سه رساله در نقد عرفان: تفاوت میان نسخه‌ها

    از ویکی‌نور
    بدون خلاصۀ ویرایش
     
    (۳ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد)
    خط ۳۴: خط ۳۴:
    }}
    }}


    '''سه رساله در نقد عرفان'''، میرزا ابوالقاسم بن حسن گیلانی (1151-1231ق)، معروف به میرزای قمی، در موضوع عرفان است و توسط حسین لطیفی و علی جبار گل‌باغی ماسوله تصحیح شده است.
    '''سه رساله در نقد عرفان'''، [[میرزای قمی، ابوالقاسم بن محمدحسن|میرزا ابوالقاسم بن حسن گیلانی]] (1151-1231ق)، معروف به [[میرزای قمی، ابوالقاسم بن محمدحسن|میرزای قمی]]، در موضوع عرفان است و توسط [[لطیفی، حسین|حسین لطیفی]] و [[جبار گلباغی ماسوله، علی|علی جبار گل‌باغی ماسوله]] تصحیح شده است.


    کتاب حاوی سه رساله از میرزای قمی است که به درخواست افراد مختلف به نگارش درآمده‌اند. نخست، «رساله‌ی اجازه ذکر» یا «رساله‌ در ذکر و فکر» نعمت‌الله ولی در پاسخ به نامه و استفتای ملا علی‌اصغر، ملاباشی دربار قاجار. دوم، «رساله‌‌ی ایمان فرعون» یا «فرعونیه» است. این رساله نیز به درخواست ملا علی‌اصغر یادشده است. سوم، رساله‌ی «رد صوفیه و وحدت وجود»  است که به درخواست فتحعلی شاه قاجار است. نام دیگر این رساله ارشادیه یا نامه میرزای قمی به فتحعلی شاه است و نویسنده آن را در اواخر عمرش به سال 1230ق به نگارش درآورده است<ref>رک: پیشگفتار، ص29-34</ref>.
    کتاب حاوی سه رساله از [[میرزای قمی، ابوالقاسم بن محمدحسن|میرزای قمی]] است که به درخواست افراد مختلف به نگارش درآمده‌اند. نخست، «رساله‌ی اجازه ذکر» یا «رساله‌ در ذکر و فکر» نعمت‌الله ولی در پاسخ به نامه و استفتای ملا علی‌اصغر، ملاباشی دربار قاجار. دوم، «رساله‌‌ی ایمان فرعون» یا «فرعونیه» است. این رساله نیز به درخواست ملا علی‌اصغر یادشده است. سوم، رساله‌ی «رد صوفیه و وحدت وجود»  است که به درخواست فتحعلی شاه قاجار است. نام دیگر این رساله ارشادیه یا نامه میرزای قمی به فتحعلی شاه است و نویسنده آن را در اواخر عمرش به سال 1230ق به نگارش درآورده است<ref>رک: پیشگفتار، ص29-34</ref>.


    نویسنده در رساله اجازه ذکر، به بررسی و نقد مبانی نظری یکی از مسائل عرفان عملی - یعنی ذکر و فکر – پرداخته است<ref>رک: همان، ص29</ref>. او با بررسی استدلال‌های جواز ذکر و فکر و در جهت پاسخ به آن به طرح مباحثی مختلف در خصوص ذکر، سالک و معرفت الله پرداخته و در پی آن اجزای سامان‌دهنده استدلال‌ها را بیان کرده و آنها را به نقد کشیده است. وی در این راستا از آوردن شواهدی از روایات غفلت نورزیده است<ref>رک: همان، ص30</ref>.
    نویسنده در رساله اجازه ذکر، به بررسی و نقد مبانی نظری یکی از مسائل عرفان عملی - یعنی ذکر و فکر – پرداخته است<ref>رک: همان، ص29</ref>. او با بررسی استدلال‌های جواز ذکر و فکر و در جهت پاسخ به آن به طرح مباحثی مختلف در خصوص ذکر، سالک و معرفت الله پرداخته و در پی آن اجزای سامان‌دهنده استدلال‌ها را بیان کرده و آنها را به نقد کشیده است. وی در این راستا از آوردن شواهدی از روایات غفلت نورزیده است<ref>رک: همان، ص30</ref>.
    خط ۵۷: خط ۵۷:


    [[رده:کتاب‌شناسی]]
    [[رده:کتاب‌شناسی]]
    [[رده:اسلام، عرفان، غیره]]
    [[رده:تصوف و عرفان]]
    [[رده:آثار کلی تصوف و عرفان]]
    [[رده:مقالات مرداد 01 گرنه زاده]]
    [[رده:مقالات مرداد 01 گرنه زاده]]
    [[رده:مقالات بارگذاری شده 01 قربانی]]
    [[رده:مقالات بارگذاری شده مردادماه 01 قربانی]]
    [[رده:مقالات بازبینی نشده1]]
    [[رده:مقالات بازبینی شده مرداد 01]]
    [[رده:مقالات بازبینی نشده2]]
    [[رده:مقالات بازبینی شده2 مرداد 1401]]

    نسخهٔ کنونی تا ‏۲۳ اوت ۲۰۲۲، ساعت ۱۳:۲۲

    سه رساله در نقد عرفان
    سه رساله در نقد عرفان
    پدیدآورانمیرزای قمی، ابوالقاسم بن محمدحسن (نویسنده)

    غفرانی، عبدالله (ویراستار)

    لطیفی، حسین (محقق)

    جبار گلباغی ماسوله، علی (محقق)
    ناشرآستان قدس رضوی. بنیاد پژوهشهای اسلامی
    مکان نشرایران - مشهد مقدس
    سال نشر1384ش.
    چاپچاپ سوم
    شابک978-964-444-945-1
    موضوععرفان - متون قدیمی تا قرن 14 تصوف - دفاعیه‎‌ها و ردیه‎‌ها
    زبانفارسی
    تعداد جلد1
    کد کنگره
    ‏م9س9 / 284/3 BP

    سه رساله در نقد عرفان، میرزا ابوالقاسم بن حسن گیلانی (1151-1231ق)، معروف به میرزای قمی، در موضوع عرفان است و توسط حسین لطیفی و علی جبار گل‌باغی ماسوله تصحیح شده است.

    کتاب حاوی سه رساله از میرزای قمی است که به درخواست افراد مختلف به نگارش درآمده‌اند. نخست، «رساله‌ی اجازه ذکر» یا «رساله‌ در ذکر و فکر» نعمت‌الله ولی در پاسخ به نامه و استفتای ملا علی‌اصغر، ملاباشی دربار قاجار. دوم، «رساله‌‌ی ایمان فرعون» یا «فرعونیه» است. این رساله نیز به درخواست ملا علی‌اصغر یادشده است. سوم، رساله‌ی «رد صوفیه و وحدت وجود» است که به درخواست فتحعلی شاه قاجار است. نام دیگر این رساله ارشادیه یا نامه میرزای قمی به فتحعلی شاه است و نویسنده آن را در اواخر عمرش به سال 1230ق به نگارش درآورده است[۱].

    نویسنده در رساله اجازه ذکر، به بررسی و نقد مبانی نظری یکی از مسائل عرفان عملی - یعنی ذکر و فکر – پرداخته است[۲]. او با بررسی استدلال‌های جواز ذکر و فکر و در جهت پاسخ به آن به طرح مباحثی مختلف در خصوص ذکر، سالک و معرفت الله پرداخته و در پی آن اجزای سامان‌دهنده استدلال‌ها را بیان کرده و آنها را به نقد کشیده است. وی در این راستا از آوردن شواهدی از روایات غفلت نورزیده است[۳].

    در رساله فرعونیه که پیرامون ایمان و کفر فرعون است، نویسنده با طرح موضوع پرهیز از حب دنیا در مقدمه‌ی آن به نصیحت درباریان به فراگیری علم پرداخته و در ادامه با نقد و تعریض به برخی از سخنان صوفیان از جمله در خصوص ایمان فرعون، آن را خاتمه داده است[۴].

    در رساله رد صوفیه که شامل یک مقدمه و دو مطلب است، نویسنده در آغاز سخن به پند و اندرز پیروان صوفیه پرداخته، سپس به سخنان بزرگان آنان مانند ابن عربی اشاره کرده و به دنبال آن، موضوع وحدت وجود را مورد بررسی و نقد قرار داده است[۵].

    پانویس

    1. رک: پیشگفتار، ص29-34
    2. رک: همان، ص29
    3. رک: همان، ص30
    4. رک: همان، ص32
    5. رک: همان، ص33-34

    منابع مقاله

    پیشگفتار.


    وابسته‌ها