پنج گنج: تفاوت میان نسخه‌ها

[[همایونفرخ، رکن‌‌الدین]] (سایر)

| کد کنگره =    

| موضوع =

'''پنج‌گنج'''، اثر خواجه عمادالدین علی فقیه کرمانی (احتمالا 690-773ق)، عبارت است از پنج مثنوی به نام‌های «صحبت‌نامه»، «محبت‌نامه»، «ده‌نامه»، «صفانامه» یا «مونس الابرار»‌ و «طریقت‌‌نامه» که به اهتمام رکن‌الدین همایون‌فرخ، منتشر شده است.

# قناعت و پرهیز از حرص و آز: عماد‌، انسان قانع را عزیز هر دو عالم می‌داند و عزت و سربلندی را در قناعت می‌بیند:

'''بود‌ قانع عزیز هر دو عالم

که عزت در قناعت گشت مدغم'''.

'''خلاصم ده از بوته حرص و آز

کزین آتشم روز و شب در‌ گداز'''.

# گشاده‌دستی و سخاوت: فضیلت جود در پنج‌گنج عماد، بسامدی بالا دارد. او شیوه کرم را‌ شیوه انبیا می‌داند:

'''رسم کرم قاعده انبیاست

هرکه ندارد کرم، از اشقیاست'''.

# صبر در اندیشه عماد: صبر همچون شربتی‌ است‌ که‌ اگرچه تلخ‌نماست، باید آن را همچون شکر نوشید؛ زیرا عین دواست:

'''شربت صبر‌ ار‌ چه مرارت‌نماست

چون شکرش نوش، که عین دواست'''.

# توکل: عماد درباره‌ توکل‌ بر این باور است که‌:

'''هرکه‌ توکل‌ به خدا می‌کند

یاری‌ او در همه جا‌ می‌کند‌'''.

# امانت‌داری: عماد که شعرش سرشار از درس‌های اخلاقی است، انسان را به امینی و ترک حرص‌ در‌ زمان امانت‌داری فرامی‌خواند:

'''وقت امانت چو امینی کنی

زیبدت ار گوشه‌نشینی کنی'''

'''حرص رها کن‌، چو‌ امانت نهند

ورنه گواهی به خیانت دهند'''<ref>ر.ک: همان، ص150-154</ref>.

 

اسکندری شرفی، فرشاد؛ مبارک، وحید، «بازنمایی مضامین اخلاقی و تعلیمی در پنج‌گنج عماد فقیه کرمانی»، پایگاه مجلات تخصصی نور، پژوهش‌نامه ادبیات تعلیمی، پاییز 1399- شماره 47، به آدرس:

 

[[رده:مقالات بازبینی نشده2]]