دیوان ابومنصور محمد بن احمد دقیقی طوسی: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - 'فارسي' به 'فارسی') برچسب‌ها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - 'واژه نامه' به 'واژه‌نامه') برچسب‌ها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه |
||
| (۳ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱۶: | خط ۱۶: | ||
دقيقي، محمد بن احمد، - 370؟ق. | دقيقي، محمد بن احمد، - 370؟ق. | ||
فارسی - | فارسی - واژهنامههاي بسامدي | ||
|ناشر | |ناشر | ||
| ناشر = اساطير | | ناشر = اساطير | ||
| خط ۲۶: | خط ۲۶: | ||
| شابک = | | شابک = | ||
| تعداد جلد =1 | | تعداد جلد =1 | ||
| کتابخانۀ دیجیتال نور = | | کتابخانۀ دیجیتال نور =29227 | ||
| کتابخوان همراه نور = | | کتابخوان همراه نور = | ||
| کد پدیدآور =18873-04869 | | کد پدیدآور =18873-04869 | ||
| خط ۳۳: | خط ۳۳: | ||
}} | }} | ||
'''دیوان ابومنصور محمد بن احمد دقیقی طوسی،''' مجموعه اشعار محمد بن احمد دقیقی | '''دیوان ابومنصور محمد بن احمد دقیقی طوسی،''' مجموعه اشعار [[دقیقی، محمد بن احمد|محمد بن احمد دقیقی طوسی]]، به‌انضمام فرهنگ بسامدی آن است که با همت دکتر [[شریعت، محمدجواد|محمدجواد شریعت]]، به چاپ رسیده است. | ||
این اثر شامل بخش حماسی در اشعار گشتاسب‌نامه، رزم ایرانیان و تورانیان و ماجراهای اسفندیار و گشتاسب و... است و سپس ابیات پراکنده دقیقی ذکر شده و پس از آن قصاید، غزلیات، قطعات، رباعیات و مثنوی‌های وی در بحرهای رمل، قریب، خفیف و متقارب. | این اثر شامل بخش حماسی در اشعار گشتاسب‌نامه، رزم ایرانیان و تورانیان و ماجراهای اسفندیار و گشتاسب و... است و سپس ابیات پراکنده [[دقیقی، محمد بن احمد|دقیقی]] ذکر شده و پس از آن قصاید، غزلیات، قطعات، رباعیات و مثنوی‌های وی در بحرهای رمل، قریب، خفیف و متقارب. | ||
طبع دقیقی بیشتر به شعر بزمی و غنایی گرایش دارد و شاید علاوه بر کوتاه‌پروازی تخیّل وی در حماسه‌سرایی این نکته نیز از موجبات ناکامی او در شعر رزمی می‌باشد؛ همان چیزی که به تغزل‌ها و طبیعت‌نگاری‌هایش لطف و فروغ بخشیده است. دقیقی شاعری بوده است نگارگر طبیعت، سرودگوی عشق و ستاینده شهریاران و در این زمینه شعرهایی به‌جا نهاده لطیف و هنرمندانه. زبان شعری او نیز مواد و ترکیب و پیوندش بیشتر بزمی است و با صلابت و کوبندگی سخن گفتن پهلوانی و رزمی تجانس ندارد.<ref>ر.ک: مقدمه، ص21</ref> | طبع [[دقیقی، محمد بن احمد|دقیقی]] بیشتر به شعر بزمی و غنایی گرایش دارد و شاید علاوه بر کوتاه‌پروازی تخیّل وی در حماسه‌سرایی این نکته نیز از موجبات ناکامی او در شعر رزمی می‌باشد؛ همان چیزی که به تغزل‌ها و طبیعت‌نگاری‌هایش لطف و فروغ بخشیده است. [[دقیقی، محمد بن احمد|دقیقی]] شاعری بوده است نگارگر طبیعت، سرودگوی عشق و ستاینده شهریاران و در این زمینه شعرهایی به‌جا نهاده لطیف و هنرمندانه. زبان شعری او نیز مواد و ترکیب و پیوندش بیشتر بزمی است و با صلابت و کوبندگی سخن گفتن پهلوانی و رزمی تجانس ندارد.<ref>ر.ک: مقدمه، ص21</ref> | ||
بیشتر اشعار پراکنده‌ای که از دقیقی در دست است ابیاتی است که در فرهنگ‌ها و به‌عنوان شاهد لغات مهجور آمده است. در ابتدا ممکن است به نظر رسد که شاعر عالما و عامدا این لغات را از جهت اظهار فضل آورده است اما این‌گونه نیست.<ref>ر.ک: همان، ص23</ref> | بیشتر اشعار پراکنده‌ای که از [[دقیقی، محمد بن احمد|دقیقی]] در دست است ابیاتی است که در فرهنگ‌ها و به‌عنوان شاهد لغات مهجور آمده است. در ابتدا ممکن است به نظر رسد که شاعر عالما و عامدا این لغات را از جهت اظهار فضل آورده است اما این‌گونه نیست.<ref>ر.ک: همان، ص23</ref> | ||
بحوری که شاعر برای خویش انتخاب کرده، اکثرا بحور مطبوع است. اگر قطعاتی به بحور نامطبوع سروده باشد که شاید سیره عصر وی بوده است، باز آن‌قدر استادانه است که می‌توان نام مطبوع به آن داد و از خواندن آن لذت برد.<ref>ر.ک: همان</ref> | بحوری که شاعر برای خویش انتخاب کرده، اکثرا بحور مطبوع است. اگر قطعاتی به بحور نامطبوع سروده باشد که شاید سیره عصر وی بوده است، باز آن‌قدر استادانه است که می‌توان نام مطبوع به آن داد و از خواندن آن لذت برد.<ref>ر.ک: همان</ref> | ||
