كشف البراهين في شرح رسالة زاد المسافرين: تفاوت میان نسخه‌ها

    از ویکی‌نور
    جز (جایگزینی متن - 'ی‎ر' به 'ی‌ر')
    جز (جایگزینی متن - 'بحار الأنوار الجامعة لدرر أخبار الأئمة الأطهار علیهم‌السلام' به 'بحارالأنوار الجامعة لدرر أخبار الأئمة الأطهار علیهم‌السلام')
     
    (۲۴ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشد)
    خط ۱۰: خط ۱۰:
    [[ناصر خسرو]] (نویسنده)
    [[ناصر خسرو]] (نویسنده)


    | زبان =عربي
    | زبان =عربی
    | کد کنگره =‏BBR‎‏ ‎‏614‎‏ ‎‏/‎‏ز‎‏203‎‏ ‎‏الف‎‏3  
    | کد کنگره =‏BBR‎‏ ‎‏614‎‏ ‎‏/‎‏ز‎‏203‎‏ ‎‏الف‎‏3  
    | موضوع =
    | موضوع =
    فلسفه اسلامي - متون قدیمی تا قرن 14  
    فلسفه اسلامى - متون قدیمی تا قرن 14  


    ناصر خسرو، 394 - 481ق. زاد المسافرين - نقد و تفسير  
    ناصر خسرو، 394 - 481ق. زاد المسافرين - نقد و تفسير  
    خط ۲۶: خط ۲۶:
    | چاپ =1
    | چاپ =1
    | تعداد جلد =1
    | تعداد جلد =1
    | کتابخانۀ دیجیتال نور =20643
    | کتابخانۀ دیجیتال نور =15779
    | کتابخوان همراه نور =15779
    | کد پدیدآور =
    | کد پدیدآور =
    | پس از =
    | پس از =
    خط ۳۲: خط ۳۳:
    }}
    }}


    '''كشف البراهين في شرح رسالة زاد المسافرين'''، اثر [[ابن ابی‌جمهور، محمد بن زین‌الدین|محمد بن ابی‎جمهور احسائی]]، به تحقیق وجیه بن محمد مُسبّح، کتابی است به زبان عربی با موضوع کلام اسلامی. نویسنده در این اثر، در هفت فصل، مباحث مربوط به اصول پنج‎گانه عقیدتی شیعی (توحید، عدل، نبوت، امامت و معاد) را بیان کرده است.
    '''كشف البراهين في شرح رسالة زاد المسافرين'''، اثر [[ابن ابی‌جمهور، محمد بن زین‌الدین|محمد بن ابی‌جمهور احسائی]]، به تحقیق وجیه بن محمد مُسبّح، کتابی است به زبان عربی با موضوع کلام اسلامی. نویسنده در این اثر، در هفت فصل، مباحث مربوط به اصول پنج‎گانه عقیدتی شیعی (توحید، عدل، نبوت، امامت و معاد) را بیان کرده است.


    [[ابن ابی‌جمهور، محمد بن زین‌الدین|ابن ابی‎جمهور احسائی]] در خاتمه، تاریخ فراغت از املای این کتاب را شامگاه چهارشنبه، هفدهم ذی‎حجه 878ق، در مشهد رضوی(ع)، ذکر می‌کند<ref>ر.ک: خاتمه کتاب، ص482</ref>.
    [[ابن ابی‌جمهور، محمد بن زین‌الدین|ابن ابی‌جمهور احسائی]] در خاتمه، تاریخ فراغت از املای این کتاب را شامگاه چهارشنبه، هفدهم ذی‎حجه 878ق، در مشهد رضوی(ع)، ذکر می‌کند<ref>ر.ک: خاتمه کتاب، ص482</ref>.


