شرح فصوص الحكم ابن عربی (حل الفصوص): تفاوت میان نسخه‌ها

<div class='wikiInfo'>

[[پرونده:NUR01312J1.jpg|بندانگشتی|شرح فصوص الحکم ابن عربی (پارسا)]]

{| class="wikitable aboutBookTable" style="text-align:Right"

! نام کتاب!! data-type='bookName'|شرح فصوص الحکم ابن عربی (پارسا)

|-

|نام های دیگر کتاب

|data-type='otherBookNames'|فصوص الحکم. شرح

|-

|data-type='authors'|[[مسگرنژاد، جلیل]] (مصحح)

[[پارسا، محمد بن محمد]] (نويسنده)

|زبان  

|data-type='language'|فارسی

 

|کد کنگره  

|data-type='congeressCode' style='direction:ltr'|‏BP‎‏ ‎‏283‎‏ ‎‏/‎‏الف‎‏2‎‏ ‎‏ف‎‏602224

|موضوع  

|data-type='subject'|ابن عربی، محمد بن علی، 560 - 638ق. فصوص الحکم - نقد و تفسیر

|ناشر  

|data-type='publisher'|مرکز نشر دانشگاهی

|مکان نشر  

|data-type='publishPlace'|تهران - ایران

|سال نشر  

|data-type='publishYear'| 1366 هـ.ش  

 

 

 

 

 

ح) بحث در معانى مفردات (ص 92، س 10، «با در بتقلب، به معنى مع است...»).

ى) توضيحات شارح دانشمند با قراينى كه به دست مى‌دهد، بيان‌گر اين است كه نسخ متعددى در اختيار داشته است و در شرح كتاب فصوص، اكتفا به يك نسخه نكرده است (ص 26، «...و در بعضى نسخ است كه: و ان فيها فى ما تزعم الاهلية...»).

موارد بالا نمونه‌اى است از مهارت و آگاهى پارسا در حل مشكلات كتاب فصوص؛ هرچند در اين كار، شارحين ديگر نيز توجهى تام دارند، ولى با مقايسه موارد مشابه، لطف بيان و سلاست گفتار و باريك‌انديشى پارسا چيز ديگرى است.

شيوه نگارش پارسا در بين نوشته‌هاى سده هشتم و نهم، داراى مقام ممتازى است. از ويژگى‌هاى نثر او سادگى و روانى و پربارى و نياوردن حشو و زوايد و بيان محكم و مستقيم مطالب و آوردن تمثيلات و تشبيهات و تأويلات قرين به ذهن است. هرچند خصوصيات بالا ويژه نوشته‌هاى فارسى صوفيه در اين دو قرن است، ولى با مقايسه، مى‌توان روانى و انسجام نثر پارسا را بر نوشته‌هاى مشابه معاصرينش برگزيد و به جرأت مى‌توان فارسى‌نويسى او را در حد «تذكرة الاولياء» عطار و «كيمياى سعادت» غزالى قرار داد، جز اينكه خواجه پارسا كلام خود را به مقتضاى حال، با احاديث و اقوال پيامبر و بزرگان دين آرايش مى‌دهد و اين امر، در ضرورت مشرب اوست كه آن اتباع سنت مصطفوى است.

پارسا در اين شرح، برخلاف نوشته‌هاى شخصى خويش، آزادى بيان نداشته است، زيرا كار او روشن‌گرى مطالبى بوده است كه استاد ازل گفته بوده است.

با علم به اينكه عقايد [[ابن عربی، محمد بن علی|ابن عربى]] در فصوص، داراى ابهام و پيچيدگى خاصى است و بيان شيخ اكبر، مخصوصا در فصوص، بيانى سمبوليك و پر از ابهام و استعاره است، شرح و دوباره‌گويى و روشن‌تر كردن چنين سخنانى در زبانى ديگر (فارسى)، كار چندان سهلى نيست كه شارح محترم به اين سادگى و روانى بيان مى‌دارد.

ضرورت شرح، ايجاب مى‌كند كه شارح با زبان اصطلاحى و مشحون از كلمات قوم مطلب خود را بيان كند. البته اين اصطلاحات را جابه‌جا و در مورد اوليه‌اش، به نحو ايجاز توضيح داده است (مثلا اگر در خطبه و سرآغاز كتاب مى‌گويد: «حمد بى‌غايت آن فاطر حكيم را كه آثار انوار صبح وجود را از قعر چاه ظلمت‌آباد عدم برآورد...»، در صفحات بعد، هر يك از كلمات «حمد»، «فاطر»، «حكيم»، «وجود» و «عدم» را از ديدگاه اصحاب اين نحله شرح مى‌دهد).

نثر خواجه پارسا در انشاى اين شرح، داراى خصوصياتى است كه به پاره‌اى از آنها اشاره مى‌كنيم:

اين كتاب، توسط جليل مسگرنژاد تحقيق و تصحيح شده است. وى در پيش‌گفتار، مفصلا از شروح معتبرى كه به زبان فارسى بر كتاب «فصوص الحكم»، نگاشته شده است و نيز از شارح نخستين كتاب مزبور و شرح حال خواجه محمد پارسا و آثار وى و ويژگى‌هاى شرح او بر «فصوص الحكم» و سبك نگارش و انشاى او در اين شرح و نسخه‌هاى خطى و روش انتخاب و تصحيح متن و... سخن گفته است.

مصحح، مواردى را كه پارسا، مستقيما از شرح جندى اتخاذ كرده است و نيز مواردى را كه از شرح قيصرى و كاشانى استفاده كرده، در صفحات پنجاه و دو و پنجاه و سه پيش‌گفتار (جدول تطبيق دو شرح فوق الذكر) آوره است.

هم‌چنين ايشان براى روشن شدن مواردى كه پارسا، مستقيما از شرح شارح نخستين با حذف حشو و زوايد آورده است و نيز براى آسان شدن كار محققانى كه در مقام مقايسه و تطبيق شروح «فصوص الحكم» برخواهند آمد، مواردى را كه خواجه پارسا، خواه با بيان «شيخ مؤيد گويد» و يا «قال الشارح الاول» يا بدون ذكر نام شارح نخستين آورده است، به‌صورت جدولى ارائه نموده است.

جدول مزبور، شامل تمام مواردى است كه خواجه پارسا، عين جملات شرح جندى را با حذف حشو و زوايد جملات و يا با انتخاب جملاتى از يك قسمت از شرح جندى، آورده است.