حج از میقات تا میعاد: تفاوت میان نسخه‌ها

مطابق آيات و روايات فراوانى، حج يك عبادت است و هر عبادتى به «نيت» احتياج دارد. نيت‌هاى ناسالم از آفات حج است كه نويسنده درباره آن چنين مى‌نويسد: رقابت، چشم و هم‌چشمى، خودنمايى و تظاهر، افزون‌طلبى، غلبه بر رقيب، عنوان و امتياز گرفتن، رياكارى و تشخّص‌سازى، منفعت‌جويى مادّى صِرف، از جمله نيت‌هاى ناسالمى است كه باعث باطل شدن عمل خواهد شد <ref>ر.ك: متن كتاب، ص17-15</ref>.

احرام از اولين اعمال حج است كه فلسفه آن اين‌گونه بيان شده است: «زائر خانه خدا، احرام بسته است تا از بعضى از لذايذ مادّى و دنيايى محروم شود و در پرتو آن بتواند با خدا مرتبط گردد و رعايت اين جهت، كه آن را «آزمون بزرگ» ناميديم، مراقبت فراوانى را مى‌طلبد، تا براى تربيت و خودسازى و درك حضور، گام‌هاى تازه برداريم» <ref>همان، ص45</ref>.

در بخش ديگرى از كتاب، به خشوع و خاكسارى چهار امام در برابر عظمت خداوند اشاره شده است؛ به‌عنوان نمونه: «امام حسن مجتبى(ع)، درحالى‌كه محمل‌ها و افراد پياده ديگر همراه او بودند، بيست بار با پاى پياده (از مدينه به مكه رفته و براى درك ثواب بيشتر و جهات ديگر) حج انجام داده است» <ref>همان، ص89</ref>. و يا اينكه: «اَفلح، خدمتگزار امام باقر(ع) مى‌گويد: براى انجام حج همراه آن حضرت حضور داشتم. وقتى وارد مسجد الحرام شد و چشم او به خانه كعبه افتاد، با صداى بلند شروع به گريه نمود. عرض كردم: اى مولاى من! پدر و مادرم به قربانت، مردم دارند به شما نگاه مى‌كنند، آهسته‌تر گريه كن. امام(ع) فرمود: واى به حال تو، چرا بلند گريه نكنم؟ شايد خداوند بدين وسيله، به من نظر رحمت كند و فرداى قيامت نزد او رستگار گردم» <ref>ر.ك: همان، ص91</ref>.

== وضعيت كتاب ==