روش ذن: تفاوت میان نسخهها
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - 'سیدع' به 'سید ع') |
||
| خط ۳۰: | خط ۳۰: | ||
نویسنده معتقد است که ذن نه نظریهای خاص و نه اصول جزمی خاصی دارد، بلکه هنر نظاره دل و روشنشدگی است. وی روشنشدگی را در هنرهایی همچون بازیگری، شعر، نقاشی، گلآرایی و یا کمانگیری میبیند، که از طریق آن رهرو با تمام هستی مرتبط میشود و به سیر حیات راه مییابد. | نویسنده معتقد است که ذن نه نظریهای خاص و نه اصول جزمی خاصی دارد، بلکه هنر نظاره دل و روشنشدگی است. وی روشنشدگی را در هنرهایی همچون بازیگری، شعر، نقاشی، گلآرایی و یا کمانگیری میبیند، که از طریق آن رهرو با تمام هستی مرتبط میشود و به سیر حیات راه مییابد. | ||
نوشتار حاضر به شیوه توصیفی و با هدف بیان روش ذن به این مهم پرداخته است. این کتاب ده بخش دارد که به ترتیب به مضامینی چون ذن و روشهای کهن نظاره، ذن در برابر عرفان اروپایی، تربیت در دیرهای بودایی، تمرینات نفس، ساتوری، نظارههای کوانی، دین پیشهگان ذن، فروافتادن و به کمال رسیدن انسان، ارتباط با کل هست و هنر همدردی میپردازد.<ref>بلندنژاد، | نوشتار حاضر به شیوه توصیفی و با هدف بیان روش ذن به این مهم پرداخته است. این کتاب ده بخش دارد که به ترتیب به مضامینی چون ذن و روشهای کهن نظاره، ذن در برابر عرفان اروپایی، تربیت در دیرهای بودایی، تمرینات نفس، ساتوری، نظارههای کوانی، دین پیشهگان ذن، فروافتادن و به کمال رسیدن انسان، ارتباط با کل هست و هنر همدردی میپردازد.<ref>بلندنژاد، سید علی، ص 342-343</ref> | ||
==پانویس== | ==پانویس== | ||
| خط ۳۶: | خط ۳۶: | ||
==منابع مقاله== | ==منابع مقاله== | ||
بلندنژاد، | بلندنژاد، سید علی، کتابشناسی توصیفی ادیان (دفتر سوم: ادیان هند و خاور دور)، مشهد، بنیاد پژوهشهای اسلامی، چاپ اول، 1395ش. | ||
==وابستهها== | ==وابستهها== | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۰ مهٔ ۲۰۲۵، ساعت ۲۲:۰۰
| روش ذن | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | هریگل، اویگن (مؤلف)، پاشایی، ع. (مترجم) |
| ناشر | انتشارات فراروان |
| مکان نشر | ایران - تهران |
| سال نشر | 1377 |
| چاپ | دوم |
| موضوع | ذن |
| زبان | فارسی |
| تعداد جلد | 1 |
| کد کنگره | BQ۹۲۶۵/۶/ه۴/ر۹ |
روش ذن، تألیف اویگن هریگل با ترجمه ع. پاشایی، به بررسی روش ذن بودیزم پرداخته است. ذن آیینی عرفانی بودایی است که در چین و ژاپن راه و روشهای خاص خود را بهوجود آورده است بهگونهای که آن را از دیگر عرفانها متمایز میکند.
نویسنده معتقد است که ذن نه نظریهای خاص و نه اصول جزمی خاصی دارد، بلکه هنر نظاره دل و روشنشدگی است. وی روشنشدگی را در هنرهایی همچون بازیگری، شعر، نقاشی، گلآرایی و یا کمانگیری میبیند، که از طریق آن رهرو با تمام هستی مرتبط میشود و به سیر حیات راه مییابد.
نوشتار حاضر به شیوه توصیفی و با هدف بیان روش ذن به این مهم پرداخته است. این کتاب ده بخش دارد که به ترتیب به مضامینی چون ذن و روشهای کهن نظاره، ذن در برابر عرفان اروپایی، تربیت در دیرهای بودایی، تمرینات نفس، ساتوری، نظارههای کوانی، دین پیشهگان ذن، فروافتادن و به کمال رسیدن انسان، ارتباط با کل هست و هنر همدردی میپردازد.[۱]
پانویس
- ↑ بلندنژاد، سید علی، ص 342-343
منابع مقاله
بلندنژاد، سید علی، کتابشناسی توصیفی ادیان (دفتر سوم: ادیان هند و خاور دور)، مشهد، بنیاد پژوهشهای اسلامی، چاپ اول، 1395ش.