دیوان میرحاج گنابادی هروی: تفاوت میان نسخهها
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - 'اهل بیت ' به 'اهلبیت ') |
||
| (۶ نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۹: | خط ۹: | ||
| زبان = | | زبان = | ||
| کد کنگره = | | کد کنگره = | ||
| موضوع = | | موضوع =شعر فارسی -- قرن ۱۰ق | ||
|ناشر | |ناشر | ||
| ناشر =مورخ | | ناشر =مورخ | ||
| خط ۲۵: | خط ۲۵: | ||
| پیش از = | | پیش از = | ||
}} | }} | ||
'''دیوان میرحاج گنابادی هروی''' تألیف میرحاج گنابادی | '''دیوان میرحاج گنابادی هروی''' تألیف [[گنابادی هروی، میرحاج|میرحاج گنابادی هروی]]، شامل قصاید، ترجیعبند، غزلیات، رباعیات، غزلهای ناقص و ابیات پراکنده است. این کتاب با تصحیح [[سید عباس رستاخیز]] به چاپ رسیده است. | ||
==گزارش کتاب== | ==گزارش کتاب== | ||
کتابها و دیوانهای اشعار شاعران و نویسندگان عهد تیموری (از نیمۀ قرن هشتم تا آخر قرن دهم) گنجینۀ گرانسنگی از معارف الهی و علوم بشری محسوب میشوند. آن مقطع تاریکی که یکی از دورههای پرافتخار فرهنگ و ادب فارسی به حساب میآید، از مفسران، محدثان، شاعران، قصهخوانان، معماران، موسیقیدانان، مترجمان تا کاغذسازان، نویسندگان، صحافان، نقاشان، خطاطان و تمام ارباب هنر در هرات به طور هماهنگ مشغول فعالیت و هنرآفرینی بودند. بهویژه شاعرانی که با دیوانهای مملو از سرودههای عرفانی، حماسی، داستانی و مدح و ستایش، هر کدام به کسب جایزههای فاخر مفتخر میشدند. یکی از شاعران این دوره، سید قطبالدین حسین میرحاج گنابادی مولود هروی مسکن است که آثار چندی از خود برجای گذاشته است. | کتابها و دیوانهای اشعار شاعران و نویسندگان عهد تیموری (از نیمۀ قرن هشتم تا آخر قرن دهم) گنجینۀ گرانسنگی از معارف الهی و علوم بشری محسوب میشوند. آن مقطع تاریکی که یکی از دورههای پرافتخار فرهنگ و ادب فارسی به حساب میآید، از مفسران، محدثان، شاعران، قصهخوانان، معماران، موسیقیدانان، مترجمان تا کاغذسازان، نویسندگان، صحافان، نقاشان، خطاطان و تمام ارباب هنر در هرات به طور هماهنگ مشغول فعالیت و هنرآفرینی بودند. بهویژه شاعرانی که با دیوانهای مملو از سرودههای عرفانی، حماسی، داستانی و مدح و ستایش، هر کدام به کسب جایزههای فاخر مفتخر میشدند. یکی از شاعران این دوره، سید قطبالدین حسین میرحاج گنابادی مولود هروی مسکن است که آثار چندی از خود برجای گذاشته است. | ||
قاضی نورالله شوشتری در | [[شوشتری، سید نورالله بن شریفالدین|قاضی نورالله شوشتری]] در «[[مجالس المؤمنين|مجالس المؤمنین]]» دربارۀ او چنین مینویسد: | ||
«امیرحاج الحسینی الجنابذی از جمله سادات جنابذ خراسان است و در طهارت اصل و لطافت طبع مستغنی از تحدید بیان. در تحفه سامی مذکور است که انقطاع و تجردش به مرتبهای بود که روزی میرعلی شیر به حجره او درآمد، آن منزل را چون مخزن خاطر اهل دل از متاع دنیوی خالی دید، لاجرم تفقّدی فرموده جمیع مایحتاج از نقد و جنس سامان نموده بدانجا فرستاد. حضرت میر چون بوثاق خود آمد و آن اسباب و یراق را ملاحظه نمود درِ آن حجره را فراز کرده به جائی دیگر تحویل نمود و خود را زیر بار منّت اغیار تجویز نفرمود. از فنون | «امیرحاج الحسینی الجنابذی از جمله سادات جنابذ خراسان است و در طهارت اصل و لطافت طبع مستغنی از تحدید بیان. در تحفه سامی مذکور است که انقطاع و تجردش به مرتبهای بود که روزی میرعلی شیر به حجره او درآمد، آن منزل را چون مخزن خاطر اهل دل از متاع دنیوی خالی دید، لاجرم تفقّدی فرموده جمیع مایحتاج از نقد و جنس سامان نموده بدانجا فرستاد. حضرت میر چون بوثاق خود آمد و آن اسباب و یراق را ملاحظه نمود درِ آن حجره را فراز کرده به جائی دیگر تحویل نمود و خود را زیر بار منّت اغیار تجویز نفرمود. از فنون شعر،به قصیده و غزل میل بیشتر داشت و همیشه خاطر به مداحی اهلبیت رسالت میگماشت». | ||
