داعی دزفولی، سید عبدالله: تفاوت میان نسخه‌ها

سید عبدالله داعی دزفولی ادیبی برجسته و شاعری توانا بود که در زمان خود یکی از غزلسرایان برجسته و بی‌نظیر محسوب می‌شد. وی خطیبی توانا و شاعری خوش‌بیان بود که به فنون بلاغت و انشا تسلط کامل داشت. علاوه بر شعر و ادب، در طب نیز مهارت داشت تا جایی که سید صدرالدین کاشف در وصف طبابتش شعر گفته است.<ref> [https://terasmanavidezfull.blogfa.com/post/22 ر.ک: خاندان داعی، تراث معنوی دزفول]</ref> او به دلیل آزار و اذیت برخی اقوام، از محله اصلی خود خارج شد و در بیرون شهر (محله داعیان) ساکن گردید و امور معاش خود را از طریق مزرعه «دویلان» تأمین می‌کرد.<ref> ر.ک: حکمت‌فر، محمدحسین، نصیرباغبان، حسین، ص4</ref>  وی با حاکمان وقت مانند محمدعلی میرزا دولتشاه و پسرش محمدحسین میرزا حشمت‌الدوله رابطه خوبی داشت و مورد توجه آنان بود.

از مهمترین آثار سید عبدالله داعی دزفولی می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:

* تذکره الاخیار و مجمع الابرار: این کتاب در سال ۱۲۴۶ هجری قمری توسط خود داعی دزفولی برای فرزندانش نوشته شده و در خصوص امامزادگان و بقاع متبرکه دزفول و نسب‌شناسی ائمه اطهار (ع) است.  

[[رده:مقالات بازبینی نشده2]]

[[رده:فاقد اتوماسیون]]