آیا فردوسی محمود غزنوی را هجو گفت؟: تفاوت میان نسخهها
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) (صفحهای تازه حاوی «{{جعبه اطلاعات کتاب | تصویر =NURآیا فردوسی محمود غزنوی را هجو گفتJ1.jpg | عنوان =آیا فردوسی محمود غزنوی را هجو گفت؟؛ هجونامۀ منسوب به فردوسی؛ بررسی تحلیلی، تصحیح انتقادی و شرح بیتها | عنوانهای دیگر = |پدیدآورندگان | پدیدآوران = خطیبی، ابوالفضل (...» ایجاد کرد) |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲۶: | خط ۲۶: | ||
}} | }} | ||
'''آیا فردوسی محمود غزنوی را هجو گفت؟؛ هجونامۀ منسوب به فردوسی؛ بررسی تحلیلی، تصحیح انتقادی و شرح بیتها''' تألیف ابوالفضل | '''آیا فردوسی محمود غزنوی را هجو گفت؟؛ هجونامۀ منسوب به فردوسی؛ بررسی تحلیلی، تصحیح انتقادی و شرح بیتها''' تألیف [[خطیبی، ابوالفضل|ابوالفضل خطیبی]]؛ این کتاب پژوهشی است دقیق و مستند درباره هجونامه منسوب به [[فردوسی، ابوالقاسم|فردوسی]] که با بررسی 25 نسخه خطی و تحلیل محتوایی، به بررسی اصالت این اثر و نسبت آن با [[فردوسی، ابوالقاسم|فردوسی]] میپردازد. | ||
==ساختار== | ==ساختار== | ||
| خط ۳۲: | خط ۳۲: | ||
==گزارش کتاب== | ==گزارش کتاب== | ||
کتاب «آیا فردوسی محمود غزنوی را هجو گفت؟» اثر ابوالفضل | کتاب «آیا [[فردوسی، ابوالقاسم|فردوسی]] محمود غزنوی را هجو گفت؟» اثر [[خطیبی، ابوالفضل|ابوالفضل خطیبی]]، پژوهشی جامع و روشمند درباره یکی از بحثانگیزترین مسائل شاهنامهشناسی است. نویسنده در این اثر با بررسی 247 بیت هجونامه در 25 نسخه خطی مختلف [[شاهنامه فردوسی (نشر قطره)|شاهنامه]]، به تحلیل انتقادی این اثر منسوب به [[فردوسی، ابوالقاسم|فردوسی]] پرداخته است. | ||
خطیبی در فصل اول کتاب با استناد به شواهد زبانی و تاریخی نشان میدهد که هجونامه نمیتواند سروده فردوسی باشد. از جمله دلایل ایشان عبارتند از: بسامد بالای واژههای عربی، نبود پیوند ارگانیک بین ابیات، وجود اطناب و تکرار، و نبود شواهد متقدم درباره این اثر. | [[خطیبی، ابوالفضل|خطیبی]] در فصل اول کتاب با استناد به شواهد زبانی و تاریخی نشان میدهد که هجونامه نمیتواند سروده [[فردوسی، ابوالقاسم|فردوسی]] باشد. از جمله دلایل ایشان عبارتند از: بسامد بالای واژههای عربی، نبود پیوند ارگانیک بین ابیات، وجود اطناب و تکرار، و نبود شواهد متقدم درباره این اثر. | ||
فصل دوم و سوم کتاب به معرفی دقیق نسخههای خطی و تحریرهای مختلف هجونامه اختصاص دارد. نویسنده با دقت نسخهشناسانه، سه تحریر اصلی از هجونامه را شناسایی و تحلیل کرده است. فصل چهارم شامل یادداشتهای تفسیری ارزشمندی است که به شرح و نقد تکتک ابیات هجونامه میپردازد. | فصل دوم و سوم کتاب به معرفی دقیق نسخههای خطی و تحریرهای مختلف هجونامه اختصاص دارد. نویسنده با دقت نسخهشناسانه، سه تحریر اصلی از هجونامه را شناسایی و تحلیل کرده است. فصل چهارم شامل یادداشتهای تفسیری ارزشمندی است که به شرح و نقد تکتک ابیات هجونامه میپردازد. | ||
نسخهٔ ۲۸ ژوئن ۲۰۲۵، ساعت ۱۵:۲۱
| آیا فردوسی محمود غزنوی را هجو گفت؟؛ هجونامۀ منسوب به فردوسی؛ بررسی تحلیلی، تصحیح انتقادی و شرح بیتها | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | خطیبی، ابوالفضل (نویسنده) |
| ناشر | پردیس دانش |
| مکان نشر | تهران |
| سال نشر | 1395 |
| چاپ | اول |
| شابک | 8ـ056ـ300ـ600ـ978 |
| موضوع | شعر فارسی - قرن 4ق. - تاریخ و نقد، فردوسی، ابوالقاسم - آثار منسوب، شاهنامه - هجونامه - نقد و تفسیر |
| زبان | فارسی |
| تعداد جلد | 1 |
| کد کنگره | ٢١٣٩٥آ/٣٣٩٣ PIR |
آیا فردوسی محمود غزنوی را هجو گفت؟؛ هجونامۀ منسوب به فردوسی؛ بررسی تحلیلی، تصحیح انتقادی و شرح بیتها تألیف ابوالفضل خطیبی؛ این کتاب پژوهشی است دقیق و مستند درباره هجونامه منسوب به فردوسی که با بررسی 25 نسخه خطی و تحلیل محتوایی، به بررسی اصالت این اثر و نسبت آن با فردوسی میپردازد.
ساختار
کتاب در چهار فصل اصلی تنظیم شده است: 1) بررسی تحلیلی هجونامه 2) معرفی نسخهها و روش تصحیح 3) تحریرهای مختلف هجونامه 4) یادداشتهای تفسیری. در پایان نیز بیتیاب هجونامه و تصاویر نسخ خطی ضمیمه شده است.
گزارش کتاب
کتاب «آیا فردوسی محمود غزنوی را هجو گفت؟» اثر ابوالفضل خطیبی، پژوهشی جامع و روشمند درباره یکی از بحثانگیزترین مسائل شاهنامهشناسی است. نویسنده در این اثر با بررسی 247 بیت هجونامه در 25 نسخه خطی مختلف شاهنامه، به تحلیل انتقادی این اثر منسوب به فردوسی پرداخته است.
خطیبی در فصل اول کتاب با استناد به شواهد زبانی و تاریخی نشان میدهد که هجونامه نمیتواند سروده فردوسی باشد. از جمله دلایل ایشان عبارتند از: بسامد بالای واژههای عربی، نبود پیوند ارگانیک بین ابیات، وجود اطناب و تکرار، و نبود شواهد متقدم درباره این اثر.
فصل دوم و سوم کتاب به معرفی دقیق نسخههای خطی و تحریرهای مختلف هجونامه اختصاص دارد. نویسنده با دقت نسخهشناسانه، سه تحریر اصلی از هجونامه را شناسایی و تحلیل کرده است. فصل چهارم شامل یادداشتهای تفسیری ارزشمندی است که به شرح و نقد تکتک ابیات هجونامه میپردازد.
این کتاب با روش علمی و مستند خود، منبعی معتبر برای پژوهشگران ادبیات فارسی و شاهنامهشناسان محسوب میشود و نشان میدهد چگونه یک پژوهش انتقادی میتواند به حل مسائل پیچیده ادبی کمک کند.[۱]
پانويس
منابع مقاله
پایگاه کتابخانه تخصصی ادبیات