سمیعی، غلامرضا: تفاوت میان نسخه‌ها

بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
 
(۳ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد)
خط ۳۲: خط ۳۲:
|}
|}
</div>
</div>
{{کاربردهای دیگر|سمیعی (ابهام زدایی)}}
{{کاربردهای دیگر|سمیعی (ابهام‌زدایی)}}


'''غلامرضا سمیعی''' (1292-1372ش)، متخلص به کیوان، ادیب، نویسنده، شاعر، محقق فلسفه و عرفان،  علوم قدیم را از محضر بزرگانی چون میرزا [[شاه‌آبادی، محمدعلی|محمدعلی شاه‌آبادی]] و [[سردار کابلی]] فراگرفت. مقدمه‌ای بر «شرح گلشن راز»، از جمله آثار اوست.  
'''غلامرضا سمیعی''' (1292-1372ش)، متخلص به کیوان، ادیب، نویسنده، شاعر، محقق فلسفه و عرفان،  علوم قدیم را از محضر بزرگانی چون میرزا [[شاه‌آبادی، محمدعلی|محمدعلی شاه‌آبادی]] و [[سردار کابلی]] فراگرفت. مقدمه‌ای بر «شرح گلشن راز»، از جمله آثار اوست.  
خط ۴۷: خط ۴۷:
وی در 17-18 سالگی دوره دبیرستان را به پایان برد و در 19 سالگی به قم رفت‌ و «رسائل»‌ را در خدمت آیت‌الله سید محمد حجت و «مبدأ و معاد» [[صدرالدین شیرازی، محمد بن ابراهیم|ملاصدرا]] را نزد [[شاه‌آبادی، محمدعلی|میرزا محمد‌علی شاه‌آبادی]] خواند. بعد‌ از اقامتی کوتاه در قم، به مشهد رفت و از درس «مطول» شیخ محمدتقی راموز، مشهور به‌ ادیب نیشابوری ثانی استفاده کرد. همچنین شرح‌ خواجه‌ بر «اشارات» و نیز «اسفار» را در خدمت مرحوم آقابزرگ عسگری  و «[[شرح منظومه]]» سبزواری را نزد آقا میرزا مهدی فرزند آقابزرگ فراگرفت.
وی در 17-18 سالگی دوره دبیرستان را به پایان برد و در 19 سالگی به قم رفت‌ و «رسائل»‌ را در خدمت آیت‌الله سید محمد حجت و «مبدأ و معاد» [[صدرالدین شیرازی، محمد بن ابراهیم|ملاصدرا]] را نزد [[شاه‌آبادی، محمدعلی|میرزا محمد‌علی شاه‌آبادی]] خواند. بعد‌ از اقامتی کوتاه در قم، به مشهد رفت و از درس «مطول» شیخ محمدتقی راموز، مشهور به‌ ادیب نیشابوری ثانی استفاده کرد. همچنین شرح‌ خواجه‌ بر «اشارات» و نیز «اسفار» را در خدمت مرحوم آقابزرگ عسگری  و «[[شرح منظومه]]» سبزواری را نزد آقا میرزا مهدی فرزند آقابزرگ فراگرفت.


پس از چندی به تهران آمد و در حوزه درس اساتیدی که‌ به تدریس فلسفه و عرفان اشتغال داشتند، حاضر شد؛ ضمناً به دیدار حاج شیخ‌ عبدالله حائری و حاج‌ شیخ‌ [[عباسعلی کیوان قزوینی]] - که پس از سال‌های متمادی هم‌قدمی و هم‌فکری در تصوف، نقیض یکدیگر شده بودند - رفت، ولی با مرحوم کیوان خصوصیت بیشتری پیدا کرد و ‌مدتی هم شرح قیصری بر «[[فصوص الحكم (تعليقات ابوالعلاء عفيفي)|فصوص الحکم]]» [[ابن عربی، محمد بن علی|محی‌الدین]] را نزد ایشان خواند.
پس از چندی به تهران آمد و در حوزه درس اساتیدی که‌ به تدریس فلسفه و عرفان اشتغال داشتند، حاضر شد؛ ضمناً به دیدار حاج شیخ‌ عبدالله حائری و حاج‌ شیخ‌ [[کیوان قزوینی، عباسعلی|عباسعلی کیوان قزوینی]] - که پس از سال‌های متمادی هم‌قدمی و هم‌فکری در تصوف، نقیض یکدیگر شده بودند - رفت، ولی با مرحوم کیوان خصوصیت بیشتری پیدا کرد و ‌مدتی هم شرح قیصری بر «[[فصوص الحكم (تعليقات ابوالعلاء عفيفي)|فصوص الحکم]]» [[ابن عربی، محمد بن علی|محی‌الدین]] را نزد ایشان خواند.


مدت اقامت وی در این شهرها جمعاً بیش از 5-4 سال نبود؛  آن‌هم به‌ این‌ ترتیب که هر جا بود، فصل زمستان را به کرمانشاه بازمی‌گشت، ولی برای اینکه وقت را به باطل از دست نداده باشد، برای کسب علم به خدمت سردار کابلی‌ و حاج‌ شیخ حسن علامی و دیگر علما می‌رفت.
مدت اقامت وی در این شهرها جمعاً بیش از 5-4 سال نبود؛  آن‌هم به‌ این‌ ترتیب که هر جا بود، فصل زمستان را به کرمانشاه بازمی‌گشت، ولی برای اینکه وقت را به باطل از دست نداده باشد، برای کسب علم به خدمت سردار کابلی‌ و حاج‌ شیخ حسن علامی و دیگر علما می‌رفت.
خط ۸۷: خط ۸۷:
[[رده:زندگی‌نامه]]
[[رده:زندگی‌نامه]]
[[رده:ادیبان]]
[[رده:ادیبان]]
[[رده:شاعران]]
[[رده:شاگردان آیت‌الله محمدعلى شاه‌آبادى]]