ره افسانهزدند؛ تبارشناسی آثار خلقیاتنویسان ایرانی در پنجاه سال اخیر: تفاوت میان نسخهها
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) (صفحهای تازه حاوی «{{جعبه اطلاعات کتاب | تصویر =NURره افسانهزدندJ1.jpg | عنوان =ره افسانهزدند؛ تبارشناسی آثار خلقیاتنویسان ایرانی در پنجاه سال اخیر | عنوانهای دیگر = |پدیدآورندگان | پدیدآوران = امیر، آرمین (نویسنده) |زبان | زبان =فارسی | کد کنگره =HM 728/پ9الف75 1395 |...» ایجاد کرد) |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲۶: | خط ۲۶: | ||
}} | }} | ||
'''ره افسانهزدند؛ تبارشناسی آثار خلقیاتنویسان ایرانی در پنجاه سال اخیر''' تألیف آرمین | '''ره افسانهزدند؛ تبارشناسی آثار خلقیاتنویسان ایرانی در پنجاه سال اخیر''' تألیف [[امیر، آرمین|آرمین امیر]]؛ این کتاب با بهرهگیری از چارچوب مفهومی ادوارد سعید در شرقشناسی، به بررسی و تبارشناسی مهمترین متون منتشرشده درباره منش و خلقیات ایرانیان در نیم قرن اخیر میپردازد. | ||
==ساختار== | ==ساختار== | ||
| خط ۳۴: | خط ۳۴: | ||
کتاب «ره افسانهزدند» به بررسی انتقادی گفتمان خلقیاتنویسی در ایران معاصر میپردازد. نویسنده با الهام از روش ادوارد سعید در کتاب شرقشناسی، نشان میدهد چگونه این گفتمان تحت تأثیر کلیشههای تاریخی و نگاه غربمحور شکل گرفته است. | کتاب «ره افسانهزدند» به بررسی انتقادی گفتمان خلقیاتنویسی در ایران معاصر میپردازد. نویسنده با الهام از روش ادوارد سعید در کتاب شرقشناسی، نشان میدهد چگونه این گفتمان تحت تأثیر کلیشههای تاریخی و نگاه غربمحور شکل گرفته است. | ||
آرمین امیر نقطه عطف این گفتمان را به دو اثر مهم در دهه 1340 نسبت میدهد: کتاب | [[امیر، آرمین|آرمین امیر]] نقطه عطف این گفتمان را به دو اثر مهم در دهه 1340 نسبت میدهد: کتاب «[[خلقیات ما ایرانیان]]» [[جمالزاده، سید محمدعلی|محمدعلی جمالزاده]] و «[[سازگاری ایرانی]]» [[مهدی بازرگان]]. این آثار با نسبت دادن صفات خاص به ایرانیان و ارتباط دادن آنها با توسعهنیافتگی کشور، الگویی را پایه گذاشتند که نویسندگان بعدی از آن تبعیت کردند. | ||
کتاب به تحلیل آثار مهمترین نمایندگان این گفتمان در پنج دهه اخیر میپردازد و نشان میدهد چگونه این آثار بدون توجه کافی به مبانی روششناختی، به بازتولید کلیشههای پیشین پرداختهاند. نویسنده با بررسی آثاری از شریعتی، آل احمد، نراقی، سریعالقلم و دیگران، الگوهای تکرارشونده در این گفتمان را شناسایی میکند. | کتاب به تحلیل آثار مهمترین نمایندگان این گفتمان در پنج دهه اخیر میپردازد و نشان میدهد چگونه این آثار بدون توجه کافی به مبانی روششناختی، به بازتولید کلیشههای پیشین پرداختهاند. نویسنده با بررسی آثاری از [[شریعتی، علی|شریعتی]]، [[آل احمد، جلال|آل احمد]]، [[نراقی، احمد بن محمدمهدی|نراقی]]، سریعالقلم و دیگران، الگوهای تکرارشونده در این گفتمان را شناسایی میکند. | ||
