مونس جان: تفاوت میان نسخه‌ها

| کد کنگره =   ‎‏/‎‏الف‎‏8‎‏م‎‏8 271/8 BP  

آنگاه دوران پرفراز ونشيب تحصيل در حوزه هاى علميه از زبان خود [[انصاریان، حسین|استاد انصاريان]] نقل شده و آثارى از وى كه به چاب رسيده است معرفى گرديده است. نگارنده به صورت سبك مسجّع و شبيه به نظم و شعر جملاتى به صورت مناجات و راز و نياز با پروردگار بيان كرده است كه حكايت از حالات درونى وى نسبت به خداوند و اولياى الهى دارد.  

وى جملاتش را با كلمه «الهى» شروع كرده و در هر جمله به ستايش خداوند متعال و اوصاف و اسماى حسناى الهى می‌پردازد. در ضمن بيان اين اسماء و صفات، خواسته هاى معنوى خويش را از خداوند مطرح كرده و از او هدايت و عاقبت به خيرى و قرب درگاه او را طلب مى نمايد.  

اميد به بخشش گناهان، توصيف قدرت خداوند در مظاهر طبيعى مانند آسمان‌ها، كوه‌ها، درياها، ستارگان و كهكشان‌ها، توصيف حكمت و رحمت واسعه الهى، تعابيرى لطيف در وصف خالقيت، رازقيت و فريادرسى مظلومان و ضعيفان، درخواست تهذيب نفس و درك معارف باطنى از خداوند، اعتراف به گناهان و شرمسارى به درگاه الهى، درخواست بصيرت و حكمت، اظهار و دردمندى و ذليلى به درگاه ذات اقدس الهى و درخواست ايمنى از عذاب از جمله ويژگی‌های مناجات هاى ذكر شده در اين نوشتار است.  

نگارنده از تعابير عاشقانه كه حاكى از پريشان حالى عاشق نسبت به معشوق است بهره فراوانى گرفته و همواره خود را مقصر و مسكين و ضعيف توصيف مى نمايد.<ref> ر.ک: حبیبی، سلمان، ص363-365</ref>

[[رده:زیارتنامه‌ها، سرودها و اناشید مذهبی. مناجاتنامه‌ها، مناجات خاص]]