اندرزنامۀ اردشیر بابکان: تفاوت میان نسخه‌ها

سنت دیرپا و کهن اندرزنامه‌نویسی در ایران به دوران ساسانی و پیش از آن می‌رسد و رگه‌هایی از پند و اندرزهای کهن ایرانی در اوستا و کتیبه‌های هخامنشی هم دیده می‌شود. اندرز، سخنی حکیمانه است که برای راهنمایی مخاطبان می‌شود. اندرزنامه‌های پهلوی دوران ساسانی مهم‌ترین متون اندرزی ایرانی هستند که بعد از اسلام به فارسی و عربی ترجمه شدند و تداوم سنت اندرزنامه‌نگاری در عهد اسلام به نگارش متون اخلاقی منجر شد که در رأس آنها باید از «[[گلستان|گلستان سعدی]]» نام برد.

باید گفت اردشیر بابکان نه از آن‌رو که بنیادگذار یک دودمان بزرگ شاهنشاهی بوده است که زمان شهریاری آن در ایران بیش از چهارصد سال پاییده، از مردان نامدار تاریخ جهان به شمار می‌آید، بلکه چون دارای خصلت‌های ویژه‌ای از دلیری و پشتکار و پافشاری در کارها و خویشتن‌داری در برابر دشواری‌ها و خردمندی و هوشمندی است، اگر نام او در ردۀ مردان بزرگ جهان به شمار آید، از راه راست دور نرفته‌ایم.