این پژوهش نشان میدهد که اقبال عمومی به اینگونه آثار، بیش از آنکه ناشی از اعتبار علمی آنها باشد، بیانگر دغدغه عمیق ایرانیان برای فهم هویت و ویژگیهای خود در مواجهه با مدرنیته است.<ref>[https://literaturelib.com/books/3081 ر.ک.پایگاه کتابخانه تخصصی ادبیات]</ref> | این پژوهش نشان میدهد که اقبال عمومی به اینگونه آثار، بیش از آنکه ناشی از اعتبار علمی آنها باشد، بیانگر دغدغه عمیق ایرانیان برای فهم هویت و ویژگیهای خود در مواجهه با مدرنیته است.<ref>[https://literaturelib.com/books/3081 ر.ک.پایگاه کتابخانه تخصصی ادبیات]</ref> | ||
نسخهٔ ۱۱ مهٔ ۲۰۲۵، ساعت ۱۴:۱۸
| ره افسانهزدند؛ تبارشناسی آثار خلقیاتنویسان ایرانی در پنجاه سال اخیر | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | امیر، آرمین (نویسنده) |
| ناشر | پژوهشگاه فرهنگ، هنر و ارتباطات |
| مکان نشر | تهران |
| سال نشر | 1396 |
| چاپ | چاپ اول |
| شابک | 3ـ026ـ452ـ600ـ978 |
| موضوع | روشنفکران - ایران - دیدگاه درباره ویژگیهای ملی ایرانی |
| زبان | فارسی |
| تعداد جلد | 1 |
| کد کنگره | HM 728/پ9الف75 1395 |
ره افسانهزدند؛ تبارشناسی آثار خلقیاتنویسان ایرانی در پنجاه سال اخیر تألیف آرمین امیر؛ این کتاب با بهرهگیری از چارچوب مفهومی ادوارد سعید در شرقشناسی، به بررسی و تبارشناسی مهمترین متون منتشرشده درباره منش و خلقیات ایرانیان در نیم قرن اخیر میپردازد.
ساختار
این کتاب در 10 فصل اصلی به بررسی آثار مهمترین نویسندگان حوزه خلقیاتنویسی در ایران معاصر میپردازد. ساختار کتاب با مقدمهای نظری آغاز شده و سپس به تحلیل آثار هر یک از این نویسندگان اختصاص یافته است.
گزارش کتاب
کتاب «ره افسانهزدند» به بررسی انتقادی گفتمان خلقیاتنویسی در ایران معاصر میپردازد. نویسنده با الهام از روش ادوارد سعید در کتاب شرقشناسی، نشان میدهد چگونه این گفتمان تحت تأثیر کلیشههای تاریخی و نگاه غربمحور شکل گرفته است.
آرمین امیر نقطه عطف این گفتمان را به دو اثر مهم در دهه 1340 نسبت میدهد: کتاب «خلقیات ما ایرانیان» محمدعلی جمالزاده و «سازگاری ایرانی» مهدی بازرگان. این آثار با نسبت دادن صفات خاص به ایرانیان و ارتباط دادن آنها با توسعهنیافتگی کشور، الگویی را پایه گذاشتند که نویسندگان بعدی از آن تبعیت کردند.
کتاب به تحلیل آثار مهمترین نمایندگان این گفتمان در پنج دهه اخیر میپردازد و نشان میدهد چگونه این آثار بدون توجه کافی به مبانی روششناختی، به بازتولید کلیشههای پیشین پرداختهاند. نویسنده با بررسی آثاری از شریعتی، آل احمد، نراقی، سریعالقلم و دیگران، الگوهای تکرارشونده در این گفتمان را شناسایی میکند.
این پژوهش نشان میدهد که اقبال عمومی به اینگونه آثار، بیش از آنکه ناشی از اعتبار علمی آنها باشد، بیانگر دغدغه عمیق ایرانیان برای فهم هویت و ویژگیهای خود در مواجهه با مدرنیته است.[۱]
پانويس
منابع مقاله
پایگاه کتابخانه تخصصی ادبیات