امینی، ابراهیم بن میرجلال‌الدین: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - 'صدر الدین' به 'صدرالدین') |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - 'امینی (ابهام زدایی)' به 'امینی (ابهام‌زدایی)') |
||
| (۲۸ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۴ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
<div class= | <div class="wikiInfo"> | ||
[[پرونده:NUR06967.jpg|بندانگشتی|امینی، ابراهیم | [[پرونده:NUR06967.jpg|بندانگشتی|امینی، ابراهیم بن میر جلال‌الدین]] | ||
{| class="wikitable aboutAuthorTable" style="text-align:Right" |+ | | {| class="wikitable aboutAuthorTable" style="text-align:Right" |+ | | ||
|- | |- | ||
! نام!! data-type= | ! نام!! data-type="authorName" |امینی، ابراهیم بن میر جلال‌الدین | ||
|- | |- | ||
| | |نامهای دیگر | ||
|data-type= | | data-type="authorOtherNames" | امینی، صدرالدین ابراهیم | ||
صدرالدین امینی، ابراهیم | صدرالدین امینی، ابراهیم | ||
|- | |- | ||
|نام پدر | |نام پدر | ||
|data-type= | | data-type="authorfatherName" |میرجلال‌الدین | ||
|- | |- | ||
|متولد | |متولد | ||
|data-type= | | data-type="authorbirthDate" | | ||
|- | |- | ||
|محل تولد | |محل تولد | ||
|data-type= | | data-type="authorBirthPlace" | | ||
|- | |- | ||
|رحلت | |رحلت | ||
|data-type= | | data-type="authorDeathDate" |941 ق | ||
|- | |- | ||
|اساتید | |اساتید | ||
|data-type= | | data-type="authorTeachers" | | ||
|- | |- | ||
|برخی آثار | |برخی آثار | ||
|data-type= | | data-type="authorWritings" |[[فتوحات شاهی (تاریخ صفوی از آغاز تا سال 920ه.ق)]] | ||
|-class= | |- class="articleCode" | ||
|کد مؤلف | |کد مؤلف | ||
|data-type= | | data-type="authorCode" |AUTHORCODE06967AUTHORCODE | ||
|} | |} | ||
</div> | </div> | ||
{{کاربردهای دیگر|امینی (ابهام‌زدایی)}} | |||
{{اشتباه نشود|امینی، ابراهیم}} | |||
'''صدرالدين ابراهیم امينى هروى''' (متوفای 941ق)، مورخ، شاعر، از اعیان هرات و از وزرای سلطان حسین بایقرا، از مهمترین آثارش [[فتوحات شاهی (تاریخ صفوی از آغاز تا سال 920ه.ق)]] | |||
== زندگی‌نامه == | |||
فرزند ميرك جلال‌الدين قاسم بن ميرك محمد امين بن مولاناست و نسب دو سويه مادرى‌اش از يك طرف، به ابوسعيد ابوالخير عارف شهير و از سويى ديگر، به اميرعبدالهى بزرگ از نقبا و بزرگان شهر مشهد مى‌رسد. | |||
امينى مردى فاضل، مورخ و شاعر بود و به علوم عصر خود تسلط داشت. در آغاز در هرات به ندامت و ملازمت ابومنصور سلطان حسین ميرزا بايقرا درآمد و با نشان دادن توانايى‌هایش توانست، به مقام صدارت خاصه همايونى دست يابد. وى در زمان سلطان حسین ميرزا بر اين منسب برقرار بود تا اين كه با هجوم شيبك‌خان ازبك بر خاک خراسان مورد سرزنش واقع شد و انزوا را ترجيح داد. | |||
امينى مردى فاضل، مورخ و شاعر بود و به علوم عصر خود تسلط داشت. در آغاز در هرات به ندامت و ملازمت ابومنصور سلطان | |||
سرانجام امينى هروى پس از رويارويى شاه اسماعيل اول و نيروهاى ازبك خان و شكست نيروى ازبكان مورد توجه شاه اسماعيل قرار گرفت. پس از پيوستن به دربار شاه اسماعيل در سال 927ق در 45 سالگى، بنا به دستور شاه اسماعيل مأموريت يافت تا تاريخ وقايع دوره صفوى به ويژه عصر شاه اسماعيل را به نگارش درآورد. حاصل كار او، «فتوحات شاهى» است. كتاب او از نوع تاريخ‌هاى عمومى است كه از بدو خلقت بشر شروع شده و تا سال 920ق را دربرمى‌گيرد. | سرانجام امينى هروى پس از رويارويى شاه اسماعيل اول و نيروهاى ازبك خان و شكست نيروى ازبكان مورد توجه شاه اسماعيل قرار گرفت. پس از پيوستن به دربار شاه اسماعيل در سال 927ق در 45 سالگى، بنا به دستور شاه اسماعيل مأموريت يافت تا تاريخ وقايع دوره صفوى به ويژه عصر شاه اسماعيل را به نگارش درآورد. حاصل كار او، «فتوحات شاهى» است. كتاب او از نوع تاريخ‌هاى عمومى است كه از بدو خلقت بشر شروع شده و تا سال 920ق را دربرمى‌گيرد. | ||
