النطق و الصمت: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - 'می نماید' به 'می‌نماید') |
||
| (۶ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۴ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۲۷: | خط ۲۷: | ||
}} | }} | ||
'''النطق و الصمت''' | '''كتاب النطق و الصمت'''، مجموعه‌ای از متون صوفیانه متعلق به [[نفری، محمد بن عبدالجبار|محمد بن عبدالجبار بن حسن بصری نفری]] (م 354ق)، ازعالمان و بزرگان متصوفه متأثر از [[حلاج، حسین بن منصور|حلاج]] و منسوب به نفر میان بصره و کوفه است<ref>ر.ک: زرکلی، خیرالدین، ج6، 184؛ سزگین، فؤاد ج1، ص158</ref>. اثر یادشده در موضوع تصوف و عرفان است و توسط [[عباس، قاسم محمد|قاسم محمد عباس]] تحقیق شده است. | ||
این کتاب درچهار بخش تنظیم شده | این کتاب درچهار بخش تنظیم شده است؛ مقاله‌ای در محبت، شذرات یا متن‌های کوتاه، مناجیات و در آخر دیوان اشعار است که از نوشته‌های [[نفری، محمد بن عبدالجبار|نفری]] استخراج و جمع‌آوری شده است<ref>ر.ک: مقدمه محقق، ص19</ref>. | ||
این اثر متضمن اندیشه نفری پیرامون معرفت و تفاوت میان آن با علم و فهم از رهگذر نطق و صمت | این اثر متضمن اندیشه [[نفری، محمد بن عبدالجبار|نفری]] پیرامون معرفت و تفاوت میان آن با علم و فهم از رهگذر نطق و صمت است. نویسنده در بخشی از شذرات از تعالیم صوفیه سخن به میان آورده است. وی بدون جهت‌گیری تنها دیدگاه خود را که مستند به تجربه خویش است به نگارش درآورده و می‌توان آن را نمونه تصوف اسلامی در قرن چهارم هجری و به‌مثابه باور صوفیه پیش از [[ابن عربی، محمد بن علی|ابن عربی]] دانست<ref>رک: همان، ص12</ref>. | ||
علاوه بر دیوان که بر نفری | علاوه بر دیوان که بر [[نفری، محمد بن عبدالجبار|نفری]] به‌عنوان یک شاعر از طبقه صوفیه پرتوافکنی می‌نماید، باید گفت سه بخش یادشده کتاب، یعنی شذرات و مناجیات و دیوان اشعار تصویری کامل از [[نفری، محمد بن عبدالجبار|نفری]] صوفی را به ما ارائه می‌نماید و او را در هیئت یکی از عالمان بزرگی که ادبیات صوفیانه را به ثمر رساندند به تصویر می‌کشد<ref>رک: همان، ص13-14</ref>. | ||
==پانویس == | ==پانویس== | ||
<references/> | <references/> | ||
==منابع مقاله== | ==منابع مقاله== | ||
#مقدمه | # مقدمه محقق. | ||
# | # سزگین، فؤاد، «تاریخ التراث العربی»، ترجمه: حجازى، محمود فهمى، قم، کتابخانه حضرت آیت‌الله‌العظمی مرعشی نجفی(ره)، 1412ق، چاپ دوم. | ||
#زرکلی، | # زرکلی، خیرالدین، «الأعلام»، بیروت، دارالملایین، 1989م، چاپ هشتم. | ||
| خط ۵۱: | خط ۵۱: | ||
[[رده:کتاب‌شناسی]] | [[رده:کتاب‌شناسی]] | ||
[[رده:مقالات مرداد 01 گرنه زاده]] | [[رده:مقالات مرداد 01 گرنه زاده]] | ||
[[رده:مقالات بارگذاری شده 01 قربانی]] | [[رده:مقالات بارگذاری شده مردادماه 01 قربانی]] | ||
[[رده:مقالات بازبینی | [[رده:مقالات بازبینی شده شهریور 01]] | ||
[[رده:مقالات بازبینی | [[رده:مقالات بازبینی شده2 مرداد 1401]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲ ژوئن ۲۰۲۳، ساعت ۱۴:۱۸
| النطق و الصمت | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | نفری، محمد بن عبدالجبار (نویسنده) عباس، قاسم محمد (محقق و مقدمه‌نویس) |
| ناشر | أزمنة للنشر |
| مکان نشر | اردن - عمان |
| سال نشر | 2001م. |
| چاپ | چاپ یکم |
| شابک | 9957-09-062-3 |
| زبان | عربی |
| تعداد جلد | 1 |
| کد کنگره | |
كتاب النطق و الصمت، مجموعه‌ای از متون صوفیانه متعلق به محمد بن عبدالجبار بن حسن بصری نفری (م 354ق)، ازعالمان و بزرگان متصوفه متأثر از حلاج و منسوب به نفر میان بصره و کوفه است[۱]. اثر یادشده در موضوع تصوف و عرفان است و توسط قاسم محمد عباس تحقیق شده است.
این کتاب درچهار بخش تنظیم شده است؛ مقاله‌ای در محبت، شذرات یا متن‌های کوتاه، مناجیات و در آخر دیوان اشعار است که از نوشته‌های نفری استخراج و جمع‌آوری شده است[۲].
این اثر متضمن اندیشه نفری پیرامون معرفت و تفاوت میان آن با علم و فهم از رهگذر نطق و صمت است. نویسنده در بخشی از شذرات از تعالیم صوفیه سخن به میان آورده است. وی بدون جهت‌گیری تنها دیدگاه خود را که مستند به تجربه خویش است به نگارش درآورده و می‌توان آن را نمونه تصوف اسلامی در قرن چهارم هجری و به‌مثابه باور صوفیه پیش از ابن عربی دانست[۳].
علاوه بر دیوان که بر نفری به‌عنوان یک شاعر از طبقه صوفیه پرتوافکنی می‌نماید، باید گفت سه بخش یادشده کتاب، یعنی شذرات و مناجیات و دیوان اشعار تصویری کامل از نفری صوفی را به ما ارائه می‌نماید و او را در هیئت یکی از عالمان بزرگی که ادبیات صوفیانه را به ثمر رساندند به تصویر می‌کشد[۴].
پانویس
منابع مقاله
- مقدمه محقق.
- سزگین، فؤاد، «تاریخ التراث العربی»، ترجمه: حجازى، محمود فهمى، قم، کتابخانه حضرت آیت‌الله‌العظمی مرعشی نجفی(ره)، 1412ق، چاپ دوم.
- زرکلی، خیرالدین، «الأعلام»، بیروت، دارالملایین، 1989م، چاپ هشتم.