آثاری، شعبان بن محمد: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - 'رده:25 تیر الی 24 مرداد' به '') |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - '= ' به '=') برچسب‌ها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه |
||
| (۵ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۷: | خط ۷: | ||
|نام‌های دیگر | |نام‌های دیگر | ||
| data-type="authorOtherNames" | آثاری، زی‍ن‌ال‍دی‍ن شعبان | | data-type="authorOtherNames" | آثاری، زی‍ن‌ال‍دی‍ن شعبان | ||
آثاری، اب‍وس‍ع‍ی‍د شعبان | آثاری، اب‍وس‍ع‍ی‍د شعبان | ||
قرشی، شعبان بن محمد | قرشی، شعبان بن محمد | ||
|- | |- | ||
| خط ۳۴: | خط ۳۲: | ||
|} | |} | ||
</div> | </div> | ||
'''زين‌الدين (يا شرف‌الدين) شعبان بن محمد آثارى''' (765-828ق)، شاعر و اديب شافعى است. | '''زين‌الدين (يا شرف‌الدين) شعبان بن محمد آثارى''' (765-828ق)، شاعر و اديب شافعى است. | ||
==ولادت == | |||
== ولادت == | |||
وى در 765ق1364/م، در قاهره زاده شد و اجداد او از موصل و ظاهراً غير مسلمان بودند. جدش داوود نخستين كس از خاندان او بود كه به اسلام گروید. | وى در 765ق1364/م، در قاهره زاده شد و اجداد او از موصل و ظاهراً غير مسلمان بودند. جدش داوود نخستين كس از خاندان او بود كه به اسلام گروید. | ||
وى كه گویى از این سابقه ناخرسند بود، پس از اقامت در مكه، خویشتن را آثارى (منسوب به آثار نبوت در آن شهر) خواند. بااين‌حال، وى بدخوى، هجاگوى و هرزه‌سرا بود. در آغاز به منشى‌گرى پرداخت، سپس نقيب‌الحكم قاهره گرديد و در 800ق1398/م، به سبب درگیرى‌هاى مالى از كار معزول شد و باز بر سر كار آمد، اما چون به زشت‌كارى‌هاى فراوان متهم شد، ناچار به حجاز گريخت (807ق1404/م) و از آنجا به يمن رفت و برای بزرگان آنجا مديحه و سپس هجویه سرود و به هند تبعيد شد. | |||
وى كه گویى از این سابقه ناخرسند بود، پس از اقامت در مكه، خویشتن را آثارى (منسوب به آثار نبوت در آن شهر) خواند. بااين‌حال، وى بدخوى، هجاگوى و هرزه‌سرا بود. در آغاز به منشى‌گرى پرداخت، سپس نقيب‌الحكم قاهره گرديد و در 800ق1398/م، به سبب | مردم هند هم پس از چند سال، از زخم زبان او دلگیر شدند و به يمن راندندش. از آنجا نيز پس از چندى اخراج شد و ناچار مجاور مكه گرديد و 10 سال در آنجا اقامت گزيد. در 820ق1417/م در شام و سال بعد در قاهره بود. | ||
مردم هند هم پس از چند سال، از زخم زبان او | |||
چند بار ديگر به شام سفر كرد تا عاقبت در 838ق1425/م، در قاهره درگذشت.<ref>ر.ک: [[آذرنوش، آذرتاش]]، 1377، ج1، ص113</ref> | چند بار ديگر به شام سفر كرد تا عاقبت در 838ق1425/م، در قاهره درگذشت.<ref>ر.ک: [[آذرنوش، آذرتاش]]، 1377، ج1، ص113</ref> | ||
وى جهان‌دوست و به شعر خود مغرور بود. به فقر تظاهر مى‌كرد، اما هنگام مرگ 5000 دينار از او باقى ماند. شعرش (مدح، هجا، مُجون، شعر تعليمى و مذهبى) متوسط، بلكه فروپايه است. خود مدعى است كه بيش از 30 کتاب تأليف كرده است. از این میان حدود 10 کتاب به‌صورت خطى در کتابخانه‌هاى جهان موجود است كه 5 نسخه از آنها ارجوزه‌هایى تعليمى (به‌خصوص در نحو و عروض) است. علاوه بر اين، سخاوى کتاب‌هاى زير را نيز در ضمن آثار او آورده است: | وى جهان‌دوست و به شعر خود مغرور بود. به فقر تظاهر مى‌كرد، اما هنگام مرگ 5000 دينار از او باقى ماند. شعرش (مدح، هجا، مُجون، شعر تعليمى و مذهبى) متوسط، بلكه فروپايه است. خود مدعى است كه بيش از 30 کتاب تأليف كرده است. از این میان حدود 10 کتاب به‌صورت خطى در کتابخانه‌هاى جهان موجود است كه 5 نسخه از آنها ارجوزه‌هایى تعليمى (به‌خصوص در نحو و عروض) است. علاوه بر اين، سخاوى کتاب‌هاى زير را نيز در ضمن آثار او آورده است: | ||
