابن مالک در مقدمه کتاب، ابن معطی را ستوده، اما کار خود را برتر از کار او دانسته است. با این حال، برخی معتقدند الفیه ابن مالک، اثر ابن معطی را از یادها نبرده و شرح‌های فراوانی که برای آن نوشته شده، موجب بقای آن شده است<ref>ر.ک: فرزانه، بابک، ج10، ص69</ref>. | [[ابن مالک، محمد بن عبدالله|ابن مالک]] در مقدمه کتاب، ابن معطی را ستوده، اما کار خود را برتر از کار او دانسته است. با این حال، برخی معتقدند الفیه [[ابن مالک، محمد بن عبدالله|ابن مالک]]، اثر ابن معطی را از یادها نبرده و شرح‌های فراوانی که برای آن نوشته شده، موجب بقای آن شده است<ref>ر.ک: فرزانه، بابک، ج10، ص69</ref>. | ||
گرچه ابن مالک در کتاب حاضر، مواد کهن دستوری را با شیوه‌ای نوین ارائه نکرده است، اما هم معاصران وی و هم دانشمندان قرن‌های بعد، با شگفتی به کار او نگریسته و آن را محور اساسی آموزش‌های خود قرار داده‌اند و بدین‌سان، الفیه ابن مالک، در زمره معتبرترین کتاب‌های دستوری، شناخته شده است<ref>ر.ک: همان</ref>. | گرچه [[ابن مالک، محمد بن عبدالله|ابن مالک]] در کتاب حاضر، مواد کهن دستوری را با شیوه‌ای نوین ارائه نکرده است، اما هم معاصران وی و هم دانشمندان قرن‌های بعد، با شگفتی به کار او نگریسته و آن را محور اساسی آموزش‌های خود قرار داده‌اند و بدین‌سان، الفیه [[ابن مالک، محمد بن عبدالله|ابن مالک]]، در زمره معتبرترین کتاب‌های دستوری، شناخته شده است<ref>ر.ک: همان</ref>. | ||
این کتاب، با همه اهمیت آن، دشواری‌هایی نیز داشت که سبب شد شرح‌های مختصر و طولانی بسیاری بر آن نوشته شود<ref>ر.ک: همان</ref> و افراط در ایجاز که طبیعت اینگونه منظومه‌هاست، پیچیدگی‌هایی را در مطالب این کتاب پدید آورد، ازاین‌رو علاوه بر خود مؤلف و فرزندش بدرالدین، بسیاری از معاصران وی و نیز نحویان پس از او به شرح آن پرداخته‌اند<ref>ر.ک: فاتحی‌نژاد، عنایت‌الله، ج4، ص569</ref>. سپس، حاشیه‌نویسانی چون ابن جماعه (متوفی 819ق)، سینکی (متوفی 926ق)، ابن قاسم صباغ (متوفی 992ق)، مدابغی (متوفی 1170ق)، حنفی (متوفی 1181ق)، ضبان (متوفی 1206ق) و خضری (متوفی 1288ق)، به منظور تکمیل این شرح‌ها، بر آنها حاشیه نوشتند و عقیده خود را درباره ابیات مبهم آن، بیان داشتند. از سوی دیگر، کسانی چون محمود بن احمد عینی (متوفی 855ق)، شواهد الفیه و شروح آن را شرح و تفسیر کردند و برخی چون خالد بن عبدالله ازهری (متوفی 905ق)، به اینهمه اکتفا نکرده و یکایک ابیات الفیه را ترکیب کردند<ref>ر.ک: فرزانه، بابک، ج10، | این کتاب، با همه اهمیت آن، دشواری‌هایی نیز داشت که سبب شد شرح‌های مختصر و طولانی بسیاری بر آن نوشته شود<ref>ر.ک: همان</ref> و افراط در ایجاز که طبیعت اینگونه منظومه‌هاست، پیچیدگی‌هایی را در مطالب این کتاب پدید آورد، ازاین‌رو علاوه بر خود مؤلف و فرزندش بدرالدین، بسیاری از معاصران وی و نیز نحویان پس از او به شرح آن پرداخته‌اند<ref>ر.ک: فاتحی‌نژاد، عنایت‌الله، ج4، ص569</ref>. سپس، حاشیه‌نویسانی چون ابن جماعه (متوفی 819ق)، سینکی (متوفی 926ق)، ابن قاسم صباغ (متوفی 992ق)، مدابغی (متوفی 1170ق)، حنفی (متوفی 1181ق)، ضبان (متوفی 1206ق) و خضری (متوفی 1288ق)، به منظور تکمیل این شرح‌ها، بر آنها حاشیه نوشتند و عقیده خود را درباره ابیات مبهم آن، بیان داشتند. از سوی دیگر، کسانی چون محمود بن احمد عینی (متوفی 855ق)، شواهد الفیه و شروح آن را شرح و تفسیر کردند و برخی چون خالد بن عبدالله ازهری (متوفی 905ق)، به اینهمه اکتفا نکرده و یکایک ابیات الفیه را ترکیب کردند. از میان شروح الفیه شرح سیوطی در زمزه کتاب‌های درسی است و طلاب علوم دینی به آن می‌پردازند<ref>ر.ک: فرزانه، بابک، ج10، ص70-69</ref> که تمامی این امور، نشان از اهمیت ویژه این کتاب ارزشمند دارد. | ||
==پانویس == | ==پانویس == | ||
| خط ۴۲: | خط ۴۲: | ||
==منابع مقاله== | ==منابع مقاله== | ||