میرحاج کاملا توجّه به سرودههای سه شاعر بزرگ قبل از خود، ظهیر فاریابی متوفای 558 و سلمان ساوجی متوفای 598 و | [[گنابادی هروی، میرحاج|میرحاج]] کاملا توجّه به سرودههای سه شاعر بزرگ قبل از خود، ظهیر فاریابی متوفای 558 و [[سلمان ساوجی، سلمان بن محمد|سلمان ساوجی]] متوفای 598 و [[ابن حسام خوسفی]] متوفای 875، داشته است. | ||
دربارۀ تاریخ تولّد و مدّت عمر این شاعر از هیچ منبعی جزئیترین اطلاعاتی به دست نیامده است. از لابلای گفتههای شاعر دلایلی به دست میآید که شاعر سنین هفتاد تا هشتاد سالگی را پیموده است. | دربارۀ تاریخ تولّد و مدّت عمر این شاعر از هیچ منبعی جزئیترین اطلاعاتی به دست نیامده است. از لابلای گفتههای شاعر دلایلی به دست میآید که شاعر سنین هفتاد تا هشتاد سالگی را پیموده است. | ||
تاریخ وفات این شاعر و عارف بزرگ در فرهنگ سخنوران، سال 920 ق قید شده است. دکتر خیامپور، این تاریخ فوت را براساس تذکره آذر و تذکره ریاض العارفین رضاقلیخان هدایت آورده است. دکتر | تاریخ وفات این شاعر و عارف بزرگ در فرهنگ سخنوران، سال 920 ق قید شده است. دکتر خیامپور، این تاریخ فوت را براساس تذکره آذر و تذکره ریاض العارفین رضاقلیخان هدایت آورده است. دکتر [[صفا، ذبیحالله|ذبیحالله صفا]]، تاریخ فوت وی را 923 ق قید نموده است که به نظر میرسد این تاریخ وفات، صحیح باشد. | ||
از آثار میرحاج میتوان به دیوان اشعار و مثنوی لیلی و مجنون او اشاره کرد. وی که از سادات حسینینسب بود، در دارالمؤمنین گناباد دیده به جهان گشود. تحصیلات ابتدایی خود را در آن شهر به پایان رسانید و برای ادامۀ تحصیلات روانۀ هرات شد و در شهر هرات میزیست و تا آخر عمر به زادگاهش برنگشت. همواره در توحید باریتعالی و نعت پیامبر (ص) و مناقب خاندانش قصاید غرا سروده است. شاعر در قصاید میرحاج تخلص میکرد و در غزل اُنسی. از این شاعر دیوان کامل در هیچیک از کتابخانههای جهان و ایران معرفی نشده است و اشعار گردآوری شده در این کتاب که شامل قصاید، غزلیات، رباعیات و اشعار پراکندۀ او میشود، از جنگها و سفینههای گوناگون گردآوری شده است.<ref>[https://literaturelib.com/books/4022 پایگاه کتابخانه تخصصی ادبیات]</ref> | از آثار [[گنابادی هروی، میرحاج|میرحاج]] میتوان به دیوان اشعار و مثنوی لیلی و مجنون او اشاره کرد. وی که از سادات حسینینسب بود، در دارالمؤمنین گناباد دیده به جهان گشود. تحصیلات ابتدایی خود را در آن شهر به پایان رسانید و برای ادامۀ تحصیلات روانۀ هرات شد و در شهر هرات میزیست و تا آخر عمر به زادگاهش برنگشت. همواره در توحید باریتعالی و نعت پیامبر(ص) و مناقب خاندانش قصاید غرا سروده است. شاعر در قصاید میرحاج تخلص میکرد و در غزل اُنسی. از این شاعر دیوان کامل در هیچیک از کتابخانههای جهان و ایران معرفی نشده است و اشعار گردآوری شده در این کتاب که شامل قصاید، غزلیات، رباعیات و اشعار پراکندۀ او میشود، از جنگها و سفینههای گوناگون گردآوری شده است.<ref>[https://literaturelib.com/books/4022 پایگاه کتابخانه تخصصی ادبیات]</ref> | ||
| خط ۵۴: | خط ۵۴: | ||
[[رده:کتابشناسی]] | [[رده:کتابشناسی]] | ||
[[رده:زبانشناسی، زبان و ادبیات]] | |||
[[رده:زبان و ادبیات شرقی (آسیایی)]] | |||
[[رده:زبان و ادبیات فارسی]] | |||
[[رده:مقالات(بهمن) باقی زاده]] | [[رده:مقالات(بهمن) باقی زاده]] | ||
[[رده:مقالات بازبینی | [[رده:مقالات بازبینی شده2 بهمن 1403]] | ||
[[رده:فاقد اتوماسیون]] | [[رده:فاقد اتوماسیون]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۸ نوامبر ۲۰۲۵، ساعت ۱۶:۰۸
| دیوان میرحاج گنابادی هروی | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | گنابادی هروی، میرحاج (نویسنده) |
| ناشر | مورخ |
| مکان نشر | قم |
| سال نشر | 1398 |
| موضوع | شعر فارسی -- قرن ۱۰ق |
| کد کنگره | |
دیوان میرحاج گنابادی هروی تألیف میرحاج گنابادی هروی، شامل قصاید، ترجیعبند، غزلیات، رباعیات، غزلهای ناقص و ابیات پراکنده است. این کتاب با تصحیح سید عباس رستاخیز به چاپ رسیده است.
