داعی شیرازی، نظامالدین محمود: تفاوت میان نسخه‌ها
(←آثار) |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) |
||
| (۶ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۳۸: | خط ۳۸: | ||
|} | |} | ||
</div> | </div> | ||
{{کاربردهای دیگر|داعی (ابهام‌زدایی)}} | |||
'''سید نظامالدین، محمود بن حسن حسنى واعظ داعى شیرازى''' (810-870ق)، متخلص به داعى، مشهور به داعی صغیر، شاعر و عارف سده نهم. | '''سید نظامالدین، محمود بن حسن حسنى واعظ داعى شیرازى''' (810-870ق)، متخلص به داعى، مشهور به داعی صغیر، شاعر و عارف سده نهم. | ||
| خط ۹۷: | خط ۹۷: | ||
[[نسایم گلشن (شرح گلشن راز شیخ محمود شبستری)]] | [[نسایم گلشن (شرح گلشن راز شیخ محمود شبستری)]] | ||
[[شانزده رساله از شاه داعی شیرازی]] | |||
[[کلیات شاه داعی شیرازی]] | |||
[[رده:زندگی‌نامه]] | [[رده:زندگی‌نامه]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۸ اکتبر ۲۰۲۴، ساعت ۲۲:۲۷
| نام | داعی شیرازی، نظامالدین محمود |
|---|---|
| نامهای دیگر | داعی، محمود بن حسن
داعی، نظامالدین محمود داعی الی الله شاه داعی الی الله شاه داعی شیرازی، نظامالدین محمود |
| نام پدر | حسن |
| متولد | 810ق |
| محل تولد | احتمالا شیراز |
| رحلت | 870ق |
| اساتید | مرشدالدین ابواسحاق بهرانى |
| برخی آثار | نسایم گلشن (شرح گلشن راز شیخ محمود شبستری) |
| کد مؤلف | AUTHORCODE03733AUTHORCODE |
سید نظامالدین، محمود بن حسن حسنى واعظ داعى شیرازى (810-870ق)، متخلص به داعى، مشهور به داعی صغیر، شاعر و عارف سده نهم.
ولادت
او از سادات حسنی شیراز و از نوادگان داعی صغیر است که از فرمانروایان علوی طبرستان و آمل و جرجان بود.
داعی شیرازی در شیراز به دنیا آمد. تاریخ تولد او بنابر اشارت صریح وی در آغاز دیوان و آغاز و پایان برخی آثارش 810ق است. در منابع به محل تولد او اشاره صریح نشده است.
او به لقبهای داعى الى الله و شاه داعى معروف است، افزون بر داعی تخلص دیگرش در شعر، نظامی بوده که از لقبش نظامالدین اخذ شده است.
تحصیلات
وى پس از کسب فنون ادبى و علوم متداول، در جوانى قدم به سیر و سلوک گذاشت و به خدمت شیخ مرشدالدین ابواسحاق بهرانى، که از مریدان شاه نعمت‌الله ولى و پیشواى صوفیان نعمت‌اللهى در شیراز بود، رسید و به تشویق او، به دیدار شاه نعمت‌الله ولى به ماهان رفت و از دست وى خرقه گرفت. شاه دایى پس از مرگ شیخ مرشدالدین جانشین وى شد و تا آخر عمر در این مقام باقى ماند.
وفات
وى در سال ۸۷۰ قمری در سن شصت سالگی در شیراز درگذشت. آرامگاه وی مجاور قبرستان معروف و تاریخی دارالسّلام قرار دارد و در مجاور وی قبر فرزندش سیدمیرقاسم که در سال ۹۲۰ هجری قمری وفات یافت قرار دارد. پس از مرگ شاه داعی، او را در خانقاهش به خاک سپردند.
بر سر در آرامگاه شعری از خود شاه داعی الی الله نوشته شده است:
| چو باد خاک تو خواهد به هر طرف بردن | مهل که از تو نشنید به خاطری گردی |
آثار
- اسوة السکوه
- بیان و عیان در حقایق عرفانیه
- تحریر الوجود المطلق
- تحفة المشتاق
- ترجمة الاخبار العلویه
- التلویحات الحرمیه
- ثمره الجیب
- جواهر الکنوز
- چشمه زندگانی (منظوم)
- چهارچمن (منظوم)
- چهار مطلب
- چهل صباح (منظوم)
- خیر الزاد (رسائل عربی و فارسی)
- رضائیه 15 ـ سلوة القلوب
- شرح گلشن راز محمود شبستری (موسوم بنسائم گلشن
- شرح مثنوی مولوی
- طراز الایاله
- عشقناه (منظوم)
- الفوائد فی نقل العقائد
- قلب و روح
- کشف المراتب
- کلمات باقیه
- کمیلیه
- گنجروان (منظوم)
- لطائف راه روشن
منابع مقاله
- دانشنامه جهان اسلام، بنیاد دائرةالمعارف اسلامی، مریم دانش، برگرفته از مقاله «داعی شیرازی»، ج17،
- فرهیختگان تمدن شیعی