مجموعة رسائل ابن عربی: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - '== وضعیت کتاب == ' به '==وضعیت کتاب== ') |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - 'ه ای ' به 'ه‌ای ') برچسب‌ها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه |
||
| (۱۲ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۴: | خط ۴: | ||
| عنوان‌های دیگر = | | عنوان‌های دیگر = | ||
| پدیدآوران = | | پدیدآوران = | ||
[[ابن عربی، محمد بن علی]] ( | [[ابن عربی، محمد بن علی]] (نویسنده) | ||
| خط ۲۱: | خط ۲۱: | ||
| چاپ =1 | | چاپ =1 | ||
| تعداد جلد =3 | | تعداد جلد =3 | ||
| کتابخانۀ دیجیتال نور = | | کتابخانۀ دیجیتال نور =10405 | ||
| کتابخوان همراه نور =10405 | |||
| کد پدیدآور = | | کد پدیدآور = | ||
| پس از = | | پس از = | ||
| خط ۳۵: | خط ۳۶: | ||
جلد اول: در این جلد، 16 رساله آمده است که به ترتیب عبارتند از: 1. تهذیب الأخلاق، 2. الموعظة الحسنة، 3. رسالة روح القدس، 4. العجالة، 5. الأنوار، 6. عقیدة فی التوحید أو عقیدة أهل الإسلام، 7. شجرة الکون، 8. النور الأسنی بمناجاة الله بأسمائه الحسنی، 9. تنبیهات علی علو الحقیقة المحمدیة العلیة، 10. الخلوة المطلقة، 11. کتاب الباء، 12. کتاب الکنه فی ما لا بد للمرید منه، 13. اصطلاحات الصوفیة، 14. الحکمة الحاتمیة، 15. رسالة، 16. توجهات الحروف. | جلد اول: در این جلد، 16 رساله آمده است که به ترتیب عبارتند از: 1. تهذیب الأخلاق، 2. الموعظة الحسنة، 3. رسالة روح القدس، 4. العجالة، 5. الأنوار، 6. عقیدة فی التوحید أو عقیدة أهل الإسلام، 7. شجرة الکون، 8. النور الأسنی بمناجاة الله بأسمائه الحسنی، 9. تنبیهات علی علو الحقیقة المحمدیة العلیة، 10. الخلوة المطلقة، 11. کتاب الباء، 12. کتاب الکنه فی ما لا بد للمرید منه، 13. اصطلاحات الصوفیة، 14. الحکمة الحاتمیة، 15. رسالة، 16. توجهات الحروف. | ||
ابن عربی در ابتدای رساله «روح القدس» در | ابن عربی در ابتدای رساله «روح القدس» در نامهای که به ابومحمد عبدالعزیز قرشی (مقیم تونس) به عنوان ولی خود نگاشته، از اوضاع آشفته اهل تصوف و خانقاه مصر و قاهره شکوه کرده است. وی می‌گوید: وقتی به این بلاد رسیدم، نخست از اهل طریقت و سیر و سلوک آن دیار پرسیدم. گفتند که بلاد مغرب، اهل حقیقتند نه طریقت و ما اهل طریقتیم نه حقیقت و همین کلام بر گمراهی این جمع کافی است که هرگز بدون طریقت نمی‌توان به حقیقت رسید و به قول ابوسلیمان دارانی، این دسته از اصول؛ یعنی حقیقت با تضییع اصول؛ یعنی طریقت، خود را محروم ساختند. اینان کسانی از صوفیه هستند که تنها صوف و پشم آن را لباس تظاهر و ریا کرده‌اند و دنیا در قلوبشان عظیم گشته و حق در نفوسشان حقیر، حلال و حرام را تابع اهوای خود ساخته‌اند<ref>ر.ک: ایرانی، اکبر، ص307</ref> | ||
