زیباشناسی هگل: هنر، اسطوره و جامعه: تفاوت میان نسخهها
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) (صفحهای تازه حاوی «{{جعبه اطلاعات کتاب | تصویر =NURزیباشناسی هگلJ1.jpg | عنوان = زیباشناسی هگل: هنر، اسطوره و جامعه | عنوانهای دیگر = | پدیدآورندگان = جیمز، دیوید (نویسنده) سالاروند، عبدالله (مترجم) | زبان = فارسی | کد کنگره = ۱۳۹۵ ۹ج۸ف/B۲۹۳۹ | موضوع = هگل، گئورگ ویلهلم...» ایجاد کرد) |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۷: | خط ۷: | ||
[[سالاروند، عبدالله]] (مترجم) | [[سالاروند، عبدالله]] (مترجم) | ||
| زبان = فارسی | | زبان = فارسی | ||
| کد کنگره = ۱۳۹۵ | | کد کنگره = B ۲۹۴۹/ف۸ج۹ ۱۳۹۵ | ||
| موضوع = | | موضوع = هگل، گئورگ ویلهلم فریدریش، ۱۷۷۰-۱۸۳۱ م roeGC mlehliW hcirdeirF , legeH,زیباییشناسی,دین -- فلسفه,تاریخ -- فلسفه | ||
| ناشر = نقش جهان | | ناشر = نقش جهان | ||
| مکان نشر = تهران | | مکان نشر = تهران | ||
| خط ۲۹: | خط ۲۹: | ||
==گزارش کتاب== | ==گزارش کتاب== | ||
دیوید | کتاب «زیباشناسی هگل: هنر، اسطوره و جامعه» اثر دیوید جیمز، به بررسی نظاممند اندیشههای هگل در حوزه زیباشناسی میپردازد. نویسنده در این اثر، با استناد به درسگفتارهای هگل، به تحلیل مفاهیم محوری مانند برتری زیبایی هنری بر زیبایی طبیعی، نقش هنر در بازنمایی روح، و رابطه هنر با دین و اسطوره میپردازد. | ||
هگل در درسگفتارهای خود، زیبایی هنری را به دلیل خصلت روحانی و انسانی آن برتر از زیبایی طبیعی میداند. جیمز با بررسی این دیدگاه، نشان میدهد که از نظر هگل، هنر نه تنها باید از تقلید صرف طبیعت پرهیز کند، بلکه باید محتوایی معنوی و روحانی را بیان نماید. این محتوا، بهعنوان جوهره هنر، در اشکال مختلف هنری از جمله هنر نمادین، کلاسیک و رمانتیک تجلی مییابد. | |||
یکی از مباحث مهم کتاب، بررسی نظریه «پایان هنر» هگل است. جیمز با تحلیل این نظریه، نشان میدهد که هگل هنر رمانتیک را نقطه عطفی در تاریخ هنر میداند که در آن، هنر از بازنمایی صرف محتوای دینی و اسطورهای فراتر رفته و به بیان آزادانه روح انسانی میپردازد. نویسنده همچنین به مقایسه این دیدگاه با آرای کییرکگور و لوکاچ میپردازد و نشان میدهد که چگونه این متفکران، نظریه هگل را بسط داده یا نقد کردهاند. | |||
در فصل پایانی کتاب، جیمز به بررسی نظریه «پایان اسطورهشناسی» هگل میپردازد و آن را با دیدگاههای ژرژ سورل درباره نقش اسطوره در جامعه مدرن مقایسه میکند. این مقایسه، نشاندهنده تأثیرپذیری سورل از هگل و همچنین تفاوتهای بنیادین بین این دو اندیشمند است. | |||
کتاب «زیباشناسی هگل: هنر، اسطوره و جامعه» با ارائه تحلیلی دقیق و نظاممند از اندیشههای هگل، منبعی ارزشمند برای علاقهمندان به فلسفه هنر و زیباشناسی محسوب میشود.<ref>[https://literaturelib.com/books/2459 ر.ک.پایگاه کتابخانه تخصصی فلسفه]</ref> | |||
==پانويس == | ==پانويس == | ||
| خط ۴۰: | خط ۴۸: | ||
{{وابستهها}} | {{وابستهها}} | ||
