دروس البلاغة مع شرحه شموس البراعة: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - 'ده اند' به 'ده‌اند') |
||
| (۸ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۶: | خط ۶: | ||
| پدیدآوران = | | پدیدآوران = | ||
[[ناصف، حفني]] (نويسنده) | [[ناصف، حفني]] (نويسنده) | ||
[[دیاب، محمد ]] (نويسنده) | [[دیاب، محمد]] (نويسنده) | ||
[[محمد، سلطان ]] (نويسنده) | [[محمد، سلطان]] (نويسنده) | ||
[[طموم، مصطفی ]] (نويسنده) | [[طموم، مصطفی]] (نويسنده) | ||
|زبان | |زبان | ||
| زبان = عربی | | زبان = عربی | ||
| کد کنگره = | | کد کنگره = | ||
| موضوع = | | موضوع = | ||
|ناشر | |ناشر | ||
| خط ۲۷: | خط ۲۷: | ||
| پیش از = | | پیش از = | ||
}} | }} | ||
'''دروس البلاغة مع شرحه شموس البراعة'''، نوشته حفنی | '''دروس البلاغة مع شرحه شموس البراعة'''، نوشته [[ناصف، حفني|حفنی ناصف]]، [[دیاب، محمد|محمد دیاب]]، [[محمد، سلطان|سلطان محمد]] و [[طموم، مصطفی|مصطفی طموم]] -از نویسندگان ادیب دانشگاه الازهر- است که به دست [[ابو الافضال محمد فضل حق رامفوری]] شرح شده است. این کتاب اصول و قاعده‌های فن بلاغت را توضیح داده است در عین حال، در آن از بحث و جدل‌های اضافی پرهیز شده است. | ||
کتاب بر اسلوب نیکویی تدوین گشته است و به عنوان کتاب درسی در مدارس علمیه -بویژه در هند- تدریس می‌شود.<ref>ر.ک: مقدمه کتاب، ص 7</ref> | |||
این اثر در سه محور فن بلاغت شکل گرفته است. در علوم بلاغی، سخن از جملهٔ فنون ادبی و شاخه‌های سه‌گانهٔ معانی، بیان و بدیع است. علم معانی از بلاغت، دانشی است که در آن، حالاتی از واژه‌های عربی شناخته می‌شود که این واژه‌ها توسط این حالات با مقتضای حال مطابقت می‌کنند. آنگاه، هر جمله با اختلاف آن احوال، صورت‌های گوناگونی می‌یابد.<ref>ر.ک: متن کتاب، ص 28</ref>بیان دانشی است که از آوردن یک معنی با اسلوب‌های گوناگون بحث می‌کند. از این‌رو، در این علم به تشبیه، مجاز و کنایه پرداخته می‌شود. <ref>ر.ک: همان، ص 141</ref>و بدیع علمی است که به واسطه آن، ویژگی‌هایی که به مقتضای حال بر زیبایی و ظرافت کلام می‌افزاید، شناخته می‌شود.<ref>ر.ک: همان، ص 183</ref> | |||
مؤلفان این کتاب همه زیرمجموعه‌های این فنون سه‌گانه را به اختصار توضیح داده‌اند. آنان بیشتر از شواهد قرآنی نسبت به شواهد دیگر برای توضیح قاعده‌ها بهره گرفته‌اند.<ref>ر.ک: متن کتاب، ص 113</ref>پایانبخش کتاب نیز پرسش‌هایی برای محصلان علوم دینی است.<ref>ر.ک: همان، ص 235</ref> | |||
فهرست محتوا در آغاز کتاب آمده است | |||
==پانویس == | ==پانویس == | ||
| خط ۳۵: | خط ۴۲: | ||
==منابع مقاله== | ==منابع مقاله== | ||
# مقدمه کتاب | # مقدمه کتاب | ||
# | # متن کتاب | ||
==وابسته‌ها== | ==وابسته‌ها== | ||
| خط ۴۱: | خط ۴۸: | ||
[[رده:کتاب‌شناسی]] | [[رده:کتاب‌شناسی]] | ||
[[رده:مقالات شهریور 01 حسینی هاشمی]] | [[رده:مقالات شهریور 01 حسینی هاشمی]] | ||
[[رده:مقالات بازبینی | [[رده:مقالات بازبینی شده1]] | ||
[[رده:مقالات بازبینی | |||
[[رده:مقالات بازبینی شده2 آبان 1401]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۲۸ مهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۲۲:۵۶
| دروس البلاغة مع شرحه شموس البراعة | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | ناصف، حفني (نويسنده)
دیاب، محمد (نويسنده) محمد، سلطان (نويسنده) طموم، مصطفی (نويسنده) |
| سال نشر | 1427ق - 2007م |
| چاپ | 1 |
| زبان | عربی |
| تعداد جلد | 1 |
| نورلایب | مطالعه و دانلود pdf |
دروس البلاغة مع شرحه شموس البراعة، نوشته حفنی ناصف، محمد دیاب، سلطان محمد و مصطفی طموم -از نویسندگان ادیب دانشگاه الازهر- است که به دست ابو الافضال محمد فضل حق رامفوری شرح شده است. این کتاب اصول و قاعده‌های فن بلاغت را توضیح داده است در عین حال، در آن از بحث و جدل‌های اضافی پرهیز شده است.
کتاب بر اسلوب نیکویی تدوین گشته است و به عنوان کتاب درسی در مدارس علمیه -بویژه در هند- تدریس می‌شود.[۱]
این اثر در سه محور فن بلاغت شکل گرفته است. در علوم بلاغی، سخن از جملهٔ فنون ادبی و شاخه‌های سه‌گانهٔ معانی، بیان و بدیع است. علم معانی از بلاغت، دانشی است که در آن، حالاتی از واژه‌های عربی شناخته می‌شود که این واژه‌ها توسط این حالات با مقتضای حال مطابقت می‌کنند. آنگاه، هر جمله با اختلاف آن احوال، صورت‌های گوناگونی می‌یابد.[۲]بیان دانشی است که از آوردن یک معنی با اسلوب‌های گوناگون بحث می‌کند. از این‌رو، در این علم به تشبیه، مجاز و کنایه پرداخته می‌شود. [۳]و بدیع علمی است که به واسطه آن، ویژگی‌هایی که به مقتضای حال بر زیبایی و ظرافت کلام می‌افزاید، شناخته می‌شود.[۴]
مؤلفان این کتاب همه زیرمجموعه‌های این فنون سه‌گانه را به اختصار توضیح داده‌اند. آنان بیشتر از شواهد قرآنی نسبت به شواهد دیگر برای توضیح قاعده‌ها بهره گرفته‌اند.[۵]پایانبخش کتاب نیز پرسش‌هایی برای محصلان علوم دینی است.[۶]
فهرست محتوا در آغاز کتاب آمده است
پانویس
منابع مقاله
- مقدمه کتاب
- متن کتاب