التذکرة في الوعظ: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۹ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۴ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱۶: | خط ۱۶: | ||
| سال نشر = 13ش. | | سال نشر = 13ش. | ||
| کد اتوماسیون =AUTOMATIONCODE74981AUTOMATIONCODE | | کد اتوماسیون =AUTOMATIONCODE58437AUTOMATIONCODE، AUTOMATIONCODE74981AUTOMATIONCODE | ||
| چاپ =چاپ یکم | | چاپ =چاپ یکم | ||
| شابک = | | شابک = | ||
| خط ۲۲: | خط ۲۲: | ||
| کتابخانۀ دیجیتال نور = | | کتابخانۀ دیجیتال نور = | ||
| کتابخوان همراه نور = | | کتابخوان همراه نور = | ||
| کد پدیدآور =01804-15847 | | کد پدیدآور =01804-15847 | ||
| پس از = | | پس از = | ||
| پیش از = | | پیش از = | ||
}} | }} | ||
'''التذكرة في الوعظ'''، نوشته جمال‌الدین | '''التذكرة في الوعظ'''، نوشته [[ابن جوزی، عبدالرحمن بن علی|جمال‌الدین ابوالفرج عبدالرحمن بن علی بن محمد الجوزی]] (597ق)، از دانشمندان بزرگ حنبلی‌مذهب است که در دانش‌های گوناگون نظیر فقه، اصول فقه، تفسیر، حدیث، اخبار و تاریخ چیره‌دست بوده است. این کتاب با تحقیق [[سعد، طه عبد الروف|طه عبدالرئوف سعد]] چاپ شده است. [[ابن جوزی، عبدالرحمن بن علی|ابن جوزی]] کتابش را در بیست‌وچهار مجلس تنظیم کرده است. روش او در اندرزگویی (وعظ) خطابی است<ref>ر.ک: متن کتاب، ص6-197</ref> و معمولاً در همان آغاز و نیز در جای‌جای موعظه‌هایش سخن را با آوردن شعر زینت می‌بخشد. وی بیشتر از آیات قرآن نسبت به احادیث برای اتقان کلامش بهره برده و برخی از آیات قرآن را نیز تفسیر کرده است<ref>ر.ک: همان، ص147</ref>. | ||
سمت و سوی مباحث [[ابن جوزی، عبدالرحمن بن علی|ابن جوزی]] عبارت است از: عبودیت خدای یگانه‌ای که پروردگار جهان هستی است و شأنیت پرستش دارد و اینکه باید آدمیان به او پناهنده شوند و خودشان را از یک‌سو، با درک انسانیت خویش و از سوی دیگر، با شوق بندگی خداوند و بایستگی ترس و هراس از او به مقام بندگی برسانند و پایان نیکویی را در انتهای زندگی داشته باشند و به بهشت جاویدانش دست یابند. | |||
ابن جوزی بخشی از زندگی‌اش را در زمان دو جنگ صلیبی گذرانده | [[ابن جوزی، عبدالرحمن بن علی|ابن جوزی]] بخشی از زندگی‌اش را در زمان دو جنگ صلیبی گذرانده است؛ ازاین‌رو، ترغیب مسلمانان به نبرد با کفار صلیبی برای وی اهمیت داشته و یک مجلس را به جهاد در راه خدا ویژه کرده است؛ با اینکه در مجالس اندرزگویی کمتر به این دست موضوع‌ها پرداخته می‌شود<ref>ر.ک: همان، ص168</ref>. | ||
==پانویس== | ==پانویس== | ||
| خط ۴۴: | خط ۴۴: | ||
[[رده:کتاب‌شناسی]] | [[رده:کتاب‌شناسی]] | ||
[[رده:اسلام، عرفان، غیره]] | |||
[[رده:کلیات]] | |||
[[رده:داستان‌های دینی، قصه‌های مذهبی، مقاله‌ها و سخنرانی‌ها، مجالس و منابر، متون وعظ و خطابه]] | |||
[[رده:مقالات مرداد 01 حسینی هاشمی]] | [[رده:مقالات مرداد 01 حسینی هاشمی]] | ||
[[رده:مقالات بارگذاری شده 01 قربانی]] | [[رده:مقالات بارگذاری شده مردادماه 01 قربانی]] | ||
[[رده:مقالات بازبینی | [[رده:مقالات بازبینی شده مرداد 01]] | ||
[[رده:مقالات بازبینی | [[رده:مقالات بازبینی شده2 شهریور 1401]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۰ اکتبر ۲۰۲۳، ساعت ۱۳:۲۹
| التذکرة في الوعظ | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | ابن جوزی، عبدالرحمن بن علی (نویسنده) سعد، طه عبد الروف (محقق) |
| ناشر | دار ابن خلدون |
| مکان نشر | مصر - اسکندریه |
| سال نشر | 13ش. |
| چاپ | چاپ یکم |
| زبان | عربی |
| تعداد جلد | 1 |
| کد کنگره | /الف?ت? / 10/5 BP |
التذكرة في الوعظ، نوشته جمال‌الدین ابوالفرج عبدالرحمن بن علی بن محمد الجوزی (597ق)، از دانشمندان بزرگ حنبلی‌مذهب است که در دانش‌های گوناگون نظیر فقه، اصول فقه، تفسیر، حدیث، اخبار و تاریخ چیره‌دست بوده است. این کتاب با تحقیق طه عبدالرئوف سعد چاپ شده است. ابن جوزی کتابش را در بیست‌وچهار مجلس تنظیم کرده است. روش او در اندرزگویی (وعظ) خطابی است[۱] و معمولاً در همان آغاز و نیز در جای‌جای موعظه‌هایش سخن را با آوردن شعر زینت می‌بخشد. وی بیشتر از آیات قرآن نسبت به احادیث برای اتقان کلامش بهره برده و برخی از آیات قرآن را نیز تفسیر کرده است[۲].
سمت و سوی مباحث ابن جوزی عبارت است از: عبودیت خدای یگانه‌ای که پروردگار جهان هستی است و شأنیت پرستش دارد و اینکه باید آدمیان به او پناهنده شوند و خودشان را از یک‌سو، با درک انسانیت خویش و از سوی دیگر، با شوق بندگی خداوند و بایستگی ترس و هراس از او به مقام بندگی برسانند و پایان نیکویی را در انتهای زندگی داشته باشند و به بهشت جاویدانش دست یابند.
ابن جوزی بخشی از زندگی‌اش را در زمان دو جنگ صلیبی گذرانده است؛ ازاین‌رو، ترغیب مسلمانان به نبرد با کفار صلیبی برای وی اهمیت داشته و یک مجلس را به جهاد در راه خدا ویژه کرده است؛ با اینکه در مجالس اندرزگویی کمتر به این دست موضوع‌ها پرداخته می‌شود[۳].
پانویس
منابع مقاله
متن کتاب.