التشوف إلی رجال التصوف: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - ' {{جعبه اطلاعات کتاب' به '{{جعبه اطلاعات کتاب') |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - 'ی ترین ' به 'ی‌ترین ') |
||
| (۲۲ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۴ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۵: | خط ۵: | ||
| پدیدآوران = | | پدیدآوران = | ||
[[ابن زيات، يوسف بن يحيی]] ( | [[ابن زيات، يوسف بن يحيی]] (نویسنده) | ||
[[عمر، علی]] (محقق) | [[عمر، علی]] (محقق) | ||
| خط ۲۲: | خط ۲۲: | ||
| چاپ =1 | | چاپ =1 | ||
| شابک =977-341-300-4 | | شابک =977-341-300-4 | ||
| تعداد جلد =1 | |||
| کتابخانۀ دیجیتال نور =14876 | |||
| کتابخوان همراه نور =14876 | |||
| کد پدیدآور = | | کد پدیدآور = | ||
| پس از = | | پس از = | ||
| پیش از = | | پیش از = | ||
}} | }} | ||
'''التشوف إلی رجال التصوف'''، نوشته ابن زیات یوسف بن یحیی تادلی (متوفی 628/627ق) ادیب، فقیه و قاضی مالکی مراکشی، از جمله | '''التشوف إلی رجال التصوف'''، نوشته [[ابن زیات، یوسف بن یحیی|ابن زیات یوسف بن یحیی تادلی]] (متوفی 628/627ق) ادیب، فقیه و قاضی مالکی مراکشی، از جمله قدیمی‌ترین و مشهورترین منابع در شناخت تاریخ دینی مراکش است و اخبار موجود در آن در شناخت انتشار تصوف در مغرب اقصی بسیار مفید است.<ref>[https://www.noorlib.ir/View/fa/Book/BookView/Image/18452/1/7 ر.ک: مقدمه ادولف فور، ص7]</ref> | ||
نویسنده، تألیف این کتاب را در شعبان 617 آغاز کرده و در روز جمعه 12 ذی قعده همان سال به پایان رسانیده است. | نویسنده، تألیف این کتاب را در شعبان 617 آغاز کرده و در روز جمعه 12 ذی قعده همان سال به پایان رسانیده است. | ||
| خط ۳۴: | خط ۳۵: | ||
این چاپ از کتاب با تحقیق دکتر علی عمر منتشر شده است. | این چاپ از کتاب با تحقیق دکتر علی عمر منتشر شده است. | ||
== ساختار == | ==ساختار== | ||
کتاب، مشتمل بر سه مقدمه از ادولف فور، محقق و مؤلف است. نویسنده پیش از ورود به مبحث اصلی و ذکر تراجم، کلیاتی را در هفت باب کوتاه مطرح کرده که به منزله مدخل کتاب است. در این میان تنها باب هفتم مشتمل بر فصولی است. پس از آن در مبحث اصلی کتاب، احوال و کرامات 277 تن از مردان و زنان آمده است. | کتاب، مشتمل بر سه مقدمه از ادولف فور، محقق و مؤلف است. نویسنده پیش از ورود به مبحث اصلی و ذکر تراجم، کلیاتی را در هفت باب کوتاه مطرح کرده که به منزله مدخل کتاب است. در این میان تنها باب هفتم مشتمل بر فصولی است. پس از آن در مبحث اصلی کتاب، احوال و کرامات 277 تن از مردان و زنان آمده است. | ||
شیوه غالب در تراجم (به جز موارد مجهول) این است که مطلب با ذکر شهر یا روستای شخص آغاز و پس از معرفی او و ارائه اطلاعات دیگر با ابیاتی به پایان آمده است. | شیوه غالب در تراجم (به جز موارد مجهول) این است که مطلب با ذکر شهر یا روستای شخص آغاز و پس از معرفی او و ارائه اطلاعات دیگر با ابیاتی به پایان آمده است. | ||
== گزارش محتوا == | ==گزارش محتوا== | ||
