ابن صائغ، یعیش بن علی: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - '== منابع==' به '==منابع مقاله==') |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - ' ' به ' ') |
||
| (۳۳ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۵ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
<div class= | <div class="wikiInfo"> | ||
[[پرونده:NUR14537.jpg|بندانگشتی|ابن صائغ، یعیش بن علی]] | [[پرونده:NUR14537.jpg|بندانگشتی|ابن صائغ، یعیش بن علی]] | ||
{| class="wikitable aboutAuthorTable" style="text-align:Right" |+ | | {| class="wikitable aboutAuthorTable" style="text-align:Right" |+ | | ||
|- | |- | ||
! نام!! data-type= | ! نام!! data-type="authorName" |ابن صائغ، یعیش بن علی | ||
|- | |- | ||
|نام‌های دیگر | |نام‌های دیگر | ||
|data-type= | | data-type="authorOtherNames" | ابن ال‍ص‍ان‍ع، یعیش بن علی | ||
ابن ال‍ص‍ائ‍غ، اب‍و ال‍ب‍ق‍ا م‍وف‍ق ال‍دی‍ن ال‍ن‍ح‍وی | ابن ال‍ص‍ائ‍غ، اب‍و ال‍ب‍ق‍ا م‍وف‍ق ال‍دی‍ن ال‍ن‍ح‍وی | ||
| خط ۱۵: | خط ۱۵: | ||
|- | |- | ||
|نام پدر | |نام پدر | ||
|data-type= | | data-type="authorfatherName" |علی | ||
|- | |- | ||
|متولد | |متولد | ||
|data-type= | | data-type="authorbirthDate" |553ق | ||
|- | |- | ||
|محل تولد | |محل تولد | ||
|data-type= | | data-type="authorBirthPlace" |حلب سوریه | ||
|- | |- | ||
|رحلت | |رحلت | ||
|data-type= | | data-type="authorDeathDate" |643 ق | ||
|- | |- | ||
|اساتید | |اساتید | ||
|data-type= | | data-type="authorTeachers" |[[ابن انباری، عبدالرحمن بن محمد|ابن انبارى]] | ||
خطیب طوسى | |||
ابن سویده‌ى تكريتى | |||
|- | |- | ||
|برخی آثار | |برخی آثار | ||
|data-type= | | data-type="authorWritings" |شرح المفصل | ||
|-class= | |||
[[شرح الملوکي في التصريف]] | |||
|- class="articleCode" | |||
|کد مؤلف | |کد مؤلف | ||
|data-type= | | data-type="authorCode" |AUTHORCODE14537AUTHORCODE | ||
|} | |} | ||
</div> | </div>'''ابن يعيش، ابوالبقاء موفق‌الدين يعيش بن على بن يعيش اسدى''' (643- 553ق /1245-1158م)، نحوى و مقرى سده‌هاى ششم و هفتم هجرى بود. وى را ابن صائغ (يا صانع) نيز خوانده‌اند. بيش‌ترين آگاهى ما از زندگى وى، محدود به اخبارى است كه شاگردش [[ابن خلکان، احمد بن محمد|ابن خلكان]] نقل كرده است و ديگران چيز عمده‌اى بر آن نيفزوده‌اند. | ||
==خاندان== | |||
خاندان ابن يعيش از موصل برخاسته بود، اما خود او در حلب در سال 553ق چشم به جهان گشود و همان‌جا پرورش يافت ولى نمى‌دانيم چرا فيروزآبادى، اصل او را اندلسى دانسته است. | |||
==اساتید== | |||
وى در جوانى به قصد تحصيل علم از محضر [[ابن انباری، عبدالرحمن بن محمد|ابن انبارى]] (متوفای 577ق) رهسپار بغداد شد، اما زمانى كه به موصل رسيد، خبر درگذشت وى را شنيد، لذا پس از چندى اقامت در آن‌جا و استماع حديث از استادانى چون خطیب طوسى و ابن سویده‌ى تكريتى، به حلب بازگشت. وى در حلب، نحو را نزد ابوالسخاء فتيان حلبى و ابوالعباس مغربى نيروزى فراگرفت و از جمعى چون قاضى ابن ابى‌عصرون، ابوالحسن طرسوسى، يحيى ثقفى و نيز خالد بن محمد قيسرانى حديث شنيد و قبل از آن‌كه منصب اقراء را در حلب برعهده گیرد، برای ديدار با تاج‌الدين كندى به دمشق رفت و كندى در نوشته‌اى مقام علمى او را بسيار ستود. | |||
==شاگردان== | |||