[[رده:کتابشناسی | [[رده:کتابشناسی]] | ||
[[رده:فلسفه، مذهب و روانشناسی]] | |||
[[رده:مقالات(تیر 1404) باقی زاده]] | [[رده:مقالات(تیر 1404) باقی زاده]] | ||
[[رده:مقالات بازبینی | [[رده:مقالات بازبینی شده2 مرداد 1404]] | ||
[[رده:فاقد اتوماسیون]] | [[رده:فاقد اتوماسیون]] | ||
نسخهٔ ۱۹ ژوئیهٔ ۲۰۲۵، ساعت ۱۵:۴۳
| زیباشناسی هگل: هنر، اسطوره و جامعه | |
|---|---|
 | |
| ناشر | نقش جهان |
| مکان نشر | تهران |
| سال نشر | ۱۳۹۵ |
| شابک | ۹۷۸-۹۶۴-۶۶۸۸-۶۹-۸ |
| موضوع | هگل، گئورگ ویلهلم فریدریش، ۱۷۷۰-۱۸۳۱ م roeGC mlehliW hcirdeirF , legeH,زیباییشناسی,دین -- فلسفه,تاریخ -- فلسفه |
| زبان | فارسی |
| تعداد جلد | ۱ |
| کد کنگره | B ۲۹۴۹/ف۸ج۹ ۱۳۹۵ |
زیباشناسی هگل: هنر، اسطوره و جامعه تألیف دیوید جیمز، ترجمه عبدالله سالاروند؛ دیوید جیمز (متولد ۱۹۴۶م) فیلسوف و پژوهشگر بریتانیایی است که آثار متعددی در حوزه فلسفه قارهای و زیباییشناسی دارد. عبدالله سالاروند (متولد ۱۳۶۰ش) مترجم آثار فلسفی و عضو هیأت علمی دانشگاه است. این کتاب به بررسی نظاممند زیباشناسی هگل با تمرکز بر سه محور هنر، اسطوره و جامعه میپردازد.
ساختار
کتاب در شش فصل اصلی به همراه درآمد، سپاسگزاری و کوتهنوشت آثار هگل سازماندهی شده است.
گزارش کتاب
کتاب «زیباشناسی هگل: هنر، اسطوره و جامعه» اثر دیوید جیمز، به بررسی نظاممند اندیشههای هگل در حوزه زیباشناسی میپردازد. نویسنده در این اثر، با استناد به درسگفتارهای هگل، به تحلیل مفاهیم محوری مانند برتری زیبایی هنری بر زیبایی طبیعی، نقش هنر در بازنمایی روح، و رابطه هنر با دین و اسطوره میپردازد.
هگل در درسگفتارهای خود، زیبایی هنری را به دلیل خصلت روحانی و انسانی آن برتر از زیبایی طبیعی میداند. جیمز با بررسی این دیدگاه، نشان میدهد که از نظر هگل، هنر نه تنها باید از تقلید صرف طبیعت پرهیز کند، بلکه باید محتوایی معنوی و روحانی را بیان نماید. این محتوا، بهعنوان جوهره هنر، در اشکال مختلف هنری از جمله هنر نمادین، کلاسیک و رمانتیک تجلی مییابد.
یکی از مباحث مهم کتاب، بررسی نظریه «پایان هنر» هگل است. جیمز با تحلیل این نظریه، نشان میدهد که هگل هنر رمانتیک را نقطه عطفی در تاریخ هنر میداند که در آن، هنر از بازنمایی صرف محتوای دینی و اسطورهای فراتر رفته و به بیان آزادانه روح انسانی میپردازد. نویسنده همچنین به مقایسه این دیدگاه با آرای کییرکگور و لوکاچ میپردازد و نشان میدهد که چگونه این متفکران، نظریه هگل را بسط داده یا نقد کردهاند.
در فصل پایانی کتاب، جیمز به بررسی نظریه «پایان اسطورهشناسی» هگل میپردازد و آن را با دیدگاههای ژرژ سورل درباره نقش اسطوره در جامعه مدرن مقایسه میکند. این مقایسه، نشاندهنده تأثیرپذیری سورل از هگل و همچنین تفاوتهای بنیادین بین این دو اندیشمند است.
کتاب «زیباشناسی هگل: هنر، اسطوره و جامعه» با ارائه تحلیلی دقیق و نظاممند از اندیشههای هگل، منبعی ارزشمند برای علاقهمندان به فلسفه هنر و زیباشناسی محسوب میشود.[۱]
پانويس
منابع مقاله
پایگاه کتابخانه تخصصی فلسفه