    ==ساختار==
    ==ساختار==
    کتاب، دارای مقدمه محقق، مقدمه مؤلف، محتوای مطالب در هفت فصل و خاتمه است. نویسنده در نگارش این اثر از منابع متعدد لغوی، تاریخی، روایی، تفسیری و... از منابع شیعی و سنی به زبان عربی استفاده کرده که برخی از آنها پس از قرآن کریم و نهج‌البلاغه، عبارتند از: [[لسان العرب|لسان العرب ابن منظور]]؛ [[السيرة النبوية|سیره ابن هشام]]؛ مقدمه ابن خلدون؛ [[صحيح البخاري|صحیح بخاری]]؛ [[الملل و النحل|ملل و نحل شهرستانی]]؛ [[مقالات الإسلاميين و اختلاف المصلين|مقالات الإسلاميين]] [[اشعری، علی بن اسماعیل|علی بن اسماعیل اشعری]]؛ [[الكافي (ط. دارالحديث)|کافی کلینی]]؛ [[توحید صدوق (ترجمه جعفری)|توحید صدوق]]؛ [[مستدركات أعيان الشيعة]]؛ [[تاريخ الطبري، تاريخ الأمم و الملوك|تاریخ طبری]]؛ [[الفهرست (ابن نديم)|فهرست ابن ندیم]]؛ [[الأعلام|الأعلام زرکلی]]؛ [[تفصیل وسائل الشیعة إلی تحصیل مسائل الشریعة|وسائل الشيعة شیخ حر عاملی]]؛ [[مسند الإمام أحمد بن حنبل|مسند]] و [[فضائل الصحابة]] [[ابن حنبل، احمد بن محمد|احمد بن حنبل]]؛ [[الكامل في التاريخ]] ابن اثیر؛ المعجم الكبير طبرانی؛ [[المناقب (الخوارزمي)|المناقب خوارزمی]]؛ [[بحار الأنوار الجامعة لدرر أخبار الأئمة الأطهار علیهم‌السلام|بحار الأنوار علامه مجلسی]]؛ [[ينابيع المودة لذوي القربی|ينابيع المودة قندوزی]]؛ [[التفسير الكبير (فخر رازی)|التفسير الكبير فخر رازی]] و..<ref>ر.ک: فهرست مصادر و مراجع، ص483-489</ref>.
    کتاب، دارای مقدمه محقق، مقدمه مؤلف، محتوای مطالب در هفت فصل و خاتمه است. نویسنده در نگارش این اثر از منابع متعدد لغوی، تاریخی، روایی، تفسیری و... از منابع شیعی و سنی به زبان عربی استفاده کرده که برخی از آنها پس از قرآن کریم و نهج‌البلاغه، عبارتند از: [[لسان العرب|لسان العرب ابن منظور]]؛ [[السيرة النبوية|سیره ابن هشام]]؛ مقدمه ابن خلدون؛ [[صحيح البخاري|صحیح بخاری]]؛ [[الملل و النحل|ملل و نحل شهرستانی]]؛ [[مقالات الإسلاميين و اختلاف المصلين|مقالات الإسلاميين]] [[اشعری، علی بن اسماعیل|علی بن اسماعیل اشعری]]؛ [[الكافي (ط. دارالحديث)|کافی کلینی]]؛ [[توحید صدوق (ترجمه جعفری)|توحید صدوق]]؛ [[مستدركات أعيان الشيعة]]؛ [[تاريخ الطبري، تاريخ الأمم و الملوك|تاریخ طبری]]؛ [[الفهرست (ابن نديم)|فهرست ابن ندیم]]؛ [[الأعلام|الأعلام زرکلی]]؛ [[تفصیل وسائل الشیعة إلی تحصیل مسائل الشریعة|وسائل الشيعة شیخ حر عاملی]]؛ [[مسند الإمام أحمد بن حنبل|مسند]] و [[فضائل الصحابة]] [[ابن حنبل، احمد بن محمد|احمد بن حنبل]]؛ [[الكامل في التاريخ]] ابن اثیر؛ المعجم الكبير طبرانی؛ [[المناقب (خوارزمی)|المناقب خوارزمی]]؛ [[بحارالأنوار الجامعة لدرر أخبار الأئمة الأطهار علیهم‌السلام|بحار الأنوار علامه مجلسی]]؛ [[ينابيع المودة لذوي القربی|ينابيع المودة قندوزی]]؛ [[التفسير الكبير (فخر رازی)|التفسير الكبير فخر رازی]] و..<ref>ر.ک: فهرست مصادر و مراجع، ص483-489</ref>.