خرقه پاره کردن، در اوج حالت جذبه و وجد نیز از آدابیبود که در رهبانیت مسیحی، ابتدا توسط دو کشیش به نامهای بوس و آنطون بدعت نهاده شد. مطابق عقیده آنها، وقتی مستمع (واجد و مجذوب) به اوج وجد می‌رسد، به حرکت | خرقه پاره کردن، در اوج حالت جذبه و وجد نیز از آدابیبود که در رهبانیت مسیحی، ابتدا توسط دو کشیش به نامهای بوس و آنطون بدعت نهاده شد. مطابق عقیده آنها، وقتی مستمع (واجد و مجذوب) به اوج وجد می‌رسد، به حرکت درمی‌آید و با حرکات (موزون یا مضطرب)، دستار یا ردایی که بر اوست بر زمین می‌افکند، قوال آن را برمی دارد و دیگران برای گرفتن تکه‌ای از آن با قوال به کشمکش می‌پردازند؛ چون معتقدند خداوند به شخص واجد، عنایت فرموده و ردای او بابرکت شده و دقیقاً این آداب با اختلاف اندکی در صوفیه مرسوم شد و البته مورد منع و نهی بزرگان عرفان واقع شد. ابن عربی در رساله روح القدس این گروه از متظاهرین صوفیه را به شدت مورد طعن و نکوهش قرار می‌دهد. سماعی که او مطرح می‌کند، خالی از هرگونه شائبه و آداب و رسوم است و بلکه تنها سماع حقیقی همان سماع کلام حق و قرآن کریم است<ref>ر.ک: همان، ص297</ref> | ||
در بخشی از این جلد کتاب وصیت ابن عربی به یکی از فرزندانش از یک نسخه خطی نقل شده است. عبدالرحمن حسن محمود، ارجاعات و تحقیق و پاورقی‌های آن را انجام داده است. ابن عربی در ابتدای این وصیت شیوه خود را مبتنی بر کتاب و سنت دانسته است. او تصوف را مبتنی بر هشت خصلت می‌داند و هریک را به پیامبری نسبت می‌دهد<ref>ر.ک: متن کتاب، ج1، ص619-616</ref> | در بخشی از این جلد کتاب وصیت ابن عربی به یکی از فرزندانش از یک نسخه خطی نقل شده است. عبدالرحمن حسن محمود، ارجاعات و تحقیق و پاورقی‌های آن را انجام داده است. ابن عربی در ابتدای این وصیت شیوه خود را مبتنی بر کتاب و سنت دانسته است. او تصوف را مبتنی بر هشت خصلت می‌داند و هریک را به پیامبری نسبت می‌دهد<ref>ر.ک: متن کتاب، ج1، ص619-616</ref> | ||
| خط ۵۳: | خط ۵۴: | ||
وی در پایان کتاب عنقاء مغرب، «ختم»، «مهدی» و «عیسی» را به عنوان سه نفر در کنار هم مطرح می‌کند؛ زیرا می‌گوید: از آنجا که ختم و مهدی هر دو ولی هستند، با هم مشتبه می‌شوند، اما یکی از کسانی که ختم را درک می‌کند و بین مردم شهادت می‌دهد که او (ختم)، ختام اولیای کرام است، حضرت عیسی(ع) است. ازاین رو ختم باید همان کسی باشد که در سال پانصدونودوپنج در شهر فاس ملاقات کرده بود؛ اما تناقضی که در این میان هست، این است که در «فتوحات» آن فرد ملاقات شونده را مردی از عرب معرفی کرده، اما در پایان «عنقاء مغرب»، او را از عجم معرفی می‌کند و صفاتی که برای او ذکر می‌کند بیشتر با حضرت عیسی(ع) تطبیق می‌کند<ref>ر.