روایتپژوهی در زمانی: سنجش روشهای قصهگویی و داستاننویسی فارسی: تفاوت میان نسخهها
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۸: | خط ۸: | ||
|زبان | |زبان | ||
| زبان =فارسی | | زبان =فارسی | ||
| کد کنگره = | | کد کنگره =LB ۱۰۴۲/ص۲ر۹ ۱۳۹۴ | ||
| موضوع =روایتشناسی - داستان فارسی - تحلیل ساختاری | | موضوع =روایتشناسی - داستان فارسی - تحلیل ساختاری | ||
|ناشر | |ناشر | ||
| خط ۵۸: | خط ۵۸: | ||
[[رده:کتابشناسی]] | [[رده:کتابشناسی]] | ||
[[رده:آموزش و پروش]] | |||
[[رده:آموزش و پرورش نظری و عملی]] | |||
[[رده:مقالات(مرداد 1404) باقی زاده]] | [[رده:مقالات(مرداد 1404) باقی زاده]] | ||
[[رده:مقالات بازبینی | [[رده:مقالات بازبینی شده2 شهریور 1404]] | ||
[[رده:فاقد اتوماسیون]] | [[رده:فاقد اتوماسیون]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۸ اوت ۲۰۲۵، ساعت ۰۹:۴۱
| روایتپژوهی در زمانی: سنجش روشهای قصهگویی و داستاننویسی فارسی | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | صافی پیرلوجه، حسین (نویسنده) |
| ناشر | پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی |
| مکان نشر | تهران |
| سال نشر | 1394ش |
| شابک | 978-964-426-805-2 |
| موضوع | روایتشناسی - داستان فارسی - تحلیل ساختاری |
| زبان | فارسی |
| تعداد جلد | 1 |
| کد کنگره | LB ۱۰۴۲/ص۲ر۹ ۱۳۹۴ |
روایتپژوهی در زمانی: سنجش روشهای قصهگویی و داستاننویسی فارسی تألیف حسین صافی پیرلوجه (متولد 1355ش) پژوهشگر زبان و ادبیات فارسی؛ این کتاب به تحلیل روشهای روایتپردازی در ادبیات داستانی فارسی از قصههای عامیانه تا داستاننویسی مدرن میپردازد.
ساختار
کتاب در چهار فصل اصلی تنظیم شده است: 1) مرزشکنی روایی، 2) روایتگردانی، 3) کاربرد ضمیر دوم شخص، و 4) کانونیسازی فرضی. کتاب با مقدمهای روششناسانه آغاز میشود.
گزارش کتاب
این اثر پژوهشی نوآورانه در حوزه روایتشناسی تطبیقی ادبیات فارسی است که با بررسی پیکرهای شامل 270 قصه عامیانه و نمونههای متعدد داستاننویسی مدرن، به تحلیل تحولات روایتپردازی در زبان فارسی میپردازد. نویسنده در فصل اول با تکیه بر نظریه ژنت، مفهوم «مرزشکنی روایی» را در داستانهای نوین فارسی تحلیل کرده است.
فصل دوم به بررسی قالبهای کلامی خاص در قصههای عامیانه و روند تحول آنها در ادبیات داستانی معاصر اختصاص دارد. در فصل سوم، نویسنده با معرفی مفهوم «بافتوابستگی»، به تحلیل کاربردهای نوین ضمیر دوم شخص در داستاننویسی معاصر پرداخته است.
فصل پایانی کتاب با ارائه مفهوم «کانونیسازی فرضی» و ترکیب دیدگاههای روایتشناسی ساختارگرا با معنیشناسی جهانهای ممکن و معنیشناسی مفهومی، رویکردی نوین در تحلیل روایت ارائه میدهد. این اثر از چند جهت حائز اهمیت است:
- تلفیق روشهای زبانشناسی و روایتشناسی
- بررسی تطبیقی قصههای عامیانه و داستاننویسی مدرن
- ارائه مفاهیم نوین تحلیل روایت مانند «بافتوابستگی»
- استفاده از پیکرههای گسترده برای تحلیلهای تجربی
این کتاب برای پژوهشگران روایتشناسی، زبانشناسی متن و ادبیات داستانی منبعی ارزشمند محسوب میشود.[۱]
پانويس
منابع مقاله
پایگاه کتابخانه تخصصی ادبیات