    ==گزارش محتوا==
    ==گزارش محتوا==
    [[ابن ابی‌جمهور، محمد بن زین‌الدین|ابن ابی‎جمهور]] در اصل رساله «زاد المسافرين» می‌نویسد: «فهذه رسالة مشتملة علی ما يجب علی المكلف اعتقاده من العقائد الكلامية و المسائل الأصولية، سمّيتها بزاد المسافرين في أصول الدين»<ref>ر.ک: مقدمه مؤلف، ص63-64</ref>. ترجمه: «این رساله‌ای است دربردارنده، مباحثی کلامی از اصول اعتقادات که باور به آن بر مکلف واجب است. من، آن را زاد المسافرين في أصول الدين، نام نهادم».
    [[ابن ابی‌جمهور، محمد بن زین‌الدین|ابن ابی‌جمهور]] در اصل رساله «زاد المسافرين» می‌نویسد: «فهذه رسالة مشتملة علی ما يجب علی المكلف اعتقاده من العقائد الكلامية و المسائل الأصولية، سمّيتها بزاد المسافرين في أصول‌الدين»<ref>ر.ک: مقدمه مؤلف، ص63-64</ref>. ترجمه: «این رساله‌ای است دربردارنده، مباحثی کلامی از اصول اعتقادات که باور به آن بر مکلف واجب است. من، آن را زاد المسافرين في أصول‌الدين، نام نهادم».


    وی سپس در توضیح عبارت فوق (در عبارات كشف البراهين که شرح زاد المسافرين است،) می‌نویسد: منظورش از رساله، کتاب است و از عقاید کلامیه، علم کلام<ref>ر.ک: همان، ص64</ref>. وی آنگاه وجوهی را در سبب نام‎گذاری علم کلام به این اسم، ذکر می‌کند<ref>ر.ک: همان، ص64-65</ref>، مراد از مسائل (مبادی، مسائل و موضوعات) را روشن می‌کند<ref>ر.ک: همان، ص67-68</ref> و وجوهی را در برتری این علم بر سایر علوم ذکر می‌نماید<ref>ر.ک: همان، ص68-69</ref>.
    وی سپس در توضیح عبارت فوق (در عبارات كشف البراهين که شرح زاد المسافرين است،) می‌نویسد: منظورش از رساله، کتاب است و از عقاید کلامیه، علم کلام<ref>ر.ک: همان، ص64</ref>. وی آنگاه وجوهی را در سبب نام‌گذاری علم کلام به این اسم، ذکر می‌کند<ref>ر.ک: همان، ص64-65</ref>، مراد از مسائل (مبادی، مسائل و موضوعات) را روشن می‌کند<ref>ر.ک: همان، ص67-68</ref> و وجوهی را در برتری این علم بر سایر علوم ذکر می‌نماید<ref>ر.ک: همان، ص68-69</ref>.


