مقاومت، عصیان، مرگ: تفاوت میان نسخه‌ها

دریافت جایزۀ نوبل در سال ۱۹۵۷ در سن پایین ۴۳ سالگی به یک میزان نتیجۀ موضع‌گیری استوار آلبر کامو در قبال مسائل روز و نوشته های خلاقه‌اش بود یا حتی ترکیبی از هر دو؛ زیرا او در سراسر نوشته‌هایش با مخاطبانش دربارۀ مشکلات‌شان به زبان خودشان سخن می‌گفت و بی‌آنکه از کوره در برود یا به دام سخنوری افتد، همچنان که در خطابۀ  نوبل‌اش دیده می‌شود، از «مشکلات آگاهی بشر در زمانۀ ما» پرده برداشت. کامو به جز رهبری فکری و سیاسی، راه اخلاقی‌ای را نشان داد که نسل پس از جنگ بدان نیاز داشت و با استقلال بی‌پرده‌اش، هم علیه اردوگاه‌های کارگری _ برده‌ای روسیه و هم علیه حمایت ایالات متحده از اسپانیای ژنرال فرانکو موضع گرفت. او با فائق آمدن بر نیهیلیسم و نومیدی نورسی که می‌دید، در کار مسموم کردن قرن ماست، بدل شد به مدافع پروپاقرص ارزش‌های اخلاقی پایدار ما و «آن بی‌صداهایی که در سراسر جهان زندگی‌ای را تاب می‌آورند که دیگرانی برایشان ساخته بودند».