#عنان العربية (ارجوزه در عروض)؛ | #عنان العربية (ارجوزه در عروض)؛ | ||
#لسان العرب في علوم الأدب؛ | #لسان العرب في علوم الأدب؛ | ||
#مجموعه اشعار در نبویات به نام المنهل العذب؛ | #مجموعه اشعار در نبویات به نام المنهل العذب؛ | ||
#الرد على من تجاوز الحد.<ref>همان</ref> | #الرد على من تجاوز الحد.<ref>همان</ref> | ||
[[لامیة في النحو]]، یکى از منظومه‌هاى تعليمى وى است. | [[لامیة في النحو]]، یکى از منظومه‌هاى تعليمى وى است. | ||
==پانویس== | ==پانویس== | ||
<references/> | <references/> | ||
==منابع مقاله== | ==منابع مقاله== | ||
برگرفته از: [[آذرنوش، آذرتاش]]، «دائرةالمعارف بزرگ اسلامى»، زير نظر [[موسوی بجنوردی، محمدکاظم|كاظم موسوى بجنوردى]] و همكاران (چاپ دوم)، تهران، 1377. | برگرفته از: [[آذرنوش، آذرتاش]]، «دائرةالمعارف بزرگ اسلامى»، زير نظر [[موسوی بجنوردی، محمدکاظم|كاظم موسوى بجنوردى]] و همكاران (چاپ دوم)، تهران، 1377. | ||
==وابسته‌ها== | ==وابسته‌ها== | ||
{{وابسته‌ها}} | {{وابسته‌ها}} | ||
[[لامیة في النحو]] | [[لامیة في النحو]] | ||
[[رده:زندگی‌نامه]] | [[رده:زندگی‌نامه]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۰ فوریهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۵:۳۴
| نام | آثاری، شعبان بن محمد |
|---|---|
| نام‌های دیگر | آثاری، زی‍ن‌ال‍دی‍ن شعبان
آثاری، اب‍وس‍ع‍ی‍د شعبان قرشی، شعبان بن محمد |
| نام پدر | محمد |
| متولد | 765ق |
| محل تولد | قاهره مصر |
| رحلت | 828ق |
| اساتید | |
| برخی آثار | لامیة في النحو |
| کد مؤلف | AUTHORCODE07860AUTHORCODE |
زين‌الدين (يا شرف‌الدين) شعبان بن محمد آثارى (765-828ق)، شاعر و اديب شافعى است.
ولادت
وى در 765ق1364/م، در قاهره زاده شد و اجداد او از موصل و ظاهراً غير مسلمان بودند. جدش داوود نخستين كس از خاندان او بود كه به اسلام گروید. وى كه گویى از این سابقه ناخرسند بود، پس از اقامت در مكه، خویشتن را آثارى (منسوب به آثار نبوت در آن شهر) خواند. بااين‌حال، وى بدخوى، هجاگوى و هرزه‌سرا بود. در آغاز به منشى‌گرى پرداخت، سپس نقيب‌الحكم قاهره گرديد و در 800ق1398/م، به سبب درگیرى‌هاى مالى از كار معزول شد و باز بر سر كار آمد، اما چون به زشت‌كارى‌هاى فراوان متهم شد، ناچار به حجاز گريخت (807ق1404/م) و از آنجا به يمن رفت و برای بزرگان آنجا مديحه و سپس هجویه سرود و به هند تبعيد شد. مردم هند هم پس از چند سال، از زخم زبان او دلگیر شدند و به يمن راندندش. از آنجا نيز پس از چندى اخراج شد و ناچار مجاور مكه گرديد و 10 سال در آنجا اقامت گزيد. در 820ق1417/م در شام و سال بعد در قاهره بود. چند بار ديگر به شام سفر كرد تا عاقبت در 838ق1425/م، در قاهره درگذشت.[۱] وى جهان‌دوست و به شعر خود مغرور بود. به فقر تظاهر مى‌كرد، اما هنگام مرگ 5000 دينار از او باقى ماند. شعرش (مدح، هجا، مُجون، شعر تعليمى و مذهبى) متوسط، بلكه فروپايه است. خود مدعى است كه بيش از 30 کتاب تأليف كرده است. از این میان حدود 10 کتاب به‌صورت خطى در کتابخانه‌هاى جهان موجود است كه 5 نسخه از آنها ارجوزه‌هایى تعليمى (به‌خصوص در نحو و عروض) است. علاوه بر اين، سخاوى کتاب‌هاى زير را نيز در ضمن آثار او آورده است:
- عنان العربية (ارجوزه در عروض)؛
- لسان العرب في علوم الأدب؛
- مجموعه اشعار در نبویات به نام المنهل العذب؛
- الرد على من تجاوز الحد.[۲]
لامیة في النحو، یکى از منظومه‌هاى تعليمى وى است.
پانویس
- ↑ ر.ک: آذرنوش، آذرتاش، 1377، ج1، ص113
- ↑ همان
منابع مقاله
برگرفته از: آذرنوش، آذرتاش، «دائرةالمعارف بزرگ اسلامى»، زير نظر كاظم موسوى بجنوردى و همكاران (چاپ دوم)، تهران، 1377.