نویسنده در این کتاب، احوال صالحینی را آورده است که مقیم مراکش بوده، یا به | نویسنده در این کتاب، احوال صالحینی را آورده است که مقیم مراکش بوده، یا به گونه‌ای با آن پیوند داشته‌اند. ابن زیات در مقدمه کتاب می‌نویسد که از اخبار و آثار اولیاءالله در مغرب کسی چیزی نمی‌داند؛ چنان که شخص بی اطلاع گمان می‌برد که در مغرب ولی و وتدی نیست. وی می‌نویسد که آنچه در این کتاب یاد کرده است، یا شنیده‌های اوست و یا مطالبی است که اسنادی در مورد آنها داشته است و درهرحال بر صحیح ترین آنها اعتماد کرده است. از کتاب چنین برمی‌آید که او خود در زمره صوفیان بوده و گاه مطالبی را از زبان مریدان نقل کرده است.<ref>[https://www.cgie.org.ir/fa/publication/entryview/1786 ر.ک: آصف فکرت، محمد، ص639]</ref> | ||
التشوف، مأخذ مصنفین پس از ابن زیات قرار گرفته است؛ از آن جمله ابن | التشوف، مأخذ مصنفین پس از ابن زیات قرار گرفته است؛ از آن جمله ابن ابیزرع، ابن مریم، ناصری، عبدالحق بادسی مؤلف المقصد، احمد تادلی مؤلف المغری، ابن عسکر مؤلف دوحة الناشر، محمد کتانی مؤلف سلوة الأنفاس و ابن موقت مؤلف السعادة الأبدیة از این کتاب نقل کرده‌اند.<ref>[https://www.cgie.org.ir/fa/publication/entryview/1786 همان]</ref> | ||
این اثر، مشتمل بر گزارش احوال شماری از افاضل علما، فقها، عباد، زهاد و پارسایان و جز آنان است. مؤلف عقیده دارد که همه این اشخاص را می‌توان صوفی خواند. او صوفی را در اصل منسوب به صوفه، قومی از عرب، می‌داند و می‌نویسد که متصوف کسی است که خود را در زی صوفیان درآورد. ابن زیات در این کتاب به ایراد اخبار رجال تصوف بسنده کرده و از علوم تصوف چیزی نیاورده است؛ زیرا إحیاء | این اثر، مشتمل بر گزارش احوال شماری از افاضل علما، فقها، عباد، زهاد و پارسایان و جز آنان است. مؤلف عقیده دارد که همه این اشخاص را می‌توان صوفی خواند. او صوفی را در اصل منسوب به صوفه، قومی از عرب، می‌داند و می‌نویسد که متصوف کسی است که خود را در زی صوفیان درآورد. ابن زیات در این کتاب به ایراد اخبار رجال تصوف بسنده کرده و از علوم تصوف چیزی نیاورده است؛ زیرا إحیاء علوم‌الدین ابوحامد محمد غزالی آن علوم را کاملاً بیان کرده است. او با بیان عباراتی درباره غزالی ارادت خویش را به مقام معنوی وی نشان می‌دهد. ابن زیات پیش از تحریر تراجم اولیا که بخش اصلی تشوف است، مدخلی در 7 باب: 1. در صفت اولیا؛ 2. در حفظ قلوب آنان و ترک منکرات؛ 3. در دوستی آنان؛ 4. در دیدار و همنشینی آنان؛ 5. در حُسن ثنا و قبول آنان بر روی زمین؛ 6. در اثبات احوال آنان؛ 7. در اثبات کرامات آنان، آورده و فصولی نیز بر این مدخل افزوده است. | ||
او «تراجم اولیا» را تبرکاً با نام کسانی که محمد نام داشته‌اند، آغاز کرده و با همین نام به پایان رسانده است.<ref>همان</ref> | او «تراجم اولیا» را تبرکاً با نام کسانی که محمد نام داشته‌اند، آغاز کرده و با همین نام به پایان رسانده است.<ref>[https://www.cgie.org.ir/fa/publication/entryview/1786 همان]</ref> | ||