    [[ابن ابی‌جمهور، محمد بن زین‌الدین|ابن ابی‎جمهور]]، درباره ترتیب فصول مسائل مطرح‎شده در کتاب، می‌نویسد: مطالب این کتاب در هفت فصل ترتیب یافته است. وجه حصر مباحث در هفت فصل این است که آنچه از آن بحث می‌شود، یا ذات و متعلقات ذات است و یا افعالِ ذات. در بحث از ذات هم یا از تصور آن چیز نزد عقل و تمیّز آن از سایر موجودات صحبت می‌کنیم یا از صفات مختص به آن؛ پس [در این علم] اولین مورد، بحث از اثبات واجب الوجود خواهد بود که فصل اول کتاب به آن پرداخته است. دومین مورد، بحث از صفات است که آن‎هم یا ثبوتیه است و یا سلبیه. بحث از صفات ثبوتیه در فصل دوم و صفات سلبیه در فصل سوم، مطرح می‌گردد [تا اینجا بحث از ذات و متعلقات، یعنی اولین مورد از بحث از شیء بود و اکنون به سراغ مورد بعدی، یعنی افعال می‌رویم]؛ بحث از افعال، یا از افعال مطلق به‎طور عموم است یا از افعال خاص که از اولی در فصل چهارم تحت عنوان عدل بحث می‌شود و اما دومی (افعال خاص)، یا مربوط به سرای دنیا است و یا به زندگانی اخروی ارتباط دارد؛ مباحث مربوط به زندگانی اخروی (یعنی دومین مورد از تقسیم اخیر) در فصل هفتم و تحت عنوان مباحث معاد مطرح می‌گردد و در مباحث مربوط به زندگانی دنیوی، یا بحث از مؤسس شریعت مطرح است و یا از حافظش. بحث از مؤسس شریعت را در مباحث مربوط به نبوت باید مطرح کرد که در فصل پنجم کتاب آمده و بحث از حافظ شریعت نیز در فصل ششم، تحت عنوان مباحث امامت سامان یافته است<ref>ر.ک: همان، ص70-71</ref>.
    [[ابن ابی‌جمهور، محمد بن زین‌الدین|ابن ابی‌جمهور]]، درباره ترتیب فصول مسائل مطرح‌شده در کتاب، می‌نویسد: مطالب این کتاب در هفت فصل ترتیب یافته است. وجه حصر مباحث در هفت فصل این است که آنچه از آن بحث می‌شود، یا ذات و متعلقات ذات است و یا افعالِ ذات. در بحث از ذات هم یا از تصور آن چیز نزد عقل و تمیّز آن از سایر موجودات صحبت می‌کنیم یا از صفات مختص به آن؛ پس [در این علم] اولین مورد، بحث از اثبات واجب الوجود خواهد بود که فصل اول کتاب به آن پرداخته است. دومین مورد، بحث از صفات است که آن‌هم یا ثبوتیه است و یا سلبیه. بحث از صفات ثبوتیه در فصل دوم و صفات سلبیه در فصل سوم، مطرح می‌گردد [تا اینجا بحث از ذات و متعلقات، یعنی اولین مورد از بحث از شیء بود و اکنون به سراغ مورد بعدی، یعنی افعال می‌رویم]؛ بحث از افعال، یا از افعال مطلق به‌طور عموم است یا از افعال خاص که از اولی در فصل چهارم تحت عنوان عدل بحث می‌شود و اما دومی (افعال خاص)، یا مربوط به سرای دنیا است و یا به زندگانی اخروی ارتباط دارد؛ مباحث مربوط به زندگانی اخروی (یعنی دومین مورد از تقسیم اخیر) در فصل هفتم و تحت عنوان مباحث معاد مطرح می‌گردد و در مباحث مربوط به زندگانی دنیوی، یا بحث از مؤسس شریعت مطرح است و یا از حافظش. بحث از مؤسس شریعت را در مباحث مربوط به نبوت باید مطرح کرد که در فصل پنجم کتاب آمده و بحث از حافظ شریعت نیز در فصل ششم، تحت عنوان مباحث امامت سامان یافته است<ref>ر.ک: همان، ص70-71</ref>.


