سهای سهی؛ شعر و زندگی ذبیح‌الله صاحبکار: تفاوت میان نسخه‌ها

'''سُهای سُهی؛ شعر و زندگی ذبیح‌الله صاحبکار «سُهی» (1313ـ1381 ش)''' با نگارش و نقد و انتخاب محسن ذاکرالحسینی «پرند»، ذبیح‌الله صاحبکار، متخلص به «سُهی»، یکی از خوش‌قریحه‌ترین شاعران خراسان در پنجاهۀ اخیر بود که بیشتر به غزل‌سرایی شهرت داشت.

ذبیح‌الله صاحبکار، متخلص به «سُهی»، یکی از خوش‌قریحه‌ترین شاعران خراسان در پنجاهۀ اخیر بود که بیشتر به غزل‌سرایی شهرت داشت. او دوشنبه سیزدهم فروردین سال 1313 شمس، در تربت حیدریه، روستای دولت‌آباد دیده به جهان گشود و در دامان مادر و زیر سایۀ پدری پارسا پرورش یافت. پدرش، کربلای ابراهیم کمالی، به مناسبت آنکه صاحبکار خوانین تربت حیدریه به جلگل زاوه بود، نام خانوادگی صاحبکاری را اختیار کرد اما سهی بیشتر به نام صاحبکار شهرت یافت.

سهی شاعری میانه‌بالا بود و چهره‌ای نسبتاً گرد داشت که ته‌ریشی سفید آن را می‌پوشاند؛ معمولاً عینک می‌گذاشت و عمامۀ سفید بر سر می‌بست؛ نگاهی عمیق و نوایی ملایم و محزون داشت و به‌خصوص شعر به لحن حزین می‌خواند؛ آرام و مهربان بود و معمولاً غمیگین به نظر می‌رسید؛ دل و جان پاک و سینه و پیشانی گشاده داشت و بسیار فروتن بود؛ پارسا و به شعایر دینی پای‌بند و با قرآن مأنوس بود و به خاندان نبوت و امامت مهر می‌ورزید و اشعاری در نعت و یا رثای رسول اکرم (ص)، فاطمه زهرا (س)، امیرالمؤمنین علی (ع)، امام حسین(ع)، امام رضا(ع) و حضرت معصومه(س) سروده است.