مراغی، اوحدالدین: تفاوت میان نسخه‌ها

    از ویکی‌نور
    (صفحه‌ای تازه حاوی «{{جعبه اطلاعات زندگی‌نامه | عنوان = مراغی، اوحدالدین | تصویر = NUR 23875.jpg | اندازه تصویر = | توضیح تصویر = | نام کامل = | نام‌های دیگر = | لقب = | تخلص = | نسب = | نام پدر = | ولادت = | محل تولد = | کشور تولد = | محل زندگی = | رحلت = | شهادت = | مدفن = | طول عمر = | نام همسر = |...» ایجاد کرد)
     
    بدون خلاصۀ ویرایش
    خط ۱: خط ۱:
    {{جعبه اطلاعات زندگی‌نامه
    {{جعبه اطلاعات زندگی‌نامه
    | عنوان = مراغی، اوحدالدین
    | عنوان = مراغی، اوحدالدین
    | تصویر = NUR 23875.jpg
    | تصویر = NUR23875.jpg
    | اندازه تصویر =
    | اندازه تصویر =
    | توضیح تصویر =
    | توضیح تصویر =

    نسخهٔ ‏۳ نوامبر ۲۰۲۵، ساعت ۱۳:۱۱

    مراغی، اوحدالدین
    NUR23875.jpg

    اوحدالدین مراغه‌ای (وفات ۷۳۸ هجری)، عارف و شاعر پارسی سرای قرن هشتم هجری.

    هویت، القاب و تاریخ حیات

    نام کامل وی رکن‌الدین یا اوحدالدین پسر میرحسین اوحدی مراغی اصفهانی است. تخلص شعری او اوحدی بوده است که این تخلص را به مناسبت ارادت و شاگردی اوحدالدین کرمانی برگزیده است.

    وفات

    وی در سال ۷۳۸ هجری وفات یافته است. در منابع آمده است که او در نیمه شعبان سال ۷۳۸ هجری در مراغه زندگی را بدرود گفته است.

    زندگی و مهاجرت‌ها

    اوحدالدین اگرچه اهل مراغه بود، اما مدتی در اصفهان اقامت داشت و در اواخر عمر دوباره به آذربایجان بازگشت.

    وی ابتدا با خواجه وجیه‌الدین یوسف (از فرزندان خواجه نصیرالدین طوسی) مرتبط بود و سپس بیشتر در خدمت غیاث‌الدین محمد، پسر رشیدالدین فضل‌الله وزیر، قرار داشت.

    آثار و شهرت ادبی

    اوحدالدین مراغه‌ای در علوم ظاهری و باطنی به کمال و چیرگی رسیده بود و به همین دلیل در اصفهان مورد توجه قرار گرفت.

    شهرت اوحدی به دلیل غزل‌های روان و شورانگیزی است که سروده دیوان اوحدی شامل تقریباً پنج هزار بیت است.

    آثار

    اوحدی مثنوی‌ای به نام «ده‌نامه» دارد که تألیف آن در حدود سال ۷۰۵ هجری به پایان رسیده است.

    مثنوی دیگری به نام «جام جم» نیز منسوب به اوست که در آن به نام خواجه غیاث‌الدین محمد کرده است[۱].

    پانويس

    1. ر.ک: حقیقت، عبدالرفیع، ص307-308

    منابع مقاله

    حقیقت، عبدالرفیع، شاعران بزرگ ایران، از رودکی تا بهار، تهران، کومش، چاپ اول، 1381ش.