ابن يعيش بيش‌تر عمر خود را در حلب گذراند. حلب در آن روزگار به یکى از مراكز بزرگ علم و ادب تبديل شده بود و دانش‌پژوهان بسيارى از نقاط مختلف بدان‌جا مى‌آمدند تا از مجالس درس انديشوران آن شهر بهره برند. [[ابن خلکان، احمد بن محمد|ابن خلكان]] یکى از همین كسان بود كه در 626ق به حلب آمد و از مجالس درس ابن يعيش- كه در آن زمان در مقصوره‌ى شمالى جامع حلب و نيز مدرسه‌ى رواحيه به تدريس قرائات مشغول بود- بهره‌ى فراوان برد و هم‌چنين بخش عظيمى از کتاب «اللمع» ابن جنى را نيز نزد وى خواند. | |||
ابن | از ديگر شاگردان وى [[ابن مالک، محمد بن عبدالله|ابن مالك]] نحوى، ابن رزين، ابن نحاس، ابوبكر احمد بن محمد دشتى، [[ابن عدیم، عمر بن احمد |ابن عديم]] و ابن واصل را مى‌توان نام برد. [[ابن خلکان، احمد بن محمد|ابن خلكان]] علاوه بر نقل اخبارى از او، وى را به خوش‌رویى و سرزندگى وصف كرده و روايات متعددى درباره‌ى شوخ‌طبعى و بذله‌گویى او نقل كرده است. | ||
ابن يعيش به خصوص به نحودانى شهره بوده و [[ذهبى]] وى را بزرگ‌ترين نحوى حلب در روزگار خود دانسته است. وى پيرو مكتب بصره بوده و در «شرح المفصل» خود به تأييد و تقویت آراء آنان پرداخته است، اما گاهى نيز آراء نحویان كوفه را بر بصريان ترجيح داده است. از همین‌رو برخى از معاصران، او را از پيروان مكتب بغداد دانسته‌اند. | |||
ابن يعيش به خصوص به نحودانى شهره بوده و [[ذهبى]] وى را بزرگ‌ترين نحوى حلب در روزگار خود دانسته است. وى پيرو مكتب بصره بوده و در «شرح المفصل» خود به تأييد و | |||
== وفات == | |||
وى سرانجام در سال 643ق در حلب چشم از جهان فروبست و همان‌جا به خاک سپرده شد. | |||
== آثار == | |||
عمده‌ى آثار او عبارتند از: | عمده‌ى آثار او عبارتند از: | ||
# شرح التصريف الملوكى. این کتاب شرحى است بر التصريف الملوكى ابن جنى. | |||
# شرح المفصل [[زمخشری، محمود بن عمر|زمخشرى]]. او این کتاب را در هفتاد سالگى به اتمام رسانده و همه‌ى شهرت خود را مرهون همین اثر است. | |||
# رودلف زلهایم رساله‌اى از او را با عنوان «مسائل اجاب عنها ابن يعيش» كه در آن به 13 سؤال نحوى ابونصر دمشقى پاسخ گفته، در «مجله‌ى دانشگاه سن‌ژوزف» (1974-1973م) به چاپ رسانيده است. | |||
# تفسير المنتهى من بيان في اعراب القرآن<ref>صادقی، مریم، ج5، ص143</ref>. | |||
==پانویس== | |||
<references/> | |||
==منابع مقاله== | ==منابع مقاله== | ||
صادقی، مریم، دائرة‌المعارف بزرگ اسلامی زیر نظر کاظم موسوی بجنوردی، تهران، مرکز دائره‌المعارف بزرگ اسلامی، چاپ دوم، 1377 | |||
==وابسته‌ها== | |||
{{وابسته‌ها}} | |||
[[شرح المفصل]] | [[شرح المفصل]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۷ ژوئن ۲۰۲۳، ساعت ۰۸:۵۵
| نام | ابن صائغ، یعیش بن علی |
|---|---|
| نام‌های دیگر | ابن ال‍ص‍ان‍ع، یعیش بن علی
ابن ال‍ص‍ائ‍غ، اب‍و ال‍ب‍ق‍ا م‍وف‍ق ال‍دی‍ن ال‍ن‍ح‍وی ابن ال‍ص‍ائ‍غ، یعیش بن علی ابن یعیش، م‍وف‍ق ال‍دی‍ن یعیش بن علی |
| نام پدر | علی |
| متولد | 553ق |
| محل تولد | حلب سوریه |
| رحلت | 643 ق |
| اساتید | ابن انبارى
خطیب طوسى ابن سویده‌ى تكريتى |
| برخی آثار | شرح المفصل |
| کد مؤلف | AUTHORCODE14537AUTHORCODE |
ابن يعيش، ابوالبقاء موفق‌الدين يعيش بن على بن يعيش اسدى (643- 553ق /1245-1158م)، نحوى و مقرى سده‌هاى ششم و هفتم هجرى بود. وى را ابن صائغ (يا صانع) نيز خوانده‌اند. بيش‌ترين آگاهى ما از زندگى وى، محدود به اخبارى است كه شاگردش ابن خلكان نقل كرده است و ديگران چيز عمده‌اى بر آن نيفزوده‌اند.