# مقدمه و متن کتاب. | # مقدمه و متن کتاب. | ||
# فرزانه، بابک، | # فرزانه، بابک، «دائرةالمعارف بزرگ اسلامی»، زیر نظر کاظم موسوی بجنوردی، تهران، مرکز دائرةالمعارف بزرگ اسلامی، 1380. | ||
# فاتحی‌نژاد، عنایت‌الله، | # فاتحی‌نژاد، عنایت‌الله، «دائرةالمعارف بزرگ اسلامی»، زیر نظر کاظم موسوی بجنوردی، تهران، مرکز دائرةالمعارف بزرگ اسلامی، چاپ دوم، 1377. | ||
==وابسته‌ها== | ==وابسته‌ها== | ||
{{وابسته‌ها}} | {{وابسته‌ها}} | ||
[[شرح التصريح علی التوضيح علی ألفية إبن مالک في النحو]] | |||
[[رده:کتاب‌شناسی]] | [[رده:کتاب‌شناسی]] | ||
[[رده:مقالات بازبینی | |||
[[رده:مقالات بازبینی | [[رده:زبان و ادبیات شرقی (مصری، قبطی، سامی، آشوری، سومری، عبری، آرامی، سریانی، عربی، حبشی)]] | ||
[[رده:مقالات بازبینی شده1]] | |||
[[رده:مقالات بازبینی شده2 دی 1401]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۸ آوریل ۲۰۲۴، ساعت ۱۳:۵۹
| ألفیة إبن مالک في النحو و التصریف | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | ابن مالک، محمد بن عبدالله (نويسنده) عیونی، سلیمان بن عبدالعزیز (محقق) |
| عنوان‌های دیگر | الخلاصة في النحو |
| ناشر | سازمان چاپ و انتشارات اطلاعات |
| مکان نشر | عربستان - ریاض |
| سال نشر | سده13 |
| چاپ | 1 |
| زبان | عربی |
| تعداد جلد | 1 |
| نورلایب | مطالعه و دانلود pdf |
ألفية ابن مالك في النحو و التصريف المسماة الخلاصة في النحو، اثر ابن مالک، ابوعبدالله جمال‌الدین محمد بن عبدالله بن مالک طایى جیانى (600-672ق)، خلاصه‌ای است در 1002 بیت از کتاب منظوم وی «الكافية الشافية» در علم نحو و صرف عربی.
در اهمیت این کتاب همین بس که ابن مالک شهرت خود را مدیون آن است[۱].
ابن مالک این کتاب را در ۷۱ باب و بر اساس الفیه ابن معطی در حماه تألیف کرده و به فرزندش تقی‌الدین محمد معروف به اسد و به روایتی به شیخ شرف‌الدین بارزی حموی تقدیم داشته است. کتاب با «باب الکلام و مایتألف منه» آغاز می‌شود و با باب «الادغام» پایان می‌یابد[۲].
ابن مالک در مقدمه کتاب، ابن معطی را ستوده، اما کار خود را برتر از کار او دانسته است. با این حال، برخی معتقدند الفیه ابن مالک، اثر ابن معطی را از یادها نبرده و شرح‌های فراوانی که برای آن نوشته شده، موجب بقای آن شده است[۳].
گرچه ابن مالک در کتاب حاضر، مواد کهن دستوری را با شیوه‌ای نوین ارائه نکرده است، اما هم معاصران وی و هم دانشمندان قرن‌های بعد، با شگفتی به کار او نگریسته و آن را محور اساسی آموزش‌های خود قرار داده‌اند و بدین‌سان، الفیه ابن مالک، در زمره معتبرترین کتاب‌های دستوری، شناخته شده است[۴].
این کتاب، با همه اهمیت آن، دشواری‌هایی نیز داشت که سبب شد شرح‌های مختصر و طولانی بسیاری بر آن نوشته شود[۵] و افراط در ایجاز که طبیعت اینگونه منظومه‌هاست، پیچیدگی‌هایی را در مطالب این کتاب پدید آورد، ازاین‌رو علاوه بر خود مؤلف و فرزندش بدرالدین، بسیاری از معاصران وی و نیز نحویان پس از او به شرح آن پرداخته‌اند[۶]. سپس، حاشیه‌نویسانی چون ابن جماعه (متوفی 819ق)، سینکی (متوفی 926ق)، ابن قاسم صباغ (متوفی 992ق)، مدابغی (متوفی 1170ق)، حنفی (متوفی 1181ق)، ضبان (متوفی 1206ق) و خضری (متوفی 1288ق)، به منظور تکمیل این شرح‌ها، بر آنها حاشیه نوشتند و عقیده خود را درباره ابیات مبهم آن، بیان داشتند. از سوی دیگر، کسانی چون محمود بن احمد عینی (متوفی 855ق)، شواهد الفیه و شروح آن را شرح و تفسیر کردند و برخی چون خالد بن عبدالله ازهری (متوفی 905ق)، به اینهمه اکتفا نکرده و یکایک ابیات الفیه را ترکیب کردند. از میان شروح الفیه شرح سیوطی در زمزه کتاب‌های درسی است و طلاب علوم دینی به آن می‌پردازند[۷] که تمامی این امور، نشان از اهمیت ویژه این کتاب ارزشمند دارد.
پانویس
منابع مقاله
- مقدمه و متن کتاب.
- فرزانه، بابک، «دائرةالمعارف بزرگ اسلامی»، زیر نظر کاظم موسوی بجنوردی، تهران، مرکز دائرةالمعارف بزرگ اسلامی، 1380.
- فاتحی‌نژاد، عنایت‌الله، «دائرةالمعارف بزرگ اسلامی»، زیر نظر کاظم موسوی بجنوردی، تهران، مرکز دائرةالمعارف بزرگ اسلامی، چاپ دوم، 1377.