۱۴۴٬۷۲۲
ویرایش
جز
جایگزینی متن - ' (ع)' به '(ع)'
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) (صفحهای تازه حاوی «{{جعبه اطلاعات کتاب | تصویر =NURدیوان فارسی سید ابوالقاسم نباتیJ1.jpg | عنوان =دیوان فارسی سیدابوالقاسم نباتی | عنوانهای دیگر = |پدیدآورندگان | پدیدآوران = نباتی قراجه داغی، سید ابوالقاسم (نویسنده) ملازاده، علی (مصحح) |زبان | زبان =فارسی | کد کنگ...» ایجاد کرد) |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - ' (ع)' به '(ع)') |
||
| خط ۳۹: | خط ۳۹: | ||
نباتی در تمام فنون و صنایع گونههای شعر فارسی، عربی و ترکی مهارت خود را در اعلی درجه به اثبات رسانیده است. از قصیده و غزل گرفته تا مخمس، مسدس، ترجیعبند و بحر طویل شعر سروده و در هر قالب توانایی و قدرت ادبی خود را در اوج مهارت به نمایش گذاشته است. وی با بهرهجویی از قالب شعر «گرایلی ترکی»، قصیدۀ «می مروَق» را چنان ماهرانه سروده که خواننده را به حیرت وا میدارد. | نباتی در تمام فنون و صنایع گونههای شعر فارسی، عربی و ترکی مهارت خود را در اعلی درجه به اثبات رسانیده است. از قصیده و غزل گرفته تا مخمس، مسدس، ترجیعبند و بحر طویل شعر سروده و در هر قالب توانایی و قدرت ادبی خود را در اوج مهارت به نمایش گذاشته است. وی با بهرهجویی از قالب شعر «گرایلی ترکی»، قصیدۀ «می مروَق» را چنان ماهرانه سروده که خواننده را به حیرت وا میدارد. | ||
در دیوان نباتی، غزلیاتی وجود دارد که در بیشتر آنها به گونهای به منقبت حضرت علی (ع) گریز میزند. نمونهای از این اشعار در قصیدهای با مطلع «بیا ساقی از مِی دماغی بکن تر / که بی مِی ندیدم من از عمر خود بر» قابل مشاهده است که در آن به توصیف فضایل امام علی (ع) میپردازد. | در دیوان نباتی، غزلیاتی وجود دارد که در بیشتر آنها به گونهای به منقبت حضرت علی(ع) گریز میزند. نمونهای از این اشعار در قصیدهای با مطلع «بیا ساقی از مِی دماغی بکن تر / که بی مِی ندیدم من از عمر خود بر» قابل مشاهده است که در آن به توصیف فضایل امام علی(ع) میپردازد. | ||
نباتی در اواخر عمر به «اهر» رفت و در بقعۀ شیخ شهاب الدین اهری گوشۀ عزلت و ریاضت گزید. عاشقان علم و ادب دورش را گرفتند و از دریای مواج علم و ادبش بهره جستند. سپس مجدداً به زادگاه خود در روستای اوشتوبین بازگشت و سرانجام در سال 1226 شمسی در سن 71 سالگی چشم از جهان فرو بست و در بالای کوهی مشرف به روستا به خاک سپرده شد. | نباتی در اواخر عمر به «اهر» رفت و در بقعۀ شیخ شهاب الدین اهری گوشۀ عزلت و ریاضت گزید. عاشقان علم و ادب دورش را گرفتند و از دریای مواج علم و ادبش بهره جستند. سپس مجدداً به زادگاه خود در روستای اوشتوبین بازگشت و سرانجام در سال 1226 شمسی در سن 71 سالگی چشم از جهان فرو بست و در بالای کوهی مشرف به روستا به خاک سپرده شد. | ||