ک: همان، ص79</ref> | وی در پایان کتاب عنقاء مغرب، «ختم»، «مهدی» و «عیسی» را به عنوان سه نفر در کنار هم مطرح می‌کند؛ زیرا می‌گوید: از آنجا که ختم و مهدی هر دو ولی هستند، با هم مشتبه می‌شوند، اما یکی از کسانی که ختم را درک می‌کند و بین مردم شهادت می‌دهد که او (ختم)، ختام اولیای کرام است، حضرت عیسی(ع) است. ازاین رو ختم باید همان کسی باشد که در سال پانصدونودوپنج در شهر فاس ملاقات کرده بود؛ اما تناقضی که در این میان هست، این است که در «فتوحات» آن فرد ملاقات شونده را مردی از عرب معرفی کرده، اما در پایان «عنقاء مغرب»، او را از عجم معرفی می‌کند و صفاتی که برای او ذکر می‌کند بیشتر با حضرت عیسی(ع) تطبیق می‌کند<ref>ر.ک: همان، ص79</ref> | ||
ابن عربی در «عنقاء مغرب» بیان می‌کند که عالم انسانی، همچنان که دارای امت‌هایی است، امامانی نیز دارد. روح فکری امام است. روح عقلی امام است. هریک از حواس امام هستند و هریک از این امامان امتی دارند. اما غالباً ابن عربی «امامت» را به معنای «ولایت» به کار می‌برد. همچنان که ولی حقیقی خداوند است، امام اعلی، حق تعالی می‌باشد؛ «و لمّا کان الحق تعالی الإمام الأعلی و المتبع الأولی قال:»إن الذین یبایعونک إنما یبایعون الله. ید الله فوق أیدیهم»»<ref>ر.ک: شجاری، مرتضی، ص176</ref> | ابن عربی در «عنقاء مغرب» بیان می‌کند که عالم انسانی، همچنان که دارای امت‌هایی است، امامانی نیز دارد. روح فکری امام است. روح عقلی امام است. هریک از حواس امام هستند و هریک از این امامان امتی دارند. اما غالباً ً ابن عربی «امامت» را به معنای «ولایت» به کار می‌برد. همچنان که ولی حقیقی خداوند است، امام اعلی، حق تعالی می‌باشد؛ «و لمّا کان الحق تعالی الإمام الأعلی و المتبع الأولی قال:»إن الذین یبایعونک إنما یبایعون الله. ید الله فوق أیدیهم»»<ref>ر.ک: شجاری، مرتضی، ص176</ref> | ||
«العبادلة»، دومین رساله مطرح شده در جلد سوم است. عبادله، طبق تعریف شیخ کاشانی، به صاحبان تجلیات اسمایی اطلاق می‌گردد که به حقیقت اسمی از اسمای الهی نایل آمده و به صفتی که حقیقت آن اسم باشد، نسبت عبودیت یافته‌اند؛ لذا به یکی «عبدالرزاق» و به دیگری «عبدالعزیز» و «عبدالحمید»... گفته می‌شود<ref>ر.ک: امامی، علی اشرف، ص268</ref> | «العبادلة»، دومین رساله مطرح شده در جلد سوم است. عبادله، طبق تعریف شیخ کاشانی، به صاحبان تجلیات اسمایی اطلاق می‌گردد که به حقیقت اسمی از اسمای الهی نایل آمده و به صفتی که حقیقت آن اسم باشد، نسبت عبودیت یافته‌اند؛ لذا به یکی «عبدالرزاق» و به دیگری «عبدالعزیز» و «عبدالحمید»... گفته می‌شود<ref>ر.ک: امامی، علی اشرف، ص268</ref> | ||
بر این رساله، | بر این رساله، مقدمه‌ای به قلم عبدالقادر احمد عطا نوشته شده که در آن شرح حال، آثار، معرفی کتاب العبادلة و تاریخ تألیف آن ذکر شده است. وی با بررسی زندگانی ابن عربی به این نتیجه می‌رسد که این اثر پس از 600ق و حدود 55 سالگی مؤلف نوشته است<ref>ر.ک: متن کتاب، ج3، ص92</ref> | ||