    از حصری که بیان شد، ترتیب قرارگیری مباحث کتاب نیز روشن می‌شود؛ زیرا بحث از ذات و صفات آن به‎نحو تقدم ملزوم بر لازم، بر بحث از افعال تقدم دارد [یعنی افعال لازمه وجود ذات هستند و تا ذاتی نباشد، فعلی سر نخواهد زد؛ ازاین‎رو ذات بر فعل تقدم دارد]. بحث از تصور و تمیّز ذات، در قالب ترتب تصور بر تصدیق، مترتب بر بحث از صفات است [تا تصوری از ذات ممکن نباشد، تصدیق به چیستی و چگونگی صفات ممکن نخواهد بود]. ترتب صفات ثبوتیه بر صفات سلبیه نیز از نوع ترتب اشرف بر غیر اشرف است [یعنی صفات ثبوتیه بر صفات سلبیه شرافت دارند]. ترتب افعال مطلقه بر افعال خاصه، از نوع تقدم عام بر خاص و مقدم داشتن بحث از کارهای زندگانی دنیایی بر زندگی اخروی، به دلیل تقدم آن در وجود (یا به‎عبارتی‌دیگر، تقدم موجود بر معدوم) و در آخر، پیش‎تر مطرح کردن بحث از مؤسس شریعت در قالب نبوت بر بحث از حافظ آن در قالب امامت، به‎خاطر تقدم اصل بر فرع است؛ یعنی بحث از امامت فرع بر بحث از نبوت است<ref>ر.ک: همان، ص71</ref>.
    از حصری که بیان شد، ترتیب قرارگیری مباحث کتاب نیز روشن می‌شود؛ زیرا بحث از ذات و صفات آن به‌نحو تقدم ملزوم بر لازم، بر بحث از افعال تقدم دارد [یعنی افعال لازمه وجود ذات هستند و تا ذاتی نباشد، فعلی سر نخواهد زد؛ ازاین‌رو ذات بر فعل تقدم دارد]. بحث از تصور و تمیّز ذات، در قالب ترتب تصور بر تصدیق، مترتب بر بحث از صفات است [تا تصوری از ذات ممکن نباشد، تصدیق به چیستی و چگونگی صفات ممکن نخواهد بود]. ترتب صفات ثبوتیه بر صفات سلبیه نیز از نوع ترتب اشرف بر غیر اشرف است [یعنی صفات ثبوتیه بر صفات سلبیه شرافت دارند]. ترتب افعال مطلقه بر افعال خاصه، از نوع تقدم عام بر خاص و مقدم داشتن بحث از کارهای زندگانی دنیایی بر زندگی اخروی، به دلیل تقدم آن در وجود (یا به‌عبارتی‌دیگر، تقدم موجود بر معدوم) و در آخر، پیش‎تر مطرح کردن بحث از مؤسس شریعت در قالب نبوت بر بحث از حافظ آن در قالب امامت، به‌خاطر تقدم اصل بر فرع است؛ یعنی بحث از امامت فرع بر بحث از نبوت است<ref>ر.ک: همان، ص71</ref>.


    ==وضعیت کتاب==
    ==وضعیت کتاب==
    فهرست مطالب و مصادر و مراجع کتاب، در انتهای اثر ذکر شده است. در صفحات 35 و 36 از مقدمه محقق، رونوشتی از صفحات اول و آخر نسخه خطی کتاب ارائه شده است.
    فهرست مطالب و مصادر و مراجع کتاب، در انتهای اثر ذکر شده است. در صفحات 35 و 36 از مقدمه محقق، رونوشتی از صفحات اول و آخر نسخه خطی کتاب ارائه شده است.


    پاورقی‎های کتاب، حاوی مطالب مفیدی در شرح و محتوای مطالب و ذکر اختلاف نسخ، هستند.
    پاورقی‌های کتاب، حاوی مطالب مفیدی در شرح و محتوای مطالب و ذکر اختلاف نسخ، هستند.


    وجیه بن محمد مُسبّح، در تحقیق کتاب، از پنج نسخه خطی استفاده کرده است؛ نسخه کتابخانه آستان قدس رضوی به شماره 224 با حرف «أ»، نسخه سید علی‎باقر موسوی با حرف «م»، نسخه دیگری از کتابخانه آستان به شماره 1237 با حرف «د»، نسخه کتابخانه مجلس شورای اسلامی با حرف «ج» و نسخه دیگری از کتابخانه آستان قدس به شماره 225 با حرف «ح» رمزگذاری شده‌اند و آخرین مورد، اصل در تطبیق قرار گرفته است<ref>ر.ک: مقدمه محقق، ص31-33</ref>.
    وجیه بن محمد مُسبّح، در تحقیق کتاب، از پنج نسخه خطی استفاده کرده است؛ نسخه کتابخانه آستان قدس رضوی به شماره 224 با حرف «أ»، نسخه سید علی‌باقر موسوی با حرف «م»، نسخه دیگری از کتابخانه آستان به شماره 1237 با حرف «د»، نسخه کتابخانه مجلس شورای اسلامی با حرف «ج» و نسخه دیگری از کتابخانه آستان قدس به شماره 225 با حرف «ح» رمزگذاری شده‌اند و آخرین مورد، اصل در تطبیق قرار گرفته است<ref>ر.ک: مقدمه محقق، ص31-33</ref>.


