۱۴۶٬۵۳۱
ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۳۵: | خط ۳۵: | ||
تنیانی میگوید پیوندهای خانوادگی نقش مهمی در مناسبات میان امامیه و زیدیه ایفا کرده است؛ برخی از سادات زیدیه مانند ابو الحسین احمد بن محمدناصر الأطروش (امام ناصری) با خاندانهای امامی (مانند سادات مرتضی و شریف رضی) روابط نزدیکی داشتند.<ref>ر.ک: متن کتاب، ص15</ref> | تنیانی میگوید پیوندهای خانوادگی نقش مهمی در مناسبات میان امامیه و زیدیه ایفا کرده است؛ برخی از سادات زیدیه مانند ابو الحسین احمد بن محمدناصر الأطروش (امام ناصری) با خاندانهای امامی (مانند سادات مرتضی و شریف رضی) روابط نزدیکی داشتند.<ref>ر.ک: متن کتاب، ص15</ref> | ||
در دورۀ آل بویه، بهرغم اختلافات فکری میان امامیه و زیدیه در بغداد و ری، آنان همکاریهای سیاسی و اجتماعی قابلتوجهی داشتند. [[ابن بابویه، محمد بن علی|شیخ صدوق]] و ابن ابیفراس از شخصیتهایی بودند که در این همکاریها نقش داشتند. میان این دو فرقه تبادلات علمی و فرهنگی نیز وجود داشت. عالمان زیدیه مانند [[ابوالفرج اصفهانی، علی بن حسین|ابوالفرج اصفهانی]] در منابع امامیه موردتوجه بودند و روایاتشان نقل میشد. بااینهمه، اختلافات کلامی و فقهی، بهویژه در مورد امامت و عصمت، میان دو گروه وجود داشت؛ زیدیان به امامت امام حاضر باور داشتند، درحالیکه امامیه امامت پیشوایان معصوم را پذیرفته بودند. ref>ر.ک: همان، ص24-17 | در دورۀ آل بویه، بهرغم اختلافات فکری میان امامیه و زیدیه در بغداد و ری، آنان همکاریهای سیاسی و اجتماعی قابلتوجهی داشتند. [[ابن بابویه، محمد بن علی|شیخ صدوق]] و ابن ابیفراس از شخصیتهایی بودند که در این همکاریها نقش داشتند. میان این دو فرقه تبادلات علمی و فرهنگی نیز وجود داشت. عالمان زیدیه مانند [[ابوالفرج اصفهانی، علی بن حسین|ابوالفرج اصفهانی]] در منابع امامیه موردتوجه بودند و روایاتشان نقل میشد. بااینهمه، اختلافات کلامی و فقهی، بهویژه در مورد امامت و عصمت، میان دو گروه وجود داشت؛ زیدیان به امامت امام حاضر باور داشتند، درحالیکه امامیه امامت پیشوایان معصوم را پذیرفته بودند.<ref>ر.ک: همان، ص24-17</ref> | ||
تنیانی همچنین به تقابل امامیه و زیدیه با اهل حدیث میپردازد؛ اهل حدیث، بهویژه حنبلیها، در بغداد نفوذ زیادی داشتند و با هر دو گروه شیعه مخالف بودند. درگیریهای مذهبی، بهویژه در محرم، میان این گروهها رایج بود که گاهی به خشونت منجر میشد. آل بویه، با گرایش شیعی، تلاش میکردند تا میان گروهها صلح برقرار کنند، اما نفوذ اهل حدیث و فشار جامعه، گاهی مانع از حمایت کامل از امامیه میشد.<ref>ر.ک: همان، ص54-40</ref> | تنیانی همچنین به تقابل امامیه و زیدیه با اهل حدیث میپردازد؛ اهل حدیث، بهویژه حنبلیها، در بغداد نفوذ زیادی داشتند و با هر دو گروه شیعه مخالف بودند. درگیریهای مذهبی، بهویژه در محرم، میان این گروهها رایج بود که گاهی به خشونت منجر میشد. آل بویه، با گرایش شیعی، تلاش میکردند تا میان گروهها صلح برقرار کنند، اما نفوذ اهل حدیث و فشار جامعه، گاهی مانع از حمایت کامل از امامیه میشد.<ref>ر.ک: همان، ص54-40</ref> | ||