گزارش کتاب
کتابها و دیوانهای اشعار شاعران و نویسندگان عهد تیموری (از نیمۀ قرن هشتم تا آخر قرن دهم) گنجینۀ گرانسنگی از معارف الهی و علوم بشری محسوب میشوند. آن مقطع تاریکی که یکی از دورههای پرافتخار فرهنگ و ادب فارسی به حساب میآید، از مفسران، محدثان، شاعران، قصهخوانان، معماران، موسیقیدانان، مترجمان تا کاغذسازان، نویسندگان، صحافان، نقاشان، خطاطان و تمام ارباب هنر در هرات به طور هماهنگ مشغول فعالیت و هنرآفرینی بودند. بهویژه شاعرانی که با دیوانهای مملو از سرودههای عرفانی، حماسی، داستانی و مدح و ستایش، هر کدام به کسب جایزههای فاخر مفتخر میشدند. یکی از شاعران این دوره، سید قطبالدین حسین میرحاج گنابادی مولود هروی مسکن است که آثار چندی از خود برجای گذاشته است.
قاضی نورالله شوشتری در «مجالس المؤمنین» دربارۀ او چنین مینویسد:
«امیرحاج الحسینی الجنابذی از جمله سادات جنابذ خراسان است و در طهارت اصل و لطافت طبع مستغنی از تحدید بیان. در تحفه سامی مذکور است که انقطاع و تجردش به مرتبهای بود که روزی میرعلی شیر به حجره او درآمد، آن منزل را چون مخزن خاطر اهل دل از متاع دنیوی خالی دید، لاجرم تفقّدی فرموده جمیع مایحتاج از نقد و جنس سامان نموده بدانجا فرستاد. حضرت میر چون بوثاق خود آمد و آن اسباب و یراق را ملاحظه نمود درِ آن حجره را فراز کرده به جائی دیگر تحویل نمود و خود را زیر بار منّت اغیار تجویز نفرمود. از فنون شعر،به قصیده و غزل میل بیشتر داشت و همیشه خاطر به مداحی اهلبیت رسالت میگماشت».
میرحاج کاملا توجّه به سرودههای سه شاعر بزرگ قبل از خود، ظهیر فاریابی متوفای 558 و سلمان ساوجی متوفای 598 و ابن حسام خوسفی متوفای 875، داشته است.
دربارۀ تاریخ تولّد و مدّت عمر این شاعر از هیچ منبعی جزئیترین اطلاعاتی به دست نیامده است. از لابلای گفتههای شاعر دلایلی به دست میآید که شاعر سنین هفتاد تا هشتاد سالگی را پیموده است.
تاریخ وفات این شاعر و عارف بزرگ در فرهنگ سخنوران، سال 920 ق قید شده است. دکتر خیامپور، این تاریخ فوت را براساس تذکره آذر و تذکره ریاض العارفین رضاقلیخان هدایت آورده است. دکتر ذبیحالله صفا، تاریخ فوت وی را 923 ق قید نموده است که به نظر میرسد این تاریخ وفات، صحیح باشد.
از آثار میرحاج میتوان به دیوان اشعار و مثنوی لیلی و مجنون او اشاره کرد. وی که از سادات حسینینسب بود، در دارالمؤمنین گناباد دیده به جهان گشود. تحصیلات ابتدایی خود را در آن شهر به پایان رسانید و برای ادامۀ تحصیلات روانۀ هرات شد و در شهر هرات میزیست و تا آخر عمر به زادگاهش برنگشت. همواره در توحید باریتعالی و نعت پیامبر(ص) و مناقب خاندانش قصاید غرا سروده است. شاعر در قصاید میرحاج تخلص میکرد و در غزل اُنسی. از این شاعر دیوان کامل در هیچیک از کتابخانههای جهان و ایران معرفی نشده است و اشعار گردآوری شده در این کتاب که شامل قصاید، غزلیات، رباعیات و اشعار پراکندۀ او میشود، از جنگها و سفینههای گوناگون گردآوری شده است.[۱]
پانويس
منابع مقاله
پایگاه کتابخانه تخصصی ادبیات