    کارهایی که محقق روی کتاب انجام داده به‎صورت مختصر از این قرار است: ارزش‎گذاری نسخه‎های خطی [در قرائت و مقایسه آنها با هم] و انتخاب نزدیک‎ترین آنها به نسخه اصلی، مقابله بین نسخه‎ها و اصلاحات املایی و محتوایی در متن، عنوان‎بندی مطالب اصلی و فرعی، جای‌گذاری حواشی و تعلیقات در محل مناسب آنها در تناسب با شرح، ترجمه اعلام و بیان برخی مفردات لغوی و مکان‎ها و غزوه‎ها و تخریج نصوص و منقولات<ref>ر.ک: همان، ص33-34</ref>.
    کارهایی که محقق روی کتاب انجام داده به‌صورت مختصر از این قرار است: ارزش‎گذاری نسخه‌های خطی [در قرائت و مقایسه آنها با هم] و انتخاب نزدیک‎ترین آنها به نسخه اصلی، مقابله بین نسخه‌ها و اصلاحات املایی و محتوایی در متن، عنوان‌بندی مطالب اصلی و فرعی، جای‌گذاری حواشی و تعلیقات در محل مناسب آنها در تناسب با شرح، ترجمه اعلام و بیان برخی مفردات لغوی و مکان‌ها و غزوه‌ها و تخریج نصوص و منقولات<ref>ر.ک: همان، ص33-34</ref>.


    ==پانویس==
    ==پانویس==
    خط ۶۵: خط ۶۶:
       
       
    ==وابسته‌ها==
    ==وابسته‌ها==
    {{وابسته‌ها}}
     
    [[رده:کتاب‌شناسی]]
    [[رده:کتاب‌شناسی]]
       
       
    خط ۷۴: خط ۷۵:
       
       
    [[رده:عصر صاحب نظران فلسفه اسلامی]]
    [[رده:عصر صاحب نظران فلسفه اسلامی]]
    [[رده:25 اسفند الی 24 فروردین]]
    [[رده:1 فروردین الی 31 فروردین97]]

    نسخهٔ کنونی تا ‏۲۷ فوریهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۱۸:۰۹

    كشف البراهين في شرح رسالة زاد المسافرين
    كشف البراهين في شرح رسالة زاد المسافرين
    پدیدآورانابن ابی‌جمهور، محمد بن زین‌الدین (نویسنده)

    مسبح، وجيه بن محمد (محقق)

    ناصر خسرو (نویسنده)
    عنوان‌های دیگرزاد المسافرين. شرح
    ناشرمؤسسة ام القري للتحقيق و النشر
    مکان نشرلبنان - بيروت
    چاپ1
    موضوعفلسفه اسلامى - متون قدیمی تا قرن 14

    ناصر خسرو، 394 - 481ق. زاد المسافرين - نقد و تفسير

    نثر فارسی - قرن 5ق.
    زبانعربی
    تعداد جلد1
    کد کنگره
    ‏BBR‎‏ ‎‏614‎‏ ‎‏/‎‏ز‎‏203‎‏ ‎‏الف‎‏3
    نورلایبمطالعه و دانلود pdf

    كشف البراهين في شرح رسالة زاد المسافرين، اثر محمد بن ابی‌جمهور احسائی، به تحقیق وجیه بن محمد مُسبّح، کتابی است به زبان عربی با موضوع کلام اسلامی. نویسنده در این اثر، در هفت فصل، مباحث مربوط به اصول پنج‎گانه عقیدتی شیعی (توحید، عدل، نبوت، امامت و معاد) را بیان کرده است.

    ابن ابی‌جمهور احسائی در خاتمه، تاریخ فراغت از املای این کتاب را شامگاه چهارشنبه، هفدهم ذی‎حجه 878ق، در مشهد رضوی(ع)، ذکر می‌کند[۱].

