در ستایش امید: تفاوت میان نسخه‌ها

به امید، بشر به همه جهش‌ها و رویش‌ها نظر داشت. اینکه انسان‌ها بارها در حیاتشان شکست خورده‌اند و باز دست بر زانو نهاده و برخاسته‌اند، نشان از کارکرد بی‌نظیر و بی‌بدیل امید دارد. چه بسیار شهرهایی که اغلب ساکنانشان از حوادث طبیعی مانند زلزله و سیل و بیماری‌های همه‌گیر و حوادث غیرطبیعی مانند جنگ و قتل‌ عام سر به سر ویران شده‌اند و چراگاه کفتاران و لاشخوران گردیده‌اند، اما باز هم رونق گرفته و اینک مردمان بسیاری در آن شهرها زندگی می‌کنند. تنها امید است که می‌تواند از ویرانه‌های وحشت‌آفرین هیروشیما و ناکازاکی و تمام شهرهای ویران اروپا در جنگ جهانی دوم، سرزمین‌هایی زیبا و خرم پدید آورد. تنها امید است که می‌تواند سخت‌ترین مصائب حیات را تحملپذیرد و حتی قابل شکست کند. امید مرهم زخم‌های همه زخم‌خوردگان این زندگی پر از شر و شور است و چه امیدورزی‌ها، از منظر فیلسوفان و متفکران عقلانی باشند و چه عقلانی نباشند، گاهی در دستان آدمی دوستدارِ زیستن چیزی جز امید نیست و همین است که رشته حیات او را حفظ می‌کند. امید شاعرانه‌ترین داشته انسان‌هاست و شعر، هنری است که می‌تواند ساحات تازه‌ای از وجود را خلق کند. ما با شعر شاعران در جهانی متفاوت از این جهان زندگی می‌کنیم، از این روست که دلبستگان شعر و شاعری هماره به خیالبافی‌های دور از واقعیت متهم شده‌‌اند، اما واقعیتی از این مهم‌تر وجود ندارد که ما انسان‌ها گاهی برای تحمل این جهان باید بر بال خیال شاعرانه‌مان بنشینیم و ساکن جهانی دیگر شویم.

امید را احساسی منفعل و کور تعریف کردن خطایی بزرگ است که مشکلات عملی فراوانی را در زندگی انسان‌ها به وجود می‌آورد. امید هر چند احساس مثبت به تغییراتی در آینده است، اما تنها کسی به کارکردهای سودمند آن دست می‌یابد که اولاً تفکری هدف‌گرا دارد و ثانیاً دائم در جست‌وجوی مسیرهایی برای رسیدن به هدف است و ثالثاً در این مسیر از پای نمی‌نشیند.