ابن زیات در این کتاب به ذکر کرامات صاحبان ترجمه‌ها پرداخته و از راه رفتن آنان بر روی آب، پریدن در هوا و سخن گفتن مردگان در گور سخن گفته است.<ref>ر.ک: همان</ref> | ابن زیات در این کتاب به ذکر کرامات صاحبان ترجمه‌ها پرداخته و از راه رفتن آنان بر روی آب، پریدن در هوا و سخن گفتن مردگان در گور سخن گفته است.<ref>[https://www.cgie.org.ir/fa/publication/entryview/1786 ر.ک: همان]</ref> | ||
== وضعیت کتاب == | == وضعیت کتاب == | ||
این کتاب، بار اول در 1958م، از طرف معهد الأبحاث العلیا المغربیة به کوشش و تصحیح ادولف فور چاپ شده است. این چاپ که بر اساس نسخه‌های خطی مختلفی تصحیح شده است، در تحقیق دکتر علی عمر اصل قرار گرفته است.<ref>ر.ک: مقدمه محقق، ص6</ref> | این کتاب، بار اول در 1958م، از طرف معهد الأبحاث العلیا المغربیة به کوشش و تصحیح ادولف فور چاپ شده است. این چاپ که بر اساس نسخه‌های خطی مختلفی تصحیح شده است، در تحقیق دکتر علی عمر اصل قرار گرفته است.<ref>[https://www.noorlib.ir/View/fa/Book/BookView/Image/18452/1/6 ر.ک: مقدمه محقق، ص6]</ref> | ||
در انتهای کتاب، فهرست مصادر و فهرست مترجمین بر طبق حروف الفبا ذکر شده است. | در انتهای کتاب، فهرست مصادر و فهرست مترجمین بر طبق حروف الفبا ذکر شده است. | ||
==پانویس == | ==پانویس== | ||
<references /> | <references /> | ||
== منابع مقاله == | ==منابع مقاله== | ||
#مقدمه و متن کتاب. | #مقدمه و متن کتاب. | ||
#آصف فکرت، محمد، دایرةالمعارف بزرگ اسلامی، ج3، زیر نظر کاظم موسوی بجنوردی، تهران، مرکز دایرةالمعارف بزرگ اسلامی، 1374. | #[https://www.cgie.org.ir/fa/publication/entryview/1786 آصف فکرت، محمد، دایرةالمعارف بزرگ اسلامی، ج3، زیر نظر کاظم موسوی بجنوردی، تهران، مرکز دایرةالمعارف بزرگ اسلامی، 1374]. | ||
== وابسته‌ها == | ==وابسته‌ها== | ||
{{وابسته‌ها}} | |||
[[رده:کتاب‌شناسی]] | [[رده:کتاب‌شناسی]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۴ مارس ۲۰۲۴، ساعت ۲۳:۱۷
| التشوف إلی رجال التصوف | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | ابن زيات، يوسف بن يحيی (نویسنده) عمر، علی (محقق) |
| ناشر | مکتبة الثقافة‌الدينية |
| مکان نشر | مصر - قاهره |
| سال نشر | 2007م , 1427ق |
| چاپ | 1 |
| شابک | 977-341-300-4 |
| موضوع | عارفان - سرگذشت‌نامه |
| زبان | عربی |
| تعداد جلد | 1 |
| کد کنگره | BP 278 /الف2ت5 |
| نورلایب | مطالعه و دانلود pdf |
التشوف إلی رجال التصوف، نوشته ابن زیات یوسف بن یحیی تادلی (متوفی 628/627ق) ادیب، فقیه و قاضی مالکی مراکشی، از جمله قدیمی‌ترین و مشهورترین منابع در شناخت تاریخ دینی مراکش است و اخبار موجود در آن در شناخت انتشار تصوف در مغرب اقصی بسیار مفید است.[۱]
نویسنده، تألیف این کتاب را در شعبان 617 آغاز کرده و در روز جمعه 12 ذی قعده همان سال به پایان رسانیده است.
این چاپ از کتاب با تحقیق دکتر علی عمر منتشر شده است.
ساختار
کتاب، مشتمل بر سه مقدمه از ادولف فور، محقق و مؤلف است. نویسنده پیش از ورود به مبحث اصلی و ذکر تراجم، کلیاتی را در هفت باب کوتاه مطرح کرده که به منزله مدخل کتاب است. در این میان تنها باب هفتم مشتمل بر فصولی است. پس از آن در مبحث اصلی کتاب، احوال و کرامات 277 تن از مردان و زنان آمده است.
