نیما و نظریه ادبی: تفاوت میان نسخه‌ها

'''نیما و نظریه ادبی''' تألیف منصور ثروت، نیما افزون بر آنکه می‌سرود، بنا به ضرورت معرفی نوع شعر خویش و اثبات حقانیت روش ویژه و نوگرایی شگفت‌انگیزش، ناچار بود در ماهیت کار نوظهور و درستی این تصمیم نیز بنویسد.

نیما افزون بر آنکه می‌سرود، بنا به ضرورت معرفی نوع شعر خویش و اثبات حقانیت روش ویژه و نوگرایی شگفت‌انگیزش، ناچار بود در ماهیت کار نوظهور و درستی این تصمیم نیز بنویسد. توضیح و تبیین اندیشه‌های ادبی وی باعث شد تا آخر عمر نه‌تنها در محور شعر و برداشتش از آن قلم بزند، بلکه آن نوشته‌ها از حوزۀ محدود شعر نو خارج شد و حیطۀ گسترده‌تری را همچون زیبایی‌شناسی هنر، فلسفۀ شعر و ادب، نقد رمان و نمایش و موسیقی را دربرگرفت و در مجموع چیزی شبیه نظریۀ ادبی را پدید آورد. اثبات چنین ادعایی منوط به مطالعه، طبقه‌بندی و اظهار حکم از مجموعۀ نامه‌ها و مقاله‌ها و سایر نوشته‌های نیما است.

نیما خود متوجه اهمیت نوشته‌هایش بود؛ چنان‌که با فروتنی کامل تقاضا می‌کند کسی آن یادداشت‌ها را سامان ببخشد. می‌نویسد: «خواهش می‌کنم این نامه‌ها را جمع کنید. هرچند مکرر است و عبارات بیجا و حشو و زوائد دارند و باید اصلاح شود، اما یادداشت‌هایی است. اگر عمری نباشد برای نوشتن آن مقدمۀ حسابی دربارۀ شعر من، اقلاً اینها چیزهایی است».

نکتۀ مهم در کار نیما آن است که از حیث دید شاعرانه، محتوای شعر، احساس مسئولیت در مقابل جامعه و دگرگونی در نیازهای اجتماعی چشم‌های شاعران را باز کرد. او مرگ شعر درباری، بازی‌های کلامی شاعرانه را اعلام کرد و فاتحۀ شاعری به عنوان شغل را برخواند. وی زنجیرهایی که به پای فکر و بیان و آزادی اندیشۀ شاعر بسته بود را پاره کرد و به او اجازه داد تا جهان را یک‌بار دیگر از زاویۀ متفاوت همان‌طور که می‌بیند در قالب شعر بیاورد و از وصف‌های کلیشه‌ای حذر کند. او شعر را از آسمان به زمین آورد و اجازه داد هر کسی متناسب با سلیقل خویش عاشق شود و کلیشه‌های عاشق و معشوق سنتی را درهم بشکند. او به شاعران یاد داد که بدهکار کسی نیستند.