    ساختار

    کتاب، دارای مقدمه محقق، مقدمه مؤلف، محتوای مطالب در هفت فصل و خاتمه است. نویسنده در نگارش این اثر از منابع متعدد لغوی، تاریخی، روایی، تفسیری و... از منابع شیعی و سنی به زبان عربی استفاده کرده که برخی از آنها پس از قرآن کریم و نهج‌البلاغه، عبارتند از: لسان العرب ابن منظور؛ سیره ابن هشام؛ مقدمه ابن خلدون؛ صحیح بخاری؛ ملل و نحل شهرستانی؛ مقالات الإسلاميين علی بن اسماعیل اشعری؛ کافی کلینی؛ توحید صدوق؛ مستدركات أعيان الشيعة؛ تاریخ طبری؛ فهرست ابن ندیم؛ الأعلام زرکلی؛ وسائل الشيعة شیخ حر عاملی؛ مسند و فضائل الصحابة احمد بن حنبل؛ الكامل في التاريخ ابن اثیر؛ المعجم الكبير طبرانی؛ المناقب خوارزمی؛ بحار الأنوار علامه مجلسی؛ ينابيع المودة قندوزی؛ التفسير الكبير فخر رازی و..[۲].

    گزارش محتوا

    ابن ابی‌جمهور در اصل رساله «زاد المسافرين» می‌نویسد: «فهذه رسالة مشتملة علی ما يجب علی المكلف اعتقاده من العقائد الكلامية و المسائل الأصولية، سمّيتها بزاد المسافرين في أصول‌الدين»[۳]. ترجمه: «این رساله‌ای است دربردارنده، مباحثی کلامی از اصول اعتقادات که باور به آن بر مکلف واجب است. من، آن را زاد المسافرين في أصول‌الدين، نام نهادم».

    وی سپس در توضیح عبارت فوق (در عبارات كشف البراهين که شرح زاد المسافرين است،) می‌نویسد: منظورش از رساله، کتاب است و از عقاید کلامیه، علم کلام[۴]. وی آنگاه وجوهی را در سبب نام‌گذاری علم کلام به این اسم، ذکر می‌کند[۵]، مراد از مسائل (مبادی، مسائل و موضوعات) را روشن می‌کند[۶] و وجوهی را در برتری این علم بر سایر علوم ذکر می‌نماید[۷].

    ابن ابی‌جمهور، درباره ترتیب فصول مسائل مطرح‌شده در کتاب، می‌نویسد: مطالب این کتاب در هفت فصل ترتیب یافته است. وجه حصر مباحث در هفت فصل این است که آنچه از آن بحث می‌شود، یا ذات و متعلقات ذات است و یا افعالِ ذات. در بحث از ذات هم یا از تصور آن چیز نزد عقل و تمیّز آن از سایر موجودات صحبت می‌کنیم یا از صفات مختص به آن؛ پس [در این علم] اولین مورد، بحث از اثبات واجب الوجود خواهد بود که فصل اول کتاب به آن پرداخته است. دومین مورد، بحث از صفات است که آن‌هم یا ثبوتیه است و یا سلبیه. بحث از صفات ثبوتیه در فصل دوم و صفات سلبیه در فصل سوم، مطرح می‌گردد [تا اینجا بحث از ذات و متعلقات، یعنی اولین مورد از بحث از شیء بود و اکنون به سراغ مورد بعدی، یعنی افعال می‌رویم]؛ بحث از افعال، یا از افعال مطلق به‌طور عموم است یا از افعال خاص که از اولی در فصل چهارم تحت عنوان عدل بحث می‌شود و اما دومی (افعال خاص)، یا مربوط به سرای دنیا است و یا به زندگانی اخروی ارتباط دارد؛ مباحث مربوط به زندگانی اخروی (یعنی دومین مورد از تقسیم اخیر) در فصل هفتم و تحت عنوان مباحث معاد مطرح می‌گردد و در مباحث مربوط به زندگانی دنیوی، یا بحث از مؤسس شریعت مطرح است و یا از حافظش. بحث از مؤسس شریعت را در مباحث مربوط به نبوت باید مطرح کرد که در فصل پنجم کتاب آمده و بحث از حافظ شریعت نیز در فصل ششم، تحت عنوان مباحث امامت سامان یافته است[۸].