این رساله در دو قسم تنظیم شده است. قسم اول پنج جزء و هر جزء مشتمل بر اسامی تعدادی از عبادله است؛ مثلاً در جزء اول نام [[ابن عبدالبر، یوسف بن عبدالله|ابن عبدالبر]]، ابن عبدالحق، ابن عبدالرحمن و ابن عبدالباری ذکر شده است و درباره هر شخصیت تنها به برخی از سخنان آنان اشاره شده است<ref>ر.ک: همان، ص97</ref>در قسم دوم نیز به سخنان پنجاه تن دیگر اشاره شده است<ref>ر.ک: همان، ص193</ref> | این رساله در دو قسم تنظیم شده است. قسم اول پنج جزء و هر جزء مشتمل بر اسامی تعدادی از عبادله است؛ مثلاً در جزء اول نام [[ابن عبدالبر، یوسف بن عبدالله|ابن عبدالبر]]، ابن عبدالحق، ابن عبدالرحمن و ابن عبدالباری ذکر شده است و درباره هر شخصیت تنها به برخی از سخنان آنان اشاره شده است<ref>ر.ک: همان، ص97</ref>در قسم دوم نیز به سخنان پنجاه تن دیگر اشاره شده است<ref>ر.ک: همان، ص193</ref> | ||
| خط ۶۸: | خط ۶۹: | ||
فهرست تفصیلی مطالب هر جلد در انتهای آن ذکر شده است. | فهرست تفصیلی مطالب هر جلد در انتهای آن ذکر شده است. | ||
==پانویس == | ==پانویس== | ||
<references /> | <references/> | ||
== منابع مقاله == | == منابع مقاله == | ||
| خط ۷۸: | خط ۷۹: | ||
#[[:noormags:742179|سپهری، مهدی، «اندیشه ختم ولایت نزد ترمذی و ابن عربی در گذر از گفتمان صدق به گفتمان ولایت»، پایگاه مجلات تخصصی نور، مجله پژوهشنامه عرفان، بهار و تابستان 1389، شماره 2، صفحه 63 تا 86]]. | #[[:noormags:742179|سپهری، مهدی، «اندیشه ختم ولایت نزد ترمذی و ابن عربی در گذر از گفتمان صدق به گفتمان ولایت»، پایگاه مجلات تخصصی نور، مجله پژوهشنامه عرفان، بهار و تابستان 1389، شماره 2، صفحه 63 تا 86]]. | ||
#[[:noormags:34282|شجاری، مرتضی، «امامت و ختم ولایت از دیدگاه ابن عربی و پیروان او»، پایگاه مجلات تخصصی نور، مجله علامه، دوره اول، زمستان 1381، شماره 3، صفحه 175 تا 191]]. | #[[:noormags:34282|شجاری، مرتضی، «امامت و ختم ولایت از دیدگاه ابن عربی و پیروان او»، پایگاه مجلات تخصصی نور، مجله علامه، دوره اول، زمستان 1381، شماره 3، صفحه 175 تا 191]]. | ||
==وابسته‌ها== | ==وابسته‌ها== | ||
{{وابسته‌ها}} | |||
[[غيث المواهب العلية في شرح الحكم العطائية]] | |||
[[شرح فصوص الحكم لابن عربي (بالی‌زاده حنفی)]] | |||
[[آفاق معرفت (تبصرة المبتدي و تذكرة المنتهي)]] | |||
[[جامع الأسرار و منبع الأنوار]] | |||
[[زبدة الحقایق]] | |||
[[المقدمات من كتاب نص النصوص في شرح فصوص الحكم]] | |||
[[مجموعه رسائل و مصنفات]] | |||
[[انوار الحقيقة و اطوار الطريق و اسرار الشريعة]] | |||
[[مرموزات اسدی در مزمورات داودی]] | |||
[[المصباح في التصوف (جديد)]] | |||
[[ترجمه و متن مرآة العارفين و مظهر الكاملين في ملتمس زبدة العابدين]] | |||
[[رساله حق الیقین]] | |||