خاندان
خاندان ابن يعيش از موصل برخاسته بود، اما خود او در حلب در سال 553ق چشم به جهان گشود و همان‌جا پرورش يافت ولى نمى‌دانيم چرا فيروزآبادى، اصل او را اندلسى دانسته است.
اساتید
وى در جوانى به قصد تحصيل علم از محضر ابن انبارى (متوفای 577ق) رهسپار بغداد شد، اما زمانى كه به موصل رسيد، خبر درگذشت وى را شنيد، لذا پس از چندى اقامت در آن‌جا و استماع حديث از استادانى چون خطیب طوسى و ابن سویده‌ى تكريتى، به حلب بازگشت. وى در حلب، نحو را نزد ابوالسخاء فتيان حلبى و ابوالعباس مغربى نيروزى فراگرفت و از جمعى چون قاضى ابن ابى‌عصرون، ابوالحسن طرسوسى، يحيى ثقفى و نيز خالد بن محمد قيسرانى حديث شنيد و قبل از آن‌كه منصب اقراء را در حلب برعهده گیرد، برای ديدار با تاج‌الدين كندى به دمشق رفت و كندى در نوشته‌اى مقام علمى او را بسيار ستود.
شاگردان
ابن يعيش بيش‌تر عمر خود را در حلب گذراند. حلب در آن روزگار به یکى از مراكز بزرگ علم و ادب تبديل شده بود و دانش‌پژوهان بسيارى از نقاط مختلف بدان‌جا مى‌آمدند تا از مجالس درس انديشوران آن شهر بهره برند. ابن خلكان یکى از همین كسان بود كه در 626ق به حلب آمد و از مجالس درس ابن يعيش- كه در آن زمان در مقصوره‌ى شمالى جامع حلب و نيز مدرسه‌ى رواحيه به تدريس قرائات مشغول بود- بهره‌ى فراوان برد و هم‌چنين بخش عظيمى از کتاب «اللمع» ابن جنى را نيز نزد وى خواند.
از ديگر شاگردان وى ابن مالك نحوى، ابن رزين، ابن نحاس، ابوبكر احمد بن محمد دشتى، ابن عديم و ابن واصل را مى‌توان نام برد. ابن خلكان علاوه بر نقل اخبارى از او، وى را به خوش‌رویى و سرزندگى وصف كرده و روايات متعددى درباره‌ى شوخ‌طبعى و بذله‌گویى او نقل كرده است.
ابن يعيش به خصوص به نحودانى شهره بوده و ذهبى وى را بزرگ‌ترين نحوى حلب در روزگار خود دانسته است. وى پيرو مكتب بصره بوده و در «شرح المفصل» خود به تأييد و تقویت آراء آنان پرداخته است، اما گاهى نيز آراء نحویان كوفه را بر بصريان ترجيح داده است. از همین‌رو برخى از معاصران، او را از پيروان مكتب بغداد دانسته‌اند.
وفات
وى سرانجام در سال 643ق در حلب چشم از جهان فروبست و همان‌جا به خاک سپرده شد.
آثار
عمده‌ى آثار او عبارتند از:
- شرح التصريف الملوكى. این کتاب شرحى است بر التصريف الملوكى ابن جنى.
- شرح المفصل زمخشرى. او این کتاب را در هفتاد سالگى به اتمام رسانده و همه‌ى شهرت خود را مرهون همین اثر است.
- رودلف زلهایم رساله‌اى از او را با عنوان «مسائل اجاب عنها ابن يعيش» كه در آن به 13 سؤال نحوى ابونصر دمشقى پاسخ گفته، در «مجله‌ى دانشگاه سن‌ژوزف» (1974-1973م) به چاپ رسانيده است.
- تفسير المنتهى من بيان في اعراب القرآن[۱].
پانویس
- ↑ صادقی، مریم، ج5، ص143
منابع مقاله
صادقی، مریم، دائرة‌المعارف بزرگ اسلامی زیر نظر کاظم موسوی بجنوردی، تهران، مرکز دائره‌المعارف بزرگ اسلامی، چاپ دوم، 1377