    از حصری که بیان شد، ترتیب قرارگیری مباحث کتاب نیز روشن می‌شود؛ زیرا بحث از ذات و صفات آن به‌نحو تقدم ملزوم بر لازم، بر بحث از افعال تقدم دارد [یعنی افعال لازمه وجود ذات هستند و تا ذاتی نباشد، فعلی سر نخواهد زد؛ ازاین‌رو ذات بر فعل تقدم دارد]. بحث از تصور و تمیّز ذات، در قالب ترتب تصور بر تصدیق، مترتب بر بحث از صفات است [تا تصوری از ذات ممکن نباشد، تصدیق به چیستی و چگونگی صفات ممکن نخواهد بود]. ترتب صفات ثبوتیه بر صفات سلبیه نیز از نوع ترتب اشرف بر غیر اشرف است [یعنی صفات ثبوتیه بر صفات سلبیه شرافت دارند]. ترتب افعال مطلقه بر افعال خاصه، از نوع تقدم عام بر خاص و مقدم داشتن بحث از کارهای زندگانی دنیایی بر زندگی اخروی، به دلیل تقدم آن در وجود (یا به‌عبارتی‌دیگر، تقدم موجود بر معدوم) و در آخر، پیش‎تر مطرح کردن بحث از مؤسس شریعت در قالب نبوت بر بحث از حافظ آن در قالب امامت، به‌خاطر تقدم اصل بر فرع است؛ یعنی بحث از امامت فرع بر بحث از نبوت است[۹].

    وضعیت کتاب

    فهرست مطالب و مصادر و مراجع کتاب، در انتهای اثر ذکر شده است. در صفحات 35 و 36 از مقدمه محقق، رونوشتی از صفحات اول و آخر نسخه خطی کتاب ارائه شده است.

    پاورقی‌های کتاب، حاوی مطالب مفیدی در شرح و محتوای مطالب و ذکر اختلاف نسخ، هستند.

    وجیه بن محمد مُسبّح، در تحقیق کتاب، از پنج نسخه خطی استفاده کرده است؛ نسخه کتابخانه آستان قدس رضوی به شماره 224 با حرف «أ»، نسخه سید علی‌باقر موسوی با حرف «م»، نسخه دیگری از کتابخانه آستان به شماره 1237 با حرف «د»، نسخه کتابخانه مجلس شورای اسلامی با حرف «ج» و نسخه دیگری از کتابخانه آستان قدس به شماره 225 با حرف «ح» رمزگذاری شده‌اند و آخرین مورد، اصل در تطبیق قرار گرفته است[۱۰].

    کارهایی که محقق روی کتاب انجام داده به‌صورت مختصر از این قرار است: ارزش‎گذاری نسخه‌های خطی [در قرائت و مقایسه آنها با هم] و انتخاب نزدیک‎ترین آنها به نسخه اصلی، مقابله بین نسخه‌ها و اصلاحات املایی و محتوایی در متن، عنوان‌بندی مطالب اصلی و فرعی، جای‌گذاری حواشی و تعلیقات در محل مناسب آنها در تناسب با شرح، ترجمه اعلام و بیان برخی مفردات لغوی و مکان‌ها و غزوه‌ها و تخریج نصوص و منقولات[۱۱].

    پانویس

    1. ر.ک: خاتمه کتاب، ص482
    2. ر.ک: فهرست مصادر و مراجع، ص483-489
    3. ر.ک: مقدمه مؤلف، ص63-64
    4. ر.ک: همان، ص64
    5. ر.ک: همان، ص64-65
    6. ر.ک: همان، ص67-68
    7. ر.ک: همان، ص68-69
    8. ر.ک: همان، ص70-71
    9. ر.ک: همان، ص71
    10. ر.ک: مقدمه محقق، ص31-33
    11. ر.ک: همان، ص33-34

    منابع مقاله

    مقدمه و متن کتاب.


    وابسته‌ها