فرجام اين مورخ عصر نخستين شاه صفوى، با حمله ازبكان كه منجر به قتل او مى‌شود، رقم مى‌خورد. قاضى احمد قمى در اثر خود بدين واقعه كه در سال 941ق اتفاق افتاده، اشاره كرده و مى‌نويسد كه جسد امينى هروى را در محله‌اى به نام گازرگاه در هرات به | == وفات == | ||
فرجام اين مورخ عصر نخستين شاه صفوى، با حمله ازبكان كه منجر به قتل او مى‌شود، رقم مى‌خورد. قاضى احمد قمى در اثر خود بدين واقعه كه در سال 941ق اتفاق افتاده، اشاره كرده و مى‌نويسد كه جسد امينى هروى را در محله‌اى به نام گازرگاه در هرات به خاک سپرده‌اند. | |||
==آثار== | ==آثار== | ||
علاوه بر «[[فتوحات شاهی (تاریخ صفوی از آغاز تا سال 920ه.ق)|فتوحات شاهى]]»، از وى دو اثر با نام مناظره‌ى مهر و مكتوب و ترجمه ديوان [[امام على(ع)|على بن ابى‌طالب(ع)]] به جاى مانده است. | |||
==وابسته‌ها== | |||
{{وابسته‌ها}} | |||
[[فتوحات شاهی (تاریخ صفوی از آغاز تا سال | [[فتوحات شاهی (تاریخ صفوی از آغاز تا سال 920ه.ق)]] | ||
[[رده:زندگی‌نامه]] | [[رده:زندگی‌نامه]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۵ سپتامبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۱:۰۲
| نام | امینی، ابراهیم بن میر جلال‌الدین |
|---|---|
| نامهای دیگر | امینی، صدرالدین ابراهیم
صدرالدین امینی، ابراهیم |
| نام پدر | میرجلال‌الدین |
| متولد | |
| محل تولد | |
| رحلت | 941 ق |
| اساتید | |
| برخی آثار | فتوحات شاهی (تاریخ صفوی از آغاز تا سال 920ه.ق) |
| کد مؤلف | AUTHORCODE06967AUTHORCODE |
صدرالدين ابراهیم امينى هروى (متوفای 941ق)، مورخ، شاعر، از اعیان هرات و از وزرای سلطان حسین بایقرا، از مهمترین آثارش فتوحات شاهی (تاریخ صفوی از آغاز تا سال 920ه.ق)
زندگی‌نامه
فرزند ميرك جلال‌الدين قاسم بن ميرك محمد امين بن مولاناست و نسب دو سويه مادرى‌اش از يك طرف، به ابوسعيد ابوالخير عارف شهير و از سويى ديگر، به اميرعبدالهى بزرگ از نقبا و بزرگان شهر مشهد مى‌رسد.
امينى مردى فاضل، مورخ و شاعر بود و به علوم عصر خود تسلط داشت. در آغاز در هرات به ندامت و ملازمت ابومنصور سلطان حسین ميرزا بايقرا درآمد و با نشان دادن توانايى‌هایش توانست، به مقام صدارت خاصه همايونى دست يابد. وى در زمان سلطان حسین ميرزا بر اين منسب برقرار بود تا اين كه با هجوم شيبك‌خان ازبك بر خاک خراسان مورد سرزنش واقع شد و انزوا را ترجيح داد.
سرانجام امينى هروى پس از رويارويى شاه اسماعيل اول و نيروهاى ازبك خان و شكست نيروى ازبكان مورد توجه شاه اسماعيل قرار گرفت. پس از پيوستن به دربار شاه اسماعيل در سال 927ق در 45 سالگى، بنا به دستور شاه اسماعيل مأموريت يافت تا تاريخ وقايع دوره صفوى به ويژه عصر شاه اسماعيل را به نگارش درآورد. حاصل كار او، «فتوحات شاهى» است. كتاب او از نوع تاريخ‌هاى عمومى است كه از بدو خلقت بشر شروع شده و تا سال 920ق را دربرمى‌گيرد.
وفات
فرجام اين مورخ عصر نخستين شاه صفوى، با حمله ازبكان كه منجر به قتل او مى‌شود، رقم مى‌خورد. قاضى احمد قمى در اثر خود بدين واقعه كه در سال 941ق اتفاق افتاده، اشاره كرده و مى‌نويسد كه جسد امينى هروى را در محله‌اى به نام گازرگاه در هرات به خاک سپرده‌اند.
آثار
علاوه بر «فتوحات شاهى»، از وى دو اثر با نام مناظره‌ى مهر و مكتوب و ترجمه ديوان على بن ابى‌طالب(ع) به جاى مانده است.