سبک شعر دقیقی همان سبک خراسانی و دارای خصوصیات شعر قرن چهارم هجری قمری و دوران سامانی است؛ یعنی از جهت موضوع توجه به طبیعت و وصف محسوسات و تغزّل و مدح، بدون اغراق و مبالغه و تکلف است. در اکثر اشعار آن دوره، وصف می، گل، باغ و بهار و از معنویات، بیشتر دانش و خرد و مقایسه دانش و مال و وصف رخسار یار و زلف و عارض، دیده می‌شود.<ref>ر.ک: همان</ref> | سبک شعر [[دقیقی، محمد بن احمد|دقیقی]] همان سبک خراسانی و دارای خصوصیات شعر قرن چهارم هجری قمری و دوران سامانی است؛ یعنی از جهت موضوع توجه به طبیعت و وصف محسوسات و تغزّل و مدح، بدون اغراق و مبالغه و تکلف است. در اکثر اشعار آن دوره، وصف می، گل، باغ و بهار و از معنویات، بیشتر دانش و خرد و مقایسه دانش و مال و وصف رخسار یار و زلف و عارض، دیده می‌شود.<ref>ر.ک: همان</ref> | ||
==پانویس == | ==پانویس == | ||
| خط ۵۷: | خط ۵۷: | ||
[[رده:کتاب‌شناسی]] | [[رده:کتاب‌شناسی]] | ||
[[رده: | |||
[[رده:زبان‌شناسی، علم زبان]] | |||
[[رده:زبان و ادبیات شرقی (آسیایی)]] | |||
[[رده:زبان و ادبیات فارسی]] | |||
[[رده:زبانها و ادبیات ایرانی]] | |||
[[رده:مقالات خرداد 01 یقموری]] | [[رده:مقالات خرداد 01 یقموری]] | ||
[[رده:مقالات بازبینی شده تیر 01]] | [[رده:مقالات بازبینی شده تیر 01]] | ||
[[رده:مقالات بازبینی | [[رده:مقالات بازبینی شده2 تیر 1401]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۶ نوامبر ۲۰۲۲، ساعت ۱۲:۰۴
| دیوان ابومنصور محمد بن احمد دقیقی طوسی | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | دقیقی، محمد بن احمد (نویسنده) شریعت، محمدجواد (اهتمام) |
| عنوان‌های دیگر | ديوان فرهنگ بسامدي آن |
| ناشر | اساطير |
| مکان نشر | ايران - تهران |
| سال نشر | 1373ش. |
| چاپ | چاپ دوم |
| موضوع | شعر فارسی - قرن 4ق.
دقيقي، محمد بن احمد، - 370؟ق. فارسی - واژهنامههاي بسامدي |
| زبان | فارسی |
| تعداد جلد | 1 |
| کد کنگره | / 4438 PIR |
| نورلایب | مطالعه و دانلود pdf |
دیوان ابومنصور محمد بن احمد دقیقی طوسی، مجموعه اشعار محمد بن احمد دقیقی طوسی، به‌انضمام فرهنگ بسامدی آن است که با همت دکتر محمدجواد شریعت، به چاپ رسیده است.
این اثر شامل بخش حماسی در اشعار گشتاسب‌نامه، رزم ایرانیان و تورانیان و ماجراهای اسفندیار و گشتاسب و... است و سپس ابیات پراکنده دقیقی ذکر شده و پس از آن قصاید، غزلیات، قطعات، رباعیات و مثنوی‌های وی در بحرهای رمل، قریب، خفیف و متقارب.
طبع دقیقی بیشتر به شعر بزمی و غنایی گرایش دارد و شاید علاوه بر کوتاه‌پروازی تخیّل وی در حماسه‌سرایی این نکته نیز از موجبات ناکامی او در شعر رزمی می‌باشد؛ همان چیزی که به تغزل‌ها و طبیعت‌نگاری‌هایش لطف و فروغ بخشیده است. دقیقی شاعری بوده است نگارگر طبیعت، سرودگوی عشق و ستاینده شهریاران و در این زمینه شعرهایی به‌جا نهاده لطیف و هنرمندانه. زبان شعری او نیز مواد و ترکیب و پیوندش بیشتر بزمی است و با صلابت و کوبندگی سخن گفتن پهلوانی و رزمی تجانس ندارد.[۱]
بیشتر اشعار پراکنده‌ای که از دقیقی در دست است ابیاتی است که در فرهنگ‌ها و به‌عنوان شاهد لغات مهجور آمده است. در ابتدا ممکن است به نظر رسد که شاعر عالما و عامدا این لغات را از جهت اظهار فضل آورده است اما این‌گونه نیست.[۲]
بحوری که شاعر برای خویش انتخاب کرده، اکثرا بحور مطبوع است. اگر قطعاتی به بحور نامطبوع سروده باشد که شاید سیره عصر وی بوده است، باز آن‌قدر استادانه است که می‌توان نام مطبوع به آن داد و از خواندن آن لذت برد.[۳]
سبک شعر دقیقی همان سبک خراسانی و دارای خصوصیات شعر قرن چهارم هجری قمری و دوران سامانی است؛ یعنی از جهت موضوع توجه به طبیعت و وصف محسوسات و تغزّل و مدح، بدون اغراق و مبالغه و تکلف است. در اکثر اشعار آن دوره، وصف می، گل، باغ و بهار و از معنویات، بیشتر دانش و خرد و مقایسه دانش و مال و وصف رخسار یار و زلف و عارض، دیده می‌شود.[۴]
پانویس
منابع مقاله
مقدمه محقق.