فلسفی تنکابنی، علی: تفاوت میان نسخه‌ها

| شاگردان = {{فهرست جعبه عمودی | [[محمد اسحاق فیاض]] | [[آصف محسنی]] | [[سید احمد علم‌الهدی]] | [[علی دوانی]] | [[محمد مروارید]] | [[ابراهیم سیبویه]] | [[علی الهی خراسانی]] | [[محسن قدیری]] | [[حسین گرایلی]] | [[علی نصرتی]] | [[سید حسین حسینی سیستانی]] | [[جعفر فاضل نیشابوری]]}}   

'''دوره نجف:''' همزمان با تحصیل، به تدریس سطوح عالیه از شرح لمعه تا کفایه الاصول پرداخت. درس کفایه او به دلیل تسلط علمی و بیان شیوا، از پررونق‌ترین دروس نجف بود و شاگردانی چون آصف محسنی و محمد اسحاق فیاض را تربیت کرد.

'''دوره تهران (۱۳۴۰ تا ۱۳۴۸ ش):''' پس از بازگشت به تهران، به درخواست مردم، امامت جماعت مسجد لرزاده را بر عهده گرفت و در همان محل به تدریس دروس حوزوی برای طلاب و نیز برگزاری جلسات سخنرانی و اخلاق برای عموم مردم پرداخت.<ref> ر.ک: زنگنه قاسم‌آبادی، ابراهیم، ص۷۲</ref> در این سال‌ها در فعالیت‌های سیاسی علیه رژیم پهلوی نیز مشارکت داشت و به همراه برادرش محمدتقی فلسفی، از جمله امضاکنندگان اعلامیه‌های اعتراض‌آمیز روحانیون بود. همچنین صندوق قرض‌الحسنه ذخیره جاوید را تأسیس کرد.

'''دوره مشهد (از ۱۳۴۸ ش تا پایان عمر):''' به دعوت آیت‌الله سید محمدهادی میلانی برای تقویت حوزه علمیه مشهد، به این شهر مهاجرت کرد. تدریس خارج فقه و اصول خود را از سال ۱۳۵۴ شمسی آغاز نمود و برای بیش از سه دهه، درس او پرجمعیت‌ترین و پررونق‌ترین درس خارج حوزه مشهد بود. محل تدریس او ابتدا مسجدی در کوچه چراغ برق، سپس مدرسه میرزا جعفر، مسجد ملاحیدر و سرانجام تالار اصلی مدرسه آیت‌الله خویی (مدرسه نواب) بود. او همچنین امام جماعت مسجد شهدا (بناها) بود و در این مسجد به اقامه نماز و برگزاری جلسات هفتگی اخلاق و تفسیر می‌پرداخت. در جریان انقلاب اسلامی، از حامیان نهضت امام خمینی بود، در راهپیمایی‌ها شرکت می‌کرد و اعلامیه‌های متعددی را امضا نمود. پس از پیروزی انقلاب، به عنوان نماینده مردم مشهد در مجلس خبرگان قانون اساسی (۱۳۵۸) انتخاب شد.<ref> ر.ک: زنگنه قاسم‌آبادی، ابراهیم، ص۷۴</ref><ref> [https://hawzah.net/fa/Mostabser/View/63914 ر.ک:علی فلسفی، پایگاه اطلاع رسانی حوزه]</ref> فلسفی با وجود اصرار بسیاری از علما، به دلیل دوری از شهرت و زهد شخصی، از پذیرش مرجعیت تقلید خودداری کرد.<ref> ر.ک: معاونت پژوهشی دفتر تبلیغات اسلامی شعبه خراسان رضوی، ص۱۷-۲۳ </ref>