شیوه غالب در تراجم (به جز موارد مجهول) این است که مطلب با ذکر شهر یا روستای شخص آغاز و پس از معرفی او و ارائه اطلاعات دیگر با ابیاتی به پایان آمده است.
گزارش محتوا
نویسنده در این کتاب، احوال صالحینی را آورده است که مقیم مراکش بوده، یا به گونه‌ای با آن پیوند داشته‌اند. ابن زیات در مقدمه کتاب می‌نویسد که از اخبار و آثار اولیاءالله در مغرب کسی چیزی نمی‌داند؛ چنان که شخص بی اطلاع گمان می‌برد که در مغرب ولی و وتدی نیست. وی می‌نویسد که آنچه در این کتاب یاد کرده است، یا شنیده‌های اوست و یا مطالبی است که اسنادی در مورد آنها داشته است و درهرحال بر صحیح ترین آنها اعتماد کرده است. از کتاب چنین برمی‌آید که او خود در زمره صوفیان بوده و گاه مطالبی را از زبان مریدان نقل کرده است.[۲]
التشوف، مأخذ مصنفین پس از ابن زیات قرار گرفته است؛ از آن جمله ابن ابیزرع، ابن مریم، ناصری، عبدالحق بادسی مؤلف المقصد، احمد تادلی مؤلف المغری، ابن عسکر مؤلف دوحة الناشر، محمد کتانی مؤلف سلوة الأنفاس و ابن موقت مؤلف السعادة الأبدیة از این کتاب نقل کرده‌اند.[۳]
این اثر، مشتمل بر گزارش احوال شماری از افاضل علما، فقها، عباد، زهاد و پارسایان و جز آنان است. مؤلف عقیده دارد که همه این اشخاص را می‌توان صوفی خواند. او صوفی را در اصل منسوب به صوفه، قومی از عرب، می‌داند و می‌نویسد که متصوف کسی است که خود را در زی صوفیان درآورد. ابن زیات در این کتاب به ایراد اخبار رجال تصوف بسنده کرده و از علوم تصوف چیزی نیاورده است؛ زیرا إحیاء علوم‌الدین ابوحامد محمد غزالی آن علوم را کاملاً بیان کرده است. او با بیان عباراتی درباره غزالی ارادت خویش را به مقام معنوی وی نشان می‌دهد. ابن زیات پیش از تحریر تراجم اولیا که بخش اصلی تشوف است، مدخلی در 7 باب: 1. در صفت اولیا؛ 2. در حفظ قلوب آنان و ترک منکرات؛ 3. در دوستی آنان؛ 4. در دیدار و همنشینی آنان؛ 5. در حُسن ثنا و قبول آنان بر روی زمین؛ 6. در اثبات احوال آنان؛ 7. در اثبات کرامات آنان، آورده و فصولی نیز بر این مدخل افزوده است.
او «تراجم اولیا» را تبرکاً با نام کسانی که محمد نام داشته‌اند، آغاز کرده و با همین نام به پایان رسانده است.[۴]
ابن زیات در این کتاب به ذکر کرامات صاحبان ترجمه‌ها پرداخته و از راه رفتن آنان بر روی آب، پریدن در هوا و سخن گفتن مردگان در گور سخن گفته است.[۵]
وضعیت کتاب
این کتاب، بار اول در 1958م، از طرف معهد الأبحاث العلیا المغربیة به کوشش و تصحیح ادولف فور چاپ شده است. این چاپ که بر اساس نسخه‌های خطی مختلفی تصحیح شده است، در تحقیق دکتر علی عمر اصل قرار گرفته است.[۶]
در انتهای کتاب، فهرست مصادر و فهرست مترجمین بر طبق حروف الفبا ذکر شده است.
پانویس
منابع مقاله
- مقدمه و متن کتاب.
- آصف فکرت، محمد، دایرةالمعارف بزرگ اسلامی، ج3، زیر نظر کاظم موسوی بجنوردی، تهران، مرکز دایرةالمعارف بزرگ اسلامی، 1374.