حیرت، اسماعیل بن محمدعلی: تفاوت میان نسخهها
(یک نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
خط ۷۶: | خط ۷۶: | ||
[[رده:زندگینامه]] | [[رده:زندگینامه]] | ||
[[رده:ادیبان]] | [[رده:ادیبان]] | ||
[[رده:شاعران]] | |||
[[رده:مترجمان]] |
نسخهٔ کنونی تا ۲ فوریهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۰۰:۰۷
نام | میرزا اسماعیل حیرت |
---|---|
نامهای دیگر | تهراني، اسمعيل
حيرت طهراني، اسمعيل |
نام پدر | محمدعلی |
متولد | 1254ق |
محل تولد | تهران |
رحلت | 1316ق |
اساتید | |
برخی آثار | تاریخ کامل ایران |
کد مؤلف | AUTHORCODE06810AUTHORCODE |
میرزا اسماعیل حیرت (1254ق/1838م -۱۳۱۶ق/۱۸۹۸م)، ادیب، شاعر و مترجم متخلص به «حیرت»، مترجم کتاب «تاریخ کامل ایران» نوشته سرجان ملکم.
ولادت
میرزا اسماعیل حیرت، فرزند محمدعلی، در سال ۱۲۵۴ق/۱۸۳۸م، در تهران به دنیا آمد.
تحصیلات
از کودکی به آموختن دانشهای رسمی پرداخت و در جوانی با شاعرانی چون قاآنی (۱۲۲۳-۱۲۷۰ یا ۱۲۷۲ق/۱۸۰۸-۱۸۵۴ یا ۱۸۵۶م) و یغمای جندقی (۱۱۹۶-۱۲۷۶ق/۱۷۸۲-۱۸۵۹م) مصاحبت داشت.
مسافرتها
در ۱۷سالگی از طریق تبریز به ترکیه رفت و در آنجا زبان فرانسه را از کشیشان فرانسوی آموخت و پس از آن، ۳ سال در استانبول اقامت گزید و به زبانهای ترکی و فرانسوی تسلط یافت.
وی از استانبول به مصر رفت و یک سال در آنجا ماند و از آنجا به مکه سفر کرد و سپس راهی عدن گردید. قصد او آن بود که بقیه عمر را در صنعا و در مصاحبت صاحبدلان و عارفان به ریاضت و عبادت بگذراند، اما سربازان انگلیسی او را جاسوس روس پنداشتند و در نتیجه، دستگیر و روانه بلکام نمودند.
حیرت پس از اثبات برائت خود، آزاد شد و چند سالی را در اطراف دکن و گجرات و سند به سیاحت گذراند. وی در این سفرها به لغات و اصطلاحات و محاورات زبان انگلیسی چنان اشراف یافت که مدتی بهعنوان مترجم این زبان در دفترخانه دیوان بمبئی به خدمت پرداخت و هم به تقاضای حاکم بمبئی دو جلد «تاریخ ایران» تألیف سرجان ملکم را به فارسی فصیح ترجمه کرد.
حیرت، بالغ بر ۲۶ سال در کالج بمبئی به تدریس ادب فارسی اشتغال داشت. وی با حافظه حیرتانگیز خود هزاران بیت از اشعار عربی و فارسی در خاطر داشت. تاریخ جمیع اقوام و ملل را از قدیمترین زمان میدانست و ازاینرو، به هر شهری وارد میشد، مقدمش را گرامی میداشتند.
روحیات
میرزا اسماعیل شاعری درویشمشرب و بهغایت سلیمالنفس و باصداقت و فروتن و بیاعتنا به زخارف دنیوی بود.
دولت انگلیس بدو لقب «شمسالعلماء» و «قاضی صلح» داد. وی در تمام عمر مجرد زیست و دارایی خود را که قریب ۶۰۰ روپیه بود، وقف مدد معاش طلاب مسلمان دارالفنون بمبئی کرد. در صنایع شعری و بلندی خیال و ملاحت سخن، شاعری توانا بود.
آثار
- دیوان اشعار (یکی از شاگردان او به نام «قاسم تهاریانی» در بمبئی به چاپ رسانده است)؛
- ترجمه کتاب «تاریخ کامل ایران»، نوشته سرجان ملکم.
وفات
وی در ۱۳۱۶ق/۱۸۹۸م، در ۶۲ سالگی، در بمبئی درگذشت و در گورستان ایرانیان دفن شد[۱].
پانویس
- ↑ ر.ک: مسعودی آرانی، عبدالله