[[زبدة الحقایق]] | |||
[[مصنفات فارسی علاءالدوله سمنانی]] | |||
[[مقالات شمس تبریزی]] | |||
[[مجموعه رسائل عوارف المعارف]] | |||
[[لوائح الحق و لوامع العشق]] | |||
[[زبدة الحقایق]] | |||
[[عنقا مغرب في ختم الأولياء و شمس المغرب]] | |||
[[شرح فصوص الحكم (ابن تركه)]] | |||
[[ترجمه و شرح مصباح الانس(ناییجی)]] | |||
[[المقدمات من كتاب نص النصوص في شرح فصوص الحكم]] | |||
[[رسائل دهدار]] | |||
[[ساحت ربوبی]] | |||
[[شرح فصوص الحكم (خوارزمی)]] | |||
[[منارات السائرين إلی حضرة الله جل جلاله و مقامات الطائرين]] | |||
[[معارف؛ مجموعه مواعظ و سخنان سلطان العلما بهاءالدین محمد بن حسین خطیبی بلخی مشهور به بهاءولد]] | |||
[[المصباح في التصوف (جديد)]] | |||
[[آفاق معرفت (تبصرة المبتدي و تذكرة المنتهي)]] | |||
[[مجموعه رسائل عوارف المعارف]] | |||
[[شرح فصوص الحكم ابن عربي (قاساني)]] | |||
[[لوامع و لوایح در شرح قصیده خمریه ابن فارض و در بیان معارف و معانی عرفانی (سه رساله در تصوف)]] | |||
[[مرصاد العباد]] | |||
[[شرح فصوص الحكم داود القيصري (حسن‌زاده آملی)]] | |||
[[مصنفات فارسی علاءالدوله سمنانی]] | |||
[[شرح فصوص الحكم ابن عربی (پارسا)]] | |||
[[المصباح في التصوف (جديد)]] | |||
[[شرح فصوص الحكم داود القيصري (حسن‌زاده آملی)]] | |||
[[ممد الهمم در شرح فصوص الحكم]] | |||
[[فصوص الحكم (تعليقات ابوالعلاء عفيفي)]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۱۲ مارس ۲۰۲۴، ساعت ۱۲:۵۰
مجموعة رسائل ابن عربی، مشتمل بر شماری از نوشته‌های محیی‌الدین بن عربی (638ق) است که از منابع خطی و چاپی گردآوری شده است.
| مجموعة رسائل ابن عربي | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | ابن عربی، محمد بن علی (نویسنده) |
| ناشر | دار المحجة البيضاء |
| مکان نشر | لبنان - بيروت |
| سال نشر | 1421ق |
| چاپ | 1 |
| موضوع | 1.تصوف - متون قديمی تا قرن 14 2.عرفان - متون قديمی تا قرن 14 |
| زبان | عربی |
| تعداد جلد | 3 |
| کد کنگره | BP 283 /الف2 |
| نورلایب | مطالعه و دانلود pdf |
ساختار
این مجموعه، مشتمل بر 24 مقاله یا کتاب از آثار ابن عربی است که برخی از آنها همراه با مقدمه و تحقیق مصحح اثر و بعضی هم بدون مقدمه و تحقیق منتشر شده است.
گزارش محتوا
جلد اول: در این جلد، 16 رساله آمده است که به ترتیب عبارتند از: 1. تهذیب الأخلاق، 2. الموعظة الحسنة، 3. رسالة روح القدس، 4. العجالة، 5. الأنوار، 6. عقیدة فی التوحید أو عقیدة أهل الإسلام، 7. شجرة الکون، 8. النور الأسنی بمناجاة الله بأسمائه الحسنی، 9. تنبیهات علی علو الحقیقة المحمدیة العلیة، 10. الخلوة المطلقة، 11. کتاب الباء، 12. کتاب الکنه فی ما لا بد للمرید منه، 13. اصطلاحات الصوفیة، 14. الحکمة الحاتمیة، 15. رسالة، 16. توجهات الحروف.
ابن عربی در ابتدای رساله «روح القدس» در نامهای که به ابومحمد عبدالعزیز قرشی (مقیم تونس) به عنوان ولی خود نگاشته، از اوضاع آشفته اهل تصوف و خانقاه مصر و قاهره شکوه کرده است. وی می‌گوید: وقتی به این بلاد رسیدم، نخست از اهل طریقت و سیر و سلوک آن دیار پرسیدم. گفتند که بلاد مغرب، اهل حقیقتند نه طریقت و ما اهل طریقتیم نه حقیقت و همین کلام بر گمراهی این جمع کافی است که هرگز بدون طریقت نمی‌توان به حقیقت رسید و به قول ابوسلیمان دارانی، این دسته از اصول؛ یعنی حقیقت با تضییع اصول؛ یعنی طریقت، خود را محروم ساختند. اینان کسانی از صوفیه هستند که تنها صوف و پشم آن را لباس تظاهر و ریا کرده‌اند و دنیا در قلوبشان عظیم گشته و حق در نفوسشان حقیر، حلال و حرام را تابع اهوای خود ساخته‌اند[۱]
خرقه پاره کردن، در اوج حالت جذبه و وجد نیز از آدابیبود که در رهبانیت مسیحی، ابتدا توسط دو کشیش به نامهای بوس و آنطون بدعت نهاده شد. مطابق عقیده آنها، وقتی مستمع (واجد و مجذوب) به اوج وجد می‌رسد، به حرکت درمی‌آید و با حرکات (موزون یا مضطرب)، دستار یا ردایی که بر اوست بر زمین می‌افکند، قوال آن را برمی دارد و دیگران برای گرفتن تکه‌ای از آن با قوال به کشمکش می‌پردازند؛ چون معتقدند خداوند به شخص واجد، عنایت فرموده و ردای او بابرکت شده و دقیقاً این آداب با اختلاف اندکی در صوفیه مرسوم شد و البته مورد منع و نهی بزرگان عرفان واقع شد. ابن عربی در رساله روح القدس این گروه از متظاهرین صوفیه را به شدت مورد طعن و نکوهش قرار می‌دهد. سماعی که او مطرح می‌کند، خالی از هرگونه شائبه و آداب و رسوم است و بلکه تنها سماع حقیقی همان سماع کلام حق و قرآن کریم است[۲]
در بخشی از این جلد کتاب وصیت ابن عربی به یکی از فرزندانش از یک نسخه خطی نقل شده است. عبدالرحمن حسن محمود، ارجاعات و تحقیق و پاورقی‌های آن را انجام داده است. ابن عربی در ابتدای این وصیت شیوه خود را مبتنی بر کتاب و سنت دانسته است. او تصوف را مبتنی بر هشت خصلت می‌داند و هریک را به پیامبری نسبت می‌دهد[۳]
جلد دوم: این جلد با رساله «التنزلات اللیلیة فی الأحکام الإلهیة» با تأکید بر شیوه تصوف اصیل در عمل به کتاب و سنت و اشاره به اصول هفت گانه تصوف آغاز شده است. در متن رساله 51 مسئله ذکر شده است.
«التنزلات الموصلیة فی أسرار الطهارات و الصلوات و الأیام الأصلیة» رساله دیگری است که محقق آن ابتدا به شرح زندگانی و افکار ابن عربی پرداخته است. وی نام رساله را «تنزل الأملاک فی حرکات الأفلاک» و نام دیگر آن را «التنزلات الموصلة» دانسته است. وی سپس احتمال داده که «الموصلة» بدون یاء، اشتباه چاپی یا اشتباه ناسخ باشد[۴]
ابن عربی در این رساله در ضمن 55 باب به بیان موضوعات مختلفی چون شناخت تکلیف، مقام رسالت، شروط امام، اسرار وضو و نماز پرداخته است[۵] «رد المتشابه إلی المحکم من الآیات و الأحادیث»، آخرین رساله جلد دوم است. در ابتدای این رساله نیز شرح حال و آثار ابن عربی به قلم ابوبکر عبدالرحمن مخیون نوشته شده است. در متن رساله تحت عناوین فصل الصورة، فصل الوجه، فصل الرؤیة، فصل النفس و...، متشابهات قرآنی و احادیث متشابهی چون نزول خداوند به آسمان دنیا در هر شب شرح شده است[۶]
جلد سوم: «عنقاء مغرب فی ختم الأولیاء و شمس المغرب»، اولین رساله این جلد است. ابن عربی که اندیشه ختم ولایت را از ترمذی گرفته است، در شعری که در ابتدای کتاب «عنقاء مغرب» آورده است، به نحوی تلویحی مطالبی را در باب ختم ولایت می‌گوید؛ از جمله اینکه ختم را سرّی می‌داند که هر عارفی به دنبال آن است و ادامه می‌دهد که ترمذی در کتاب خود به این سر اشاره کرده، اما آن را صریحاً نگفته است. سپس می‌گوید صدیق (خلیفه اول) در زمان خود بدان دست نیافت و شمس مغرب هم به آن نرسیده است. از همین جا می‌توان دریافت که ابن عربی کتاب ترمذی در باب ختم را دیده و چنین تفسیر کرده است که ترمذی که اندیشه ختم ولایت را آورده است، به مصداق ختم تلویحاً اشاره کرده، اما از کسی اسم نبرده است. بنابراین می‌توان گفت برداشت ابن عربی این است که مهدی آخرالزمان غیر از خاتم الاولیاء است[۷]
وی در پایان کتاب عنقاء مغرب، «ختم»، «مهدی» و «عیسی» را به عنوان سه نفر در کنار هم مطرح می‌کند؛ زیرا می‌گوید: از آنجا که ختم و مهدی هر دو ولی هستند، با هم مشتبه می‌شوند، اما یکی از کسانی که ختم را درک می‌کند و بین مردم شهادت می‌دهد که او (ختم)، ختام اولیای کرام است، حضرت عیسی(ع) است. ازاین رو ختم باید همان کسی باشد که در سال پانصدونودوپنج در شهر فاس ملاقات کرده بود؛ اما تناقضی که در این میان هست، این است که در «فتوحات» آن فرد ملاقات شونده را مردی از عرب معرفی کرده، اما در پایان «عنقاء مغرب»، او را از عجم معرفی می‌کند و صفاتی که برای او ذکر می‌کند بیشتر با حضرت عیسی(ع) تطبیق می‌کند[۸]
ابن عربی در «عنقاء مغرب» بیان می‌کند که عالم انسانی، همچنان که دارای امت‌هایی است، امامانی نیز دارد. روح فکری امام است. روح عقلی امام است. هریک از حواس امام هستند و هریک از این امامان امتی دارند. اما غالباً ً ابن عربی «امامت» را به معنای «ولایت» به کار می‌برد. همچنان که ولی حقیقی خداوند است، امام اعلی، حق تعالی می‌باشد؛ «و لمّا کان الحق تعالی الإمام الأعلی و المتبع الأولی قال:»إن الذین یبایعونک إنما یبایعون الله. ید الله فوق أیدیهم»»[۹]
«العبادلة»، دومین رساله مطرح شده در جلد سوم است. عبادله، طبق تعریف شیخ کاشانی، به صاحبان تجلیات اسمایی اطلاق می‌گردد که به حقیقت اسمی از اسمای الهی نایل آمده و به صفتی که حقیقت آن اسم باشد، نسبت عبودیت یافته‌اند؛ لذا به یکی «عبدالرزاق» و به دیگری «عبدالعزیز» و «عبدالحمید»... گفته می‌شود[۱۰]
بر این رساله، مقدمه‌ای به قلم عبدالقادر احمد عطا نوشته شده که در آن شرح حال، آثار، معرفی کتاب العبادلة و تاریخ تألیف آن ذکر شده است. وی با بررسی زندگانی ابن عربی به این نتیجه می‌رسد که این اثر پس از 600ق و حدود 55 سالگی مؤلف نوشته است[۱۱]
این رساله در دو قسم تنظیم شده است. قسم اول پنج جزء و هر جزء مشتمل بر اسامی تعدادی از عبادله است؛ مثلاً در جزء اول نام ابن عبدالبر، ابن عبدالحق، ابن عبدالرحمن و ابن عبدالباری ذکر شده است و درباره هر شخصیت تنها به برخی از سخنان آنان اشاره شده است[۱۲]در قسم دوم نیز به سخنان پنجاه تن دیگر اشاره شده است[۱۳]
«مواقع النجوم و مطالع أهلة الأسرار و العلوم» و «مجموعة ساعة الخبر» دو مقاله پایانی کتاب است که در آنها به مباحث عرفانی و اخلاقی و ایام سعد و نحس و... پرداخته شده است[۱۴]
وضعیت کتاب
از آنجا که مقالات از منابع مختلف گردآوری شده، برخی چون «تنبیهات علی علو الحقیقة المحمدیة العلیة»[۱۵]، مورد تصحیح و تحقیق قرار گرفته و برخی هم مانند «مواقع النجوم و مطالع أهلة الأسرار و العلوم»[۱۶]فاقد هرگونه پاورقی است.
فهرست تفصیلی مطالب هر جلد در انتهای آن ذکر شده است.
پانویس
- ↑ ر.ک: ایرانی، اکبر، ص307
- ↑ ر.ک: همان، ص297
- ↑ ر.ک: متن کتاب، ج1، ص619-616
- ↑ ر.ک: همان، ج2، ص130
- ↑ ر.ک: همان، ص138-137
- ↑ ر.ک: همان، ص474
- ↑ ر.ک: سپهری، مهدی، ص71
- ↑ ر.ک: همان، ص79
- ↑ ر.ک: شجاری، مرتضی، ص176
- ↑ ر.ک: امامی، علی اشرف، ص268
- ↑ ر.ک: متن کتاب، ج3، ص92
- ↑ ر.ک: همان، ص97
- ↑ ر.ک: همان، ص193
- ↑ ر.ک: همان، ص484-251
- ↑ ج1، ص393
- ↑ ج3، ص252
منابع مقاله
- مقدمه و متن کتاب.
- امامی، علی اشرف، «اصطلاحات عرفان و تصوف»، پایگاه مجلات تخصصی نور، مجله کلک، شهریور 1373، شماره 54، صفحه 266 تا 269.
- ایرانی، اکبر، «موسیقی: آرای عرفانی ابن عربی درباره سماع و غناء»، پایگاه مجلات تخصصی نور، مجله هنر، تابستان و پاییز 1374، شماره 29، صفحه 295 تا 310.
- سپهری، مهدی، «اندیشه ختم ولایت نزد ترمذی و ابن عربی در گذر از گفتمان صدق به گفتمان ولایت»، پایگاه مجلات تخصصی نور، مجله پژوهشنامه عرفان، بهار و تابستان 1389، شماره 2، صفحه 63 تا 86.
- شجاری، مرتضی، «امامت و ختم ولایت از دیدگاه ابن عربی و پیروان او»، پایگاه مجلات تخصصی نور، مجله علامه، دوره اول، زمستان 1381، شماره 3، صفحه 175 تا 191.
وابسته‌ها
غيث المواهب العلية في شرح الحكم العطائية
شرح فصوص الحكم لابن عربي (بالی‌زاده حنفی)
آفاق معرفت (تبصرة المبتدي و تذكرة المنتهي)
المقدمات من كتاب نص النصوص في شرح فصوص الحكم
انوار الحقيقة و اطوار الطريق و اسرار الشريعة
ترجمه و متن مرآة العارفين و مظهر الكاملين في ملتمس زبدة العابدين
مصنفات فارسی علاءالدوله سمنانی
عنقا مغرب في ختم الأولياء و شمس المغرب
ترجمه و شرح مصباح الانس(ناییجی)
المقدمات من كتاب نص النصوص في شرح فصوص الحكم
منارات السائرين إلی حضرة الله جل جلاله و مقامات الطائرين
معارف؛ مجموعه مواعظ و سخنان سلطان العلما بهاءالدین محمد بن حسین خطیبی بلخی مشهور به بهاءولد
آفاق معرفت (تبصرة المبتدي و تذكرة المنتهي)
شرح فصوص الحكم ابن عربي (قاساني)
لوامع و لوایح در شرح قصیده خمریه ابن فارض و در بیان معارف و معانی عرفانی (سه رساله در تصوف)
شرح فصوص الحكم داود القيصري (حسن‌زاده آملی)
مصنفات فارسی علاءالدوله سمنانی
شرح فصوص